Όραμα ή χρήματα;

Μια πρόταση συνεργασίας, που δεν συνδυάζει και τα δύο στοιχεία, που είναι και το «ιδανικό» δηλαδή για κάθε επάγγελμα. Αντίθετα, να πρέπει να διαλέξεις και να αποφασίσεις με κάποιο από τα παραπάνω κριτήρια.

Αυτό έχουν πάθει και οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, αυτό το καλοκαίρι. Η προοπτική της «αναγέννησης», που περνά όμως από τα δύσκολα μονοπάτια της Ερασιτεχνικής κατηγορίας ή ένα συμβόλαιο με κάποια καλά χρήματα, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Βέβαια και ο Δικέφαλος στις συμφωνίες του, έχει κάποια στιγμή και την σαφή βελτίωση των οικονομικών, όμως μετά από δύο τουλάχιστον χρόνια, όταν και το πλάνο λέει «επιστροφή στα σαλόνια της Σούπερ Λίγκας».

Εγώ έχω συγκεκριμένη άποψη, που δεν αφορά μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά γενικότερα τον καθένα από εμάς: είσαι μόνος, δίχως οικογενειακά βάρη και υποχρεώσεις, και μάλιστα στο ξεκίνημα της καριέρας; Αξίζει τότε ένα ρίσκο, η επιλογή του οράματος και της προοπτικής, και ας μην συνδυάζεται άμεσα με τα πολλά χρήματα. Είσαι πιο μεγάλος και περιμένουν από εσένα, να φέρεις χρήματα στο σπίτι, για να ζήσουν και άλλοι άνθρωποι; Τότε κάνεις και «εκπτώσεις» και αποζητάς την οικονομική σιγουριά και σταθερότητα (όσο βέβαια μπορεί να υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα).

Για αυτά τα παιδιά, τα περισσότερα εκ των οποίων ακόμη καλά-καλά δεν βγήκαν από το «ποδοσφαιρικό αυγό» τους, η πρόκληση να αναγεννήσουν από τις στάχτες της (για τις οποίες οι περισσότεροι φέρουν και το αγωνιστικό μερίδιο της κατάληξης) την ΑΕΚ και να την καταστήσουν και πάλι μεγάλη, θα έπρεπε να είναι αρκετό. Και απαντήσεις θα έδιναν, και θα είχαν συμμετοχή σε κάτι, που λογικά θα μνημονεύεται μετά από αρκετά χρόνια στις τάξεις των φίλων του συλλόγου. Και τα χρήματα, θα έρθουν και αυτά. Εδώ ένα χρόνο έπαιζαν με ψέματα και αέρα κοπανιστό, δεν θα πάθουν δα και τίποτε, εάν δύο χρόνια αρκεστούν σε λίγα ασφαλώς (για τα δεδομένα του ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου) χρήματα, αλλά και μάλλον «σίγουρα» (λόγω της παρουσίας του Μελισσανίδη), μέχρι την άνοδο και πάλι (και τα καλά συμβόλαια).

Δεν μπορώ όμως και να κατηγορήσω κάποιους από αυτούς, εάν οι μανατζαραίοι (που κυνηγούν ως σωστοί επαγγελματίες και αυτοί το ποσοστό τους) τους «βομβαρδίσουν» με προτάσεις (ή «προτάσεις). Ή αν έχουν ανάγκες, που εμείς δεν γνωρίζουμε. Βέβαια δεν καταλαβαίνω πόσο μεγαλύτερο μέγεθος μπορεί να είναι μια Νοβάρα, από την ΑΕΚ, αλλά σίγουρα το να αποτελέσεις μέρος της Στουτγκάρδης πχ, είναι πολύ σημαντικό. Και νομίζω ότι μόνον το εξωτερικό, μπορεί να αποτελέσει «ικανό αντίπαλο» για την Ένωση, αφού στην Ελλάδα, εκτός του Ολυμπιακού και κατά πάσα πιθανότατα, του ΠΑΟΚ, άλλος ελληνικός σύλλογος, που να τα μοιράζει απλόχερα και να τα παίρνεις κιόλας στο φινάλε, μάλλον είναι σπάνιο είδος (από ό,τι δείχνει η πρακτική δηλαδή): τα «πολλά» καταλήγουν τις περισσότερες φορές να γίνουν «λίγα» (αν όχι φέσια, σαν αυτά που φόραγε ο Βουτσάς στο «για ποιον χτυπά η κουδούνα;» με τον Παπαγιαννόπουλο). Ή είναι λίγα εξ αρχής, για να ναι και σίγουρα...

Έτσι κι αλλιώς, ο καθένας μας κρίνεται στον βίο του, από τις αποφάσεις που παίρνει. Και ουδείς διαθέτει το προνόμιο του «αλάθητου» και του «μάντη». Είναι μια απόφαση, σίγουρα δύσκολη.

ΥΓ Και να μην ξεχάσω. Ούτε το εξωτερικό αποτελεί πανάκεια. Εκεί και αν πρέπει να κάνεις δυο φορές σωστή επιλογή, μια που θα σαι και μακριά από το σπίτι σου. Γιατί μπορεί με άλλα όνειρα να ξεκινήσεις και αλλού να καταλήξεις. Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, αλλά συμβαίνει και στα καλύτερα παιδιά...