Οσοι, όμως, ορίζουν ως αφετηρία της συζήτησης την «κρίση», ήδη έχουν πάρει λάθος κατεύθυνση. Θυμίζουν τη συζήτηση των συγγενών ενός ασθενούς που γνωρίζουν ότι ο άνθρωπός τους βρίσκεται σε κώμα στο νοσοκομείο και τον κρατά στη ζωή η μηχανική υποστήριξη.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν για καιρό σε κώμα, αλλά όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν συνηθίσει την κατάσταση, αφού τους βόλευε. Το ιδιωτικό νοσοκομείο χρέωνε τα υψηλά νοσήλια, γνωρίζοντας ότι ο ασθενής δεν έχει καμία τύχη να επανέλθει, άρα όσο περισσότερο τον συντηρούσε μηχανικά στη ζωή είχε κέρδος, οι συγγενείς είχαν πάρει ο καθένας το μερίδιό του από την περιουσία και το ξεκοκάλιζαν ή το εκμεταλλεύονταν χάρη στη «βολική» μεσολάβηση -με το αζημίωτο- κάποιων δικηγόρων.

Οσο περνούσε ο καιρός, για τον ασθενή ενδιαφέρονταν όλο και λιγότεροι φίλοι ή γνωστοί, που ρωτούσαν πια αραιά και πού. Μέχρι που μια απρόσμενη διακοπή ρεύματος, αποτέλεσμα ενός ισχυρού σεισμού, τα αλλάζει όλα. Στο νοσοκομείο γίνεται χαμός, προτεραιότητα έχουν οι ζωντανοί και οι τραυματίες κι εκείνος ο ασθενής που βρισκόταν σε κώμα, εγκατέλειψε τα εγκόσμια κι αρχίζει να κακοφορμίζει στο κομμάτι εκείνο του νοσοκομείου που έχει καταρρεύσει.

Αυτό το πτώμα, μες στα γκρεμίσματα είναι σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ενα ποδόσφαιρο που βαφτίστηκε επαγγελματικό με την αφέλεια και την ανοησία ενός εφήβου, που καπνίζοντας ένα τσιγάρο νομίζει ότι έγινε άντρας. Κι αρχίζει να κυκλοφορεί αργά το βράδυ στις πλέον ύποπτες και επικίνδυνες περιοχές της πόλης. Ή θα γίνει μέρος του κάδρου της παρανομίας ή θα φάει το κεφάλι του. Μπορεί και τα δυο, σε βάθος χρόνου.

Ο σεισμός για τον οποίο έγραψα λίγο πιο πάνω είναι ένας συνδυασμός τριών παραγόντων. Η οικονομική κρίση που έσπασε τη «φούσκα» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, η υποχρεωτικότητα της εφαρμογής του νέου πλαισίου της ποδοσφαιρικής επιχειρηματικότητας που εκπόνησε η ΟΥΕΦΑ (financial fair play) και η οργανωτική πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μια πραγματικότητα που έχει γίνει αποδεκτή με όλη τη νοσηρότητα που τη συνοδεύει και δεν έχω πειστεί ακόμη ότι γίνεται ειλικρινής προσπάθεια, από όλους τους εμπλεκόμενους, να εξαλειφθεί. Το ποδόσφαιρο ήταν κάποτε ένα παιχνίδι που κάποια στιγμή «αναβαθμίστηκε» σε προϊόν και έγινε προνομιακό κομμάτι της βιομηχανίας του θεάματος.

Ανίκανη πολιτεία

Απo τη στιγμή που μεταμορφώθηκε σε προϊόν το παιχνίδι, απέκτησε όλα τα στοιχεία που δίνει η καπιταλιστική οικονομία στα «προϊόντα», αλλά η Ελλάδα ήταν και παραμένει μία χώρα του περιφερειακού καπιταλισμού (αν και μετά την ψήφιση των μνημονίων υποβαθμίστηκε από χώρα σε προτεκτοράτο). Αυτό σημαίνει ότι η οργάνωση των επί μέρους αγορών δεν έχει τα χαρακτηριστικά των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Η αγορά του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι ένα πεδίο οικονομικής δραστηριότητας που έχει ένα παρωχημένο ρυθμιστικό πλαίσιο, τέτοιο που να ευνοεί την παρανομία -αν δεν την ενθαρρύνει κιόλας με την ατιμωρησία- με την ευθύνη της ίδιας της πολιτείας. Είναι ένα πλαίσιο ανάλογο με εκείνο το ρυθμιστικό του χρηματιστηρίου, λίγο πριν από τη ληστεία του '99, αν κι ο τζίρος που γίνεται στο ποδόσφαιρο σήμερα είναι ελάχιστος συγκρινόμενος με εκείνον του 2009 για παράδειγμα.

Εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι ο βασικός παράγοντας που συντηρεί την κρίση είναι η πολιτεία. Δεν έχει ούτε είχε κάποια φιλοσοφία για τον αθλητισμό (με την εξαίρεση της φαρμακευτικής ένεσης του εθνικοπατριωτικού άξονα των Ολυμπιακών Αγώνων), αλλά ούτε και ενδιαφέρθηκε ποτέ να ορίσει τα όρια και τις προϋποθέσεις της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον χώρο του ποδοσφαίρου, που οδήγησε σε έναν παραλογισμό απίστευτο.

Είχαμε γεμίσει ΠΑΕ λες και ήταν ελιές πεσμένες στο έδαφος, την εποχή του μαζέματος. Η οικονομική κρίση αναγκάζει την ΕΠΟ να επιδιώξει στην αναδιάρθρωση (που κρίνεται στα δικαστήρια) -και αναγκαστικά- τον περιορισμό των ΠΑΕ αλλά η πολιτεία απουσιάζει. Η φιλοσοφία της για τον αθλητισμό είναι η πολιτική του μνημονίου.

Οι υπόλοιποι

H εφαρμογή των κανόνων του ffp της ΟΥΕΦΑ εξαρτάται από δύο παράγοντες. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον αδιάβλητο χαρακτήρα του ελέγχου και ο δεύτερος με την αποδοχή του από τους κρινόμενους. Αν για τη συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ο έλεγχος των φακέλων αδειοδότησης αποτελεί μία εγγύηση, για τη συμμετοχή στο πρωτάθλημα, το αδιάβλητο του ελέγχου δεν το πιστεύει κανείς. Η ΕΠΟ έχει να κάνει μεγάλο δρόμο για να αλλάξει και δεν έχει δείξει, ακόμη, κάποια απόδειξη ότι είναι διατεθειμένη να το κάνει. Και ΕΠΟ είναι οι άνθρωποι που την αποτελούν. Τέλος, θα περίμενε κάποιος την απαίτηση για αλλαγή να υποστηρίξουν πρώτοι οι παράγοντες των ομάδων, με την τεχνοκρατική βοήθεια της Σούπερ Λίγκας. Ποιοι παράγοντες, όμως; Οι παλιοί; Γιατί εκείνοι των ομάδων που είναι νέοι στη Σούπερ Λίγκα, θα δοκιμαστούν φέτος και θα δείξει αν μπορούμε να ελπίζουμε κάτι.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS