«Ηταν ένα αστράκι», έλεγαν. Ένα πυροτέχνημα, ένα τυχαίο γεγονός, ένα χαμόγελο των θεών και του Αλλάχ. «Τώρα που θα φύγει ο Ιβκοβιτς και θα μειωθεί ο προϋπολογισμός, θα βυθιστεί και η ομάδα», προοιώνιζαν, χλευάζοντας παράλληλα όσους τολμούσαν να εκφέρουν διαφορετική γνώμη.
Μέσα σε δώδεκα μήνες, το αστράκι μεταλάχτηκε σε σουπερνόβα και οι Κασσάνδρες σιώπησαν. Ο Ολυμπιακός κρατάει ακόμη στα χέρια του το ευρωπαϊκό τρόπαιο, με θητεία ανανεωμένη για άλλον έναν χρόνο. Με μειωμένο προϋπολογισμό και χωρίς Ιβκοβιτς. Με τον βασικό πλέι-μέικερ της περυσινής ομάδας παροπλισμένο λόγω τραυματισμό και με τον βασικό της σέντερ φευγάτο.
Δίχως θαύματα της τελευταίας στιγμής και δίχως μαγικά.

Κανένας αντίπαλος δεν τράβηξε το πόδι από το γκάζι αυτή τη φορά, ουδείς διέπραξε αυτοχειρία. Ο Ολυμπιακός του Λονδίνο ισοπέδωσε την χρυσοποίκιλτη ΤΣΣΚΑ με ένα 40λεπτο ολοκληρωτικού μπάσκετ και έριξε 100άρα στη Ρεάλ, μολονότι ξεκίνησε με χάντικαπ το 10-27 του εναρκτήριου δεκαλέπτου.

Εμοιαζε σαν να έβαζε στοιχήματα με τον εαυτό του. «Μπορώ να ανατρέψω διψήφιο μειονέκτημα». «Μπορώ να προστατεύσω μια δική μου διαφορά». «Μπορώ να κρατήσω τον αντίπαλο στους 50 πόντους». «Μπορώ να του βάλω 100». «Μπορώ να νικήσω με 15». «Μπορώ να κερδίσω στα ριμπάουντ τους καλύτερους ψηλούς της Ευρώπης». «Μπορώ να κερδίσω με τον ηγέτη μου άποντο στο πρώτο ημίχρονο».

Τα κέρδισε όλα τα στοιχήματα, φιλοτεχνώντας στον καμβά της Ο2 Arena ένα σπάνιο αριστούργημα, ελληνικής έμπνευσης και ελληνικής κατασκευής. Ο Κώστας Παπανικολάου, σαλπιγκτής και στα δύο παιχνίδια με βροντερά καρφώματα στα πρώτα λεπτά, πανηγύρισε τυλιγμένος με ελληνική σημαία, όπως ο Θοδωρής Παπαλουκάς του 2006.

Τότε, βέβαια, ο «Τεό» κρατούσε μόνος τα λάβαρα, ηγέτης μίας ξένης ομάδας. Αυτή τη φορά, ο πρωταθλητής Ευρώπης έχει περισσότερο ελληνικό αίμα από κάθε προηγούμενο: Αγγελόπουλοι, Μπαρτζώκας, Σπανούλης, Παπανικολάου, Πρίντεζης, Περπέρογλου, Σλούκας, Κατσίβελης, Μάντζαρης, Μαυροειδής, ίσως να ξεχνάω και κάποιον. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε ο πρώτος Ελληνας προπονητής που κατακτά το τρόπαιο της Ευρωλίγκας.

«Ηθελα να δείξω σε αυτούς που μας τσαλαπατάνε ότι είμαστε ακόμη δυνατοί και ότι αντέχουμε», είπε ο Παπανικολάου στο μικρόφωνο της Nova. Είχε απολύτο δίκαιο, παρ’όλο που το μπάσκετ μας είναι μία εύφορη νησίδα στον ωκεανό της πανελλήνιας παρακμής. Κοντεύουν δύο δεκαετίες από τον τελικό μεταξύ Ολυμπιακού-Ρεάλ στη Σαραγόσα.

Το 1995 ήταν η τελευταία χρονιά ορφάνιας για το ελληνικό διασυλλογικό μπάσκετ. Στα 18 χρόνια που ακολούθησαν, οι ομάδες μας κέρδισαν 9 φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 6 ο Παναθηναϊκός και 3 ο Ολυμπιακός. Μία στις δύο, δηλαδή. Η τελευταία τριετία (2011, 2012, 2013) μας ανήκει ολοκληρωτικά.

Στον επόμενο τόνο, συμπληρώνουμε δέκα τρόπαια. Δέκα! «Δεν θα το πάρουμε ποτέ, κάποιος μας έχει καταραστεί», λέγαμε στη Σαραγόσα, όταν οι ομάδες μας (Αρης, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός) συμπλήρωσαν 8 συμμετοχές σε φάιναλ-φορ χωρίς τίτλο. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες.

Ούτε καλπάζουσα επιστημονική φαντασία δεν θα μπορούσε να προβλέψει τη γαλάζια καταιγίδα που ερχόταν….

Πηγή: novasports.gr 

Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός