Ο ΠΑΟ το άξιζε, η Ελλάδα δεν αξίζει αυτές τις ομάδες!

Αν μιλούσαμε καθαρά αγωνιστικά, ο Παναθηναϊκός το άξιζε πέρα για πέρα αυτό το πρωτάθλημα. Παρά το μειονέκτημα έδρας, έκανε αεράτο μπρέικ στον 1ο τελικό στο ΣΕΦ, εκμεταλλεύτηκε στο 2ο την έδρα του κι έπαιξε πάλι στα όρια εκτός έδρας στο 3ο ματς, παρότι είχε μπροστά του κι άλλη μία ευκαιρία στο ΟΑΚΑ, αν μείωνε ο Ολυμπιακός. Πήγε να το τελειώσει στο ΣΕΦ. Ήταν καλύτερα διαβασμένος, έβγαλε περισσότερη ενέργεια στο παρκέ, το πίστευε. Ενώ ο Ολυμπιακός φαινόταν "άδειος" μετά τον προ μηνός θρίαμβο στην Ευρωλίγκα. Χωρίς ενέργεια, χωρίς καθαρό μυαλό, με πολλή γκρίνια, τόσο στις φάσεις που είχε δίκιο όσο και σε εκείνες που δεν είχε. Δεν του έβγαιναν τα παιχνίδια, ήταν μπλοκαρισμένος και ο εκνευρισμός του "έβγαινε", έκανε ...μπαμ. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός πάντα έβρισκε λύσεις με "καθαρό μυαλό"...

Έπαιξε ρόλο η διαιτησία; Από το πρίσμα που μπορεί να βλέπει ο καθένας αυτά τα ματς, αν φοράει δηλαδή κόκκινα ή πράσινα γυαλιά, μπορεί να ανακαλύψει "σωστά" ή "λάθος" σφυρίγματα. Πόσο, όμως, μπορούσαν ένα, δύο ή τρία σφυρίγματα να αλλάξουν την εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα των δύο μονομάχων σε αυτή τη σειρά των τελικών; Η διαφορά ήταν ξεκάθαρη! Ίσως, τελικά, ο Ολυμπιακός να "πλήρωσε" την Ευρωλίγκα και ο Παναθηναϊκός να εξαργύρωσε σωστά τον αποκλεισμό του, δουλεύοντας με περισσότερο χρόνο τους τελικούς.

Ωστόσο, ούτε και αυτή η σειρά των αγώνων μπορεί να κριθεί μόνο αγωνιστικά. Ειδικά αφού ...δεν τελείωσε. Όσα δυσάρεστα έγιναν στον 2ο τελικό στο ΟΑΚΑ, τα οποία ουσιαστικά λειτούργησαν "εμπρηστικά" ενόψει του 3ου αγώνα, είχαν βάλει την ανησυχία στο μυαλό και του πιο αισιόδοξου φιλάθλου. Αν υπήρχε τέτοιο στοίχημα, αυτό το ματς θα παιζόταν "Ολυμπιακός ή διακοπή". Νίκη Παναθηναϊκού με φυσιολογική εξέλιξη, δεν "παιζόταν"...

Στο 3ο ματς, λοιπόν, έγιναν τα ...γνωστά. Τα συνηθισμένα. Ελλάδα είμαστε. Δεν είναι η πρώτη φορά. Και σιγά να μην είναι η τελευταία. Δεν πά΄ να υπάρχουν χιλιάδες αστυνομικοί, δίχτυα και δρακόντεια μέτρα ασφαλείας; Τρόπος για να γίνει πόλεμος, πάντα υπάρχει. Με κανέναν άμοιρο ευθυνών. Ούτε τους οπαδούς, αλλά ούτε και τις ομάδες, τις διοικήσεις τους, που κάθε φορά "κόπτονται" για το καλό του μπάσκετ, του ποδοσφαίρου, του ...χάντμπολ και του τένις.

Οι μόνοι που δεν ευθύνονται οι είναι οι παίκτες, που πριν από κάθε τέτοιο ματς φιλάνε τις γυναίκες και τα παιδιά τους λες και πάνε στον πόλεμο. Οι κορυφαίοι παίκτες στην Ευρώπη. Οι παίκτες των κορυφαίων ομάδων στην Ευρώπη. Του τρεις φορές -και δύο συνεχόμενες- πρωταθλητή Ευρώπης, Ολυμπιακού και του έξι φορές πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκού.

Αντί να τους βάλουμε σε γυάλα και να τους χαζεύουμε ως αξιοθέατα που είναι, τους ...πυροβολούμε ευθέως. Δεν μας αξίζουν αυτές οι ομάδες. Κι ας αξίζει ο Ολυμπιακός τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης... Κι ας αξίζει ο Παναθηναϊκός αυτόν του πρωταθλητή Ελλάδας. Δεν μας αξίζουν, τέρμα και τελεία!