Το παιχνίδι που κλείνει την καριέρα του. Στέκομαι στις φωτογραφίες που, πάντα, θα συνοδεύουν τα αφιερώματα στον Αγγλο και όπου ξεχωρίζει η διαφήμιση της αεροπορικής εταιρείας Emirates.

Σκέφτομαι ότι όσες φορές αναπαράγονται οι φωτογραφίες –που θα αναπαράγονται με μεγαλύτερη συχνότητα από όση για άλλους «μεγάλους» ποδοσφαιριστές- τόσες φορές θα επαναλαμβάνεται, χωρίς κόστος, η διαφήμιση της αεροπορικής εταιρείας. Φυσικά, κάποιος θα υποστηρίξει -και όχι άδικα- πως ένα μέρος του «κόστους» της αναπαραγωγής της διαφήμισης καταβλήθηκε από τη χορηγία της εταιρείας. Ενα μέρος, όμως. Και η επιλογή της εταιρείας να δώσει τη χορηγία στην Παρί, προφανώς και ήταν σε ευθεία σύνδεση με την παρουσία του Μπέκαμ στο ρόστερ της.

Οταν δημοσιοποιήθηκε το επεισόδιο που είχαν στα αποδυτήρια της Γιουνάιτεντ ο Μπέκαμ με τον Φέργκιουσον, το γνωστό επεισόδιο με το παπούτσι, όλοι ήταν σίγουροι ότι ο Μπέκαμ θα εγκατέλειπε το Μάντσεστερ, όπως κι έγινε. Εκείνο που δεν έγινε ήταν να παίξει ο Αγγλος χαφ καλύτερο ποδόσφαιρο από αυτό που έπαιξε με την ομάδα που τον ανέδειξε. Η ιστορία του Μπέκαμ, κυρίως μετά την αποχώρηση από τη Γιουνάιτεντ, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του βρετανικού ποδοσφαιρικού μάρκετινγκ, που κατόρθωσε έναν τυπικό Αγγλο να τον μεταμορφώσει σε εικόνα με παγκόσμια αναγνωρισιμότητα.

Σε αυτή την επιτυχία του μάρκετινγκ, με έναν καλό ποδοσφαιριστή αλλά όχι ποδοσφαιριστή κορυφής, το ποδόσφαιρο ήταν δευτερεύον. Το πρωτεύον ήταν η εμπορική απήχηση και τα χρήματα που θα κέρδιζε ο ίδιος ο Μπέκαμ που είχε ήδη μεταμορφωθεί σε «προϊόν».

Ετσι, η ένταξή του στην ομάδα Γκάλαξι του Λος Αντζελες  (που οδήγησε στην αλλαγή του κανόνα του σάλαρι καπ της αμερικανικής λίγκας) και τα χρήματα που συνόδεψαν τη μετακίνησή του στις ΗΠΑ δεν μπορούσαν να προκαλέσουν έκπληξη. Αλλωστε, την εικόνα του Μπέκαμ οι Αμερικανοί την εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, για να στρέψουν τα φώτα του ενδιαφέροντος στο ποδόσφαιρο που έχει μπει σε τροχιά ανάπτυξης.

Ο Μπέκαμ ήταν ο πρώτος και απόλυτος corporate - footballer, ο ποδοσφαιριστής-επιχείρηση. Σε όλες τις μετακινήσεις του, εκείνο που μετρούσε περισσότερο από την ποδοσφαιρική του ικανότητα, ήταν η πρόσβαση που έδινε η εικόνα του στη διαφήμιση.

Ο Μπέκαμ, περισσότερο από κάθε άλλον ποδοσφαιριστή στην ιστορία συγκεντρώνει στο πρόσωπό του, τους δύο βασικούς πυλώνες των σπορ, σήμερα. Την αγορά και τη βιομηχανία του θεάματος.

Η άλλη πλευρά

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως ο Μπέκαμ δεν ήταν καλός ποδοσφαιριστής. Απλώς δεν ήταν ποδοσφαιριστής της κορυφαίας τριάδας. Από τη Ρεάλ και μετά δεν ήταν ούτε στην πρώτη δεκάδα, αλλά δεν είχε σημασία, πια.

Συμπληρωματική της περίπτωσης του Μπέκαμ βρίσκεται η ιστορία του Μουρίνιο, με κοινά στοιχεία του «παραμυθιού» που έχει με εκείνα του Αγγλου σταρ. Ενας μεταφραστής, που δεν έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο, γίνεται ο κορυφαίος κι ο καλύτερα αμειβόμενος προπονητής της Ευρώπης.

Και στην περίπτωση του Μπέκαμ και στην περίπτωση του Μουρίνιο, υπάρχει ένας σημαντικός κοινός παράγοντας. Το ταλέντο και η σκληρή δουλειά. Με τη διαφορά ότι ο Πορτογάλος, καθόλου αφελής σε σχέση με τον Αγγλο, έβαλε τη γραμμή του τερματισμού πολύ μακρύτερα από όσο το περιβάλλον και οι συνθήκες μπορούσαν να επιτρέψουν.

Ο Μουρίνιο, έχοντας απεριόριστη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του, έγινε τόσο αλαζόνας που πίστεψε ότι μπορεί να χειριστεί τους πάντες και τα πάντα. Κι ακόμη χειρότερα. Οτι όλοι είναι υποχρεωμένοι να υπακούν στη βούλησή του.

Οταν έφυγε από την Πόρτο, όπου με ελάχιστα μέσα κατάφερε  -σχεδόν- το αδύνατο, όλοι πίστεψαν ότι στον πάγκο της Τσέλσι και με τα χρήματα του Αμπράμοβιτς θα μπορούσε να φτιάξει την τέλεια ομάδα.

Το σχέδιο δεν δούλεψε εκεί, αλλά ο Πορτογάλος δεν το έβαλε κάτω με δεδομένη και τη στάση συμπεριφοράς που είχε υιοθετήσει αυτή του «μόνος μου και όλοι σας», πήγε παρακάτω.

The show  must  go on

Mε την Ιντερ, πιστεύω ότι ο Μουρίνιο απέδειξε δύο πράγματα. Το πρώτο, ίσως και να ήταν ένα μικρό βήμα αυτο-αναίρεσης. Δεν είναι απαραίτητα τα πολλά εκατομμύρια για να πετύχεις τον στόχο σου. Το δεύτερο που απέδειξε ήταν η προπονητική του υπεροχή στην τακτική. Και το έκανε στη μήτρα της ποδοσφαιρικής τακτικής, στην Ιταλία. Το Τσάμπιονς Λιγκ με την Ιντερ ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα, αλλά δεν είχε τη λάμψη που επιζητούν πρωταγωνιστές, που επιζητούν σταρ, όπως ο Μουρίνιο. Αυτή τη λάμψη μπορούσε θαυμάσια να του προσφέρει το όχημα που ονομαζόταν Ρεάλ Μαδρίτης, το οποίο αν το οδηγούσε στην κορυφή την οποία είχε πατήσει το αντίπαλον δέος, η Μπάρτσα, θα του χρωστούσε διπλά. Ούτε κι αυτό, όμως λειτούργησε κι ο Πορτογάλος επιστρέφει στο πιο λαμπρό πρωτάθλημα του κόσμου, στην ομάδα με την οποία, την πρώτη φορά, δεν κατάφερε εκείνο που του ζήτησαν. Μπορεί να καταφέρει κάτι τώρα ή μήπως η πιο μεγάλη μπλόφα, βρίσκεται μπροστά του;

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS