Το περίφημο Wirtschaftswunder, το Θαύμα της Βέρνης το 1954 , όταν κόντρα στα προγνωστικά και στην λογική η Γερμανία νίκησε την πανίσχυρη Ουγγαρία του Πούσκας κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο, θεωρείται ακόμη κομβικό σημείο στο πως μία λαβωμένη χώρα από την ήττα στο Β παγκόσμιο πόλεμο χώρα, κατόρθωσε να ξανανιώσει εθνική ανάταση.
Το ποδόσφαιρο πάντα αντικατόπτριζε την μεταπολεμική γερμανική ιστορία. Το περίφημο Wirtschaftswunder, το Θαύμα της Βέρνης το 1954 , όταν κόντρα στα προγνωστικά και στην λογική η Γερμανία νίκησε την πανίσχυρη Ουγγαρία του Πούσκας κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο, θεωρείται ακόμη κομβικό σημείο στο πως μία λαβωμένη χώρα από την ήττα στο Β παγκόσμιο πόλεμο χώρα, κατόρθωσε να ξανανιώσει εθνική ανάταση. Τρία χρόνια πιο πριν είχε προηγηθεί η Συνθήκη των Παρισίων και το 1957 θα ακολουθούσε η Συνθήκη της Ρώμης, που αποτέλεσε την γέννηση της Ευρωπαικής οικονομικής κοινότητας. Η Γερμανία άρχιζε να αισθάνεται ξανά μέλος της Γηραιάς Ηπείρου και όχι παρείσακτη!

Με τα χρόνια και με την οικονομική άνθηση που ακολούθησε, η Δυτική Γερμανία κατάφερε να επιβληθεί ως ένας από τους μεγάλους παίκτες στην σκακιέρα και παράλληλα στο ποδόσφαιρο η χαρισματική φουρνιά της Μπάγερν και της Γκλάντμπαχ, των μεγάλων αντιπάλων στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 έδινε στην εθνική ομάδα την δυνατότητα να πρωταγωνιστεί. Το Κύπελλο Εθνών του 1972 και το Μουντιάλ του 1974 την ανέβασαν στην κορυφή πρώτα της Ευρώπης και στη συνέχεια του Κόσμου. Αυτή την κυριαρχία την ολοκλήρωνε με τρία σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών η Μπάγερν του Φραντς Μπεκενμπάουερ και του Γκερντ Μίλερ. Την ίδια εποχή η Γκλάντμπαχ πήρε δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ και έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών απέναντι στην Λίβερπουλ , το 1977, χρονιά που το Αμβούργο κατέκτησε το Κυπελλούχων. Αν συνυπολογίσουμε πως η Αιντραχτ Φρανκφούρτης πήρε το ΟΥΕΦΑ τρία χρόνια μετά νικώντας την Γκλάντμπαχ στον τελικό, σε μία σεζόν που και οι τέσσερις ομάδες των ημιτελικών ήταν γερμανικές, έχετε την εικόνα εκείνης της περιόδου με την εθνική τους ομάδα να συμπληρώνει το παζλ με την επικράτηση στο ευρωπαικό πρωτάθλημα το 1980.

Όταν πια το 1990 η Γερμανία θα κατακτούσε το τρίτο της παγκόσμιο στα ιταλικά γήπεδα, ο Μπεκενμπάουερ (που ως προπονητής πια βίωνε την απόλυτη ευτυχία) βιάστηκε να δηλώσει πως με την ένωση των Γερμανιών δεν θα υπήρχε ομάδα να νικήσει την «νασιονάλμανσαφτ». Μία προφητεία που αποδείχτηκε εντελώς άστοχη αφού από τότε μόνο άλλο ένα μεγάλο τουρνουά (το Euro 1996) κατέληξε σε γερμανικά χέρια!

