Στην Ελλάδα συμβαίνει σπάνια να πληρώνεις καλά και πολλά για παίκτη που δεν ξέρει όλος ο κόσμος. Η πάγια τακτική των παραγόντων όχι μόνο τώρα, την εποχή της κρίσης, αλλά την τελευταία δεκαετία γενικότερα, ήταν “για να πληρώσεις πολλά και καλά πρέπει να πάρεις παίκτη όνομα. Από αυτούς που οι δημοσιογράφοι λέτε βόμβα” συνήθιζε να μου λέει ένας από τους παράγοντες που στο παρελθόν είχε χειριστεί πολλές τέτοιες υποθέσεις.

Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα τα τελευταία χρόνια μία δύο φορές πλήρωσε πολλά για μη γνωστό παίκτη. Ο Μιραλάς είχε πάρει 1 εκατ. ευρώ και η Σεντ Ετιέν άλλα 500 χιλιάρικα (καθαρά χρήματα για τον δανεισμό του για ένα χρόνο), ενώ ο Ολυμπιακός το επόμενο καλοκαίρι πλήρωσε άλλα 2,5 χαρτιά για να τον κάνει δικό του. Αλλο ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν παλιότερα ο Γιάγια Τουρέ, που ο Ολυμπιακός είχε... φοβηθεί να τον αγοράσει ολόκληρο με 3 εκατ. ευρώ και είχε πάρει το 50% με 1,5 εκατ. ευρώ με αποτέλεσμα να... αναγκαστεί να τον δώσει ένα χρόνο μετά...

Τουρέ και Μιραλάς είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Κατά τα άλλα λεφτά του τύπου 2 ή 3 εκατ. ευρώ και πάνω για αγορά ή 1,5- 2 εκατ. ευρώ το χρόνο για συμβόλαιο, δόθηκαν για παίκτες γνωστούς όπως ο Καρεμπέ, ο Ζιοβάνι και ο Ζάχοβιτς παλιότερα, ο Μέλμπεργκ, ή ο Γκαλέτι πιο πρόσφατα.

Διαβάστε το υπόλοιπο σχολιο στο Gazzetta.gr

Ποδόσφαιρο SPORTS