Θα ξεφύγω από τις φράσεις κλισέ και τα εκ του ασφαλούς, κατόπιν εορτής, συμπεράσματα που θα βγουν από τη σειρά των τελικών του μπάσκετ.

Με ομάδες του top ευρωπαϊκού επιπέδου, Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, με αθλητές διεθνούς κλάσης, που διέπονται από τη στόφα του "απόλυτου επαγγελματία" και τον απαράμιλλο εγωισμό πρωταθλητών, δεν χωράνε πηχυαίοι τίτλοι του στυλ: "το ήθελε περισσότερο" ή "μίλησε η καρδιά του πρωταθλητή", που θα δούμε και θα διαβάσουμε όταν σβήσουν τα φώτα της αγωνιστικής ράμπας στην τρέχουσα σεζόν της Α1.

Αυτά είναι λόγια του αέρα, για να 'χουμε να λέμε, αφού όσο κι αν άλλαξαν οι καιροί και (σχεδόν όλα, με εξαίρεση Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή) τα πρόσωπα στο ρόστερ και την τεχνική ηγεσία, ο Παναθηναϊκός μολονότι απώλεσε τον έλεγχο του …πιλοτικού συστήματος, δεν εξαιρέθηκε ποτέ από τη "λογική" κατάκτησης πρωταθλημάτων.

Από την άλλη, το πρωτάθλημα Ελλάδος είναι πάντα το μεγαλύτερο, πατροπαράδοτο τρόπαιο επιβεβαίωσης της ανωτερότητας στα "εγχώρια ύδατα", που σε συνάρτηση με το μέγα πάθος που αντλείται από το γόητρο έναντι του "αιωνίου", παραμένει για τον Ολυμπιακό το επιστέγασμα μιας θριαμβευτικής χρονιάς. Το κερασάκι στην πιο γλυκιά ευρωπαϊκή του τούρτα. Άρα και το θέλουν και το επιδιώκουν και το προσδοκούν και το μπορούν και οι δύο.

Η μόνη διαφορά για τον ΠΑΟ, είναι ότι κανείς δεν θα θυμάται το Κύπελλο στο Ελληνικό, το χειμώνα, αν ο τίτλος του πρωταθλητή δεν γυρίσει στο ΟΑΚΑ κι αυτό θα δρομολογήσει νέες εξελίξεις και αλλαγές στο αγωνιστικό τμήμα, καθώς η σεζόν – χωρίς μάλιστα την παρουσία της ομάδας στο final 4 – θα έχει στο διά ταύτα την ταμπέλα: "Α-Π-Ο-Τ-Υ-Χ-Ι-Α".

Σα να είχε νικήσει

Στον αντίποδα κινείται ο Ολυμπιακός, με το μήνυμα του κόσμου του προς τους παίκτες και τον Μπαρτζώκα, σαφές και βροντερό, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, δευτερόλεπτα μετά την απογοήτευση του σπασίματος της έδρας από τους "πράσινους": "να τοι οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη". Το σύνθημα έτριζε συνθέμελα το ΣΕΦ, με την αποθεωτική αποχώρηση των "ερυθρολεύκων" από το παρκέ να παραπέμπει σε άλλο αποτέλεσμα, σε εντελώς ανάποδη έκβαση από αυτή του πρώτου φετινού τελικού!

Ήταν η αναγνώριση του κοινού στο ευρωπαϊκό μεγαλείο αυτής της ομάδας. Ήταν η επιβράβευση για το απόλυτο μπάσκετ που έπαιξε ο "βασιλιάς της Ευρώπης" κόντρα στους δύο έμπειρους γίγαντες της Ευρωλίγκας, ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ.

Ήταν η έκφραση υπερηφάνειας του Πειραιά για τις μοναδικές, τις σπάνιες στιγμές μπασκετικής απόλαυσης και καταξίωσης, που έχει ζήσει τις δύο τελευταίες χρονιές το λιμάνι από αυτά τα παιδιά, μέσα από το διπλό "έπος", της Κωνσταντινούπολης και του Λονδίνου!

Ήταν το "ευχαριστώ" των "ερυθρόλευκων" οπαδών στον Σπανούλη και την παρέα του για το αποστομωτικό come back της ομάδας ύστερα από πολλά έτη ανομβρίας. Κι αυτό το συναίσθημα δεν αλλάζει, ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός δεν καταφέρει – στις λεπτομέρειες, γιατί εκεί και μόνο εκεί κρίνονται οι τίτλοι ανάμεσα σ΄ αυτούς τους δύο σπουδαίους μονομάχους του ελληνικού στοιχείου – να ξαναπάρει το πρωτάθλημα.

Μαγική εικόνα

Το σίγουρο είναι αυτό το κάκιστο ματς της Παρασκευής, δεν υπάρχει περίπτωση να το ξανακάνουν οι πρωταθλητές Ευρώπης. Και παρόλο που όντως ο ΠΑΟ έπαιξε θαυμάσια άμυνα, που δεν γεννάται ζήτημα για την υπεροχή του στους "αιθέρες", με Λάσμε και Γκιστ, που ο Πεδουλάκης – ίσως για πρώτη φορά στη θητεία του στον πράσινο πάγκο αυτούς τους τελευταίους μήνες – έκανε άριστο κοουτσάρισμα, μπλοκάροντας τον Μπαρτζώκα και χωρίς τη διάθεση να μειώσω την πράσινη επιτυχία, ο ρεαλισμός λέει ότι περισσότερο το έχασε ο Ολυμπιακός το παιχνίδι, παρά ότι το πήρε ο Παναθηναϊκός!

Η στατιστική στο μπάσκετ είναι ο καθρέφτης κάθε αγώνα. Με 4 στα 29 τρίποντα, λοιπόν και 9 στις 19 ελεύθερες βολές …δεν πας ποτέ πουθενά! Ειδικά δε, όταν η δύναμη της ομάδας είναι πια στην περιφέρεια και στα ελεύθερα σουτ (με Σπανούλη, Παπανικολάου, Σλούκα, Περπέρογλου, φυσικά Πρίντεζη και Άντιτς, αλλά και Λο, που έλαμψε διά της απουσίας του), με δεδομένη την έλλειψη υπεροπλίας και επιλογών στη θέση "5" κυρίως, μα και "4".

Υ.Γ.: "Φόλα" με τον Ντε Βινσέντι, "χλαπάτσα" με τον Κοροβέση. Όποτε κοιτάζει προς Γιάννινα ο Παναθηναϊκός θα …τρώει άκυρο. Πού ΄ναι οι παλιές εποχές που η φανέλα με το τριφύλλι ήταν όνειρο και δεν σταματούσε τίποτα και κανείς …Χριστοβασίλης παίκτες (τουλάχιστον αυτού του επιπέδου και της οικονομικής αξίας) να υπογράψουν συμβόλαιο με τους Βαρδινογιάννηδες…