Παρόλα αυτά αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει στους Γερμανούς είναι η επιμονή τους στο να βάζουν στόχους. Μετά το στραπάτσο στις Κάτω Χώρες στο ευρωπαικό πρωτάθλημα του 2000 κατάλαβαν πως μόνο αν άλλαζαν ριζικά το πλάνο των ακαδημιών στις ομάδες θα είχαν τύχη. Και το ακόμη πιο αξιοπρόσεκτο ήταν πως δεν παρασύρθηκαν από το ότι έφτασαν στον τελικό του Μουντιάλ το 2002 στην Απω Ανατολή αλλά ξεκίνησαν με ευλαβικό τρόπο το 2003 τη νέα μέθοδο λειτουργίας και στις 36 ομάδες των δύο μεγάλων κατηγοριών. Επίσης υπήρξε μία συμφωνία κυρίων ανάμεσα στις ομάδες για να μην εκτοξεύονται στα ύψη οι μισθοί και ταυτόχρονα κατάφεραν να συγκρατήσουν τις τιμές στις μεταγραφές. Επίσης οι σύλλογοι είχαν την πολιτική του να δίνονται ευκαιρίες στα νέα παιδιά που θα προέκυπταν μέσα από τη δουλειά στις ακαδημίες, με σκοπό να προστατευτεί η εθνική ομάδα και όλα αυτά οδήγησαν σε μία έκρηξη επιτυχιών σε όλες τις ηλικίες. Κάποια στιγμή το 2009 έφτασαν να είναι ταυτόχρονα στην κορυφή στις ελπίδες στους νέους και στους παίδες, ενώ η εθνική ανδρών ήταν πίσω μόνο από την Ισπανία.

Ταυτόχρονα η Μπουντεσλίγκα με ωραία γήπεδα και πολύ καλές τιμές για τους οπαδούς άρχισε να προσελκύει όλο και πιο πολλά αστέρια. Φυσιολογικά όλα αυτά οδηγούσαν στο να δούμε και κάτι που δεν συνέβη στο παρελθόν: ένα γερμανικό τελικό στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό που απολαύσαμε στο Γουέμπλει, με δύο ομάδες να παίζουν ανοιχτό και χορταστικό ποδόσφαιρο , προτιμώντας να σκοράρουν ένα παραπάνω γκολ από το να μην δεχτούν, αποτέλεσε το καλύτερο εύσημο για το γερμανικό τρόπο σκέψης. Η Μπάγερν πήρε τελικά το Κύπελλο με αυτό το 2-1 που θα μπορούσε να είναι και 4-3 ή 5-4 και το άξιζε απόλυτα. Αλλά ποιος μπορεί να αντικρούσει πως η Ντόρτμουντ δεν ήταν μία ισάξια αντίπαλος και αν είχε προηγηθεί στη φάση του Μπλαζικόφσκι (που απέκρουσε δύσκολα ο Νόιερ) κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν θα είχαμε τον ίδιο νικητή.

Τώρα αν με ρωτήσει κανείς για το αν είναι αυτή η κυριαρχία των Γερμανών θα συνεχιστεί η ειλικρινής απάντηση είναι πως δεν το πιστεύω. Γιατί το αν μία ομάδα κάνει κύκλο ή όχι, το ξέρουμε μόνο όταν αυτός ολοκληρώνεται και ποτέ όταν αρχίζει! Φυσικά η Μπάγερν μπορεί να γίνει η πρώτη ομάδα από την εποχή της Μίλαν το 1989 και 1990 που θα διατηρεί τον τίτλο, ωστόσο αυτό έχει να κάνει με την δική της ποιότητα και όχι με την συνολική της Μπουντεσλίγκα. Η Ντόρτμουντ για παράδειγμα , θα καταφέρει χάνοντας τον Γκέτσε και τον Λεβαντόφσκι να ξαναφτάσει στον τελικό; Πάρα πολύ δύσκολα!

Οσο για το αν αυτός ο γερμανικός τελικός θα επαναληφθεί, η ιστορία μας δίνει την απάντηση: μάλλον όχι, όπως δεν ξαναείδαμε ισπανικό, ιταλικό ή αγγλικό τελικό! Γιατί η ίδια η ποδοσφαιρική φύση φροντίζει να τακτοποιεί τις ανορθογραφίες και να μας δίνει τελικούς μεταξύ διαφορετικών εθνικοτήτων και φιλοσοφιών!

ΠΗΓΗ: Novasports.gr

Ποδόσφαιρο SPORTS