Πόσο εύκολο θα ήταν, αλήθεια, να είχε οδηγηθεί ο Ολυμπιακός σε ένα εφιαλτικό αδιέξοδο, με πάσα βεβαιότητα ακόμα πιο… μαρτυρικό και δισεπίλυτο από τα εκείνα τα 10 χρόνια φαγούρας με τη διοικητική λαίλαπα Κοσκωτάδων και Σαλιαρέληδων, αν αυτή η τριετία Μαρινάκη δεν είχε την πλατιά υπογραφή, την εγγυητική παρουσία του επιφανούς πλοιοκτήτη.

Ο μεγαλύτερος σύλλογος της χώρας άλλαξε χέρια, στις 18 Ιουνίου 2010, πάνω σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη καμπή και θα έλεγα, κρισιμότερη και πιο καθοριστική από τους πρώτους «επαγγελματικούς» τίτλους της θητείας του Σταύρου Νταϊφά.

Στο επιμύθιο της ηγετικής παρουσίας εκείνου του σπουδαίου προέδρου, που είχε τον τρόπο του να αφήνει πάντα… σύξυλο τον τότε πανίσχυρο Γιώργο Βαρδινογιάννη - μολονότι έριχνε σαφώς λιγότερα χρήματα στην αγορά και δεν είχε ανάγκη από «έλεγχο του συστήματος», αφήνοντας αυτό το προνόμιο για τον «καπετάνιο» - οι συνθήκες δεν επέτρεψαν (για «Χι, Ψι» λόγους, γιατί όχι και πολιτικούς;) να στρωθεί με ροδοπέταλα η μεταβατική περίοδος των «ερυθρολεύκων». Κι όχι μόνο αυτό, η πειραϊκή ΠΑΕ έτυχε των χειρότερων εξελίξεων πέφτοντας από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, με τον κίνδυνο ορατό να μεταβαλλόταν ακόμα και… σε παράρτημα του Παναθηναϊκού, δοκιμάζοντας την έσχατη ντροπή της ιστορίας της.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης – με την συμπαράσταση μιας ομάδας εφοπλιστών στην αρχή, ανάμεσα στους οποίους και ο πατέρας του νυν προέδρου, Μιλτιάδης Μαρινάκης – αποσόβησε, ως από μηχανής Θεός, το «μοιραίο» για τον Ολυμπιακό και, επί της ουσίας, τον ξαναγέννησε από την τέφρα του.

Περιμάζεψε τα «χαλάσματα» του λιμανιού και οικοδόμησε από την αρχή τον πραγματικό Ολυμπιακό του ελληνικού ποδοσφαίρου: Ισχυρό, ανταγωνιστικό και πρωταθλητή, χωρίς μάλιστα οι τίτλοι, οι στατιστικές και τα ρεκόρ του, να πιάνουν οροφή! 

Ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη έγινε ο «παντοκράτορας» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, σαρώνοντας αριθμούς και αντιπάλους, ράβοντας αστέρια στη φανέλα του και φτιάχνοντας όνομα στο ευρωπαϊκό στερέωμα, με την αδιάλειπτη παρουσία του στο Champions League. Σε τέτοιο σημείο που πλέον η αναφορά από την UEFA στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τον πρωταθλητή της χώρας να σημαίνει: Ολυμπιακός!

Αυτό το ωραίο παραμύθι που ανάθρεψε γενιές Ολυμπιακών μέσα από τους αλλεπάλληλους θριάμβους μιάμισης δεκαετίας, όπως όλα τα καλά και όμορφα, κάποια στιγμή θα έπαιρνε ένα τέλος.

Του ‘λαχε λεφτάς και οπαδός

Ο Κόκκαλης κουράστηκε, βαρέθηκε, πέρασαν τα χρόνια, ο κύκλος του έκλεισε με… τιμητικές μπάντες και ύμνους και οι «ερυθρόλευκοι» άρχισαν να βιώνουν ξεκάθαρα τη σεζόν 2009-10 την ανάγκη της μεγάλης αλλαγής.

Με την εμφάνιση των πρώτων σημαδιών παρακμής «του Ολυμπιακού του Κόκκαλη», πάνω στο αγωνιώδες κάλεσμα της ποδοσφαιρικής ιστορίας του συλλόγου, οι «ερυθρόλευκοι», ΠΑΕ και λαός της ομάδας, είχαν την τύχη και την ευτυχία να απολαύσουν τον καταλυτικό συνδυασμό του μέλλοντος:

- Την ευφυΐα, τη γνώση και τη διάθεση του Σωκράτη Κόκκαλη να μην αφήσει τον Ολυμπιακό να ξαναγίνει έρμαιο των διαθέσεων των ανταγωνιστών-αντιπάλων του, καθώς συνάμα και της οικονομικής κρίσης που είχε αρχίσει να μαστιγώνει τον τόπο.
- Την αποφασιστικότητα του πανίσχυρου επιχειρηματία και οπαδού της ομάδας από τα γεννοφάσκια του, Βαγγέλη Μαρινάκη, να παραλάβει το τιμόνι, αδιαφορώντας για το κόστος του εγχειρήματος του.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνει «ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη», πλέον, στο… νέο βιβλίο της σύγχρονης ιστορίας του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Με τρεις σερί τίτλους πρωταθλήματος και δύο νταμπλ και με την ανεξάντλητη πηγή προσφοράς του ιδιοκτήτη του, ώστε να παίζει χωρίς αντίπαλο στην Ελλάδα και να κυνηγά επίμονα, σοβαρά και σχεδιασμένα, την υλοποίηση του ευρωπαϊκού ονείρου εκατομμυρίων οπαδών του.
Και το κακό για τους πολέμιους του Ολυμπιακού και του Μαρινάκη είναι ότι αυτό το «βιβλίο» έχει αναρίθμητες σελίδες και πολλούς τόμους. Αφού ο ηγέτης των «ερυθρολεύκων», τέτοια μέρα, πριν τρία χρόνια, προανήγγειλε και υποσχέθηκε 20 πρωταθλήματα. Με την απλή μαθηματική πράξη της αφαίρεσης, ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς για τα άλλα 17…

Υ.Γ.: Πλησιάζουν δύο γερές «ευρωπαϊκές» μεταγραφές: 1+1 και… στη μέση οι νέες κάρτες διαρκείας.

Υ.Γ.1: Με ονόματα και διευθύνσεις αυτοί που στάθηκαν πραγματικά δίπλα στον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό θα είναι η αναφορά του Μιχάλη Κουντούρη. Για την εξυγίανση πρώτα και για το σάρωμα των τίτλων σε όλα τα σπορ μετά, σ’ αυτή τη διετία αναγέννησης της θητείας της διοίκησής του.

Υ.Γ.2: Τελικά αυτός ο Τσιστιακόφ, - ο στενός συνεργάτης του Ιβάν, ντε - είναι εξέχον πρόσωπο της ΠΑΕ ή… μπράβος; Για sms της KGB δεν σας έμοιαζε αυτή η ιστορία με τις «συστάσεις» προς Δώνη; Πω, πω, πω, να πηγαίνανε λέει τέτοια μηνύματα στο κινητό του Ζαρντίμ, ε; Ποδοσφαιρικός σεισμός θα είχε ταρακουνήσει την Ελλάδα…

Υ.Γ.3: Όντως ο κ. Βασιλακόπουλος δήλωσε δημόσια την ικανοποίησή του για την διαιτησία των τελικών; Καταλάβατε έτσι; Στο ίδιο έργο θεατές. Και του χρόνου και… στον αιώνα τον άπαντα δηλαδή…