Δεν έχω καμία σχέση με την πόλη του Αγρινίου. Εχω βρεθεί σε αυτήν δύο φορές και τις δύο για να δω αγώνα του Παναιτωλικού. Ομολογώ ότι την επιστροφή τους στη Σούπερ Λίγκα την χάρηκα και την χάρηκα όχι γιατί θεωρούσα ότι κατ’ ανάγκη ήταν καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό Βόλου, αλλά γιατί θεωρούσα ότι αγωνιστικά ήταν σαφώς μία από τις τέσσερις καλύτερες ομάδες της κατηγορίας.

Κυρίως όμως την χάρηκα για την νοοτροπία και την λογική των ανθρώπων που διοικούν τον Παναιτωλικό. Μη επαγγελματίες παράγοντες, άνθρωποι που δεν δέχονται να θυσιάσουν την ηθική τους στο βωμό της επιτυχίας. Ανθρωποι που ταλαιπωρήθηκαν πολύ από τα γρανάζια του ελληνικού ποδοσφαίρου μέχρι να ανέβουν τις μικρές κατηγορίες, την ώρα που δίπλα τους ομάδες με πολύ μικρότερη δυναμική και μπάτζετ τις ανέβαιναν με… ασανσέρ. Αυτοί επέμεναν ότι μεγαλύτερη σημασία και από τον προορισμό, την έχει το ταξίδι και δεν άλλαξαν ούτε μία στιγμή άποψη. Τα κατάφεραν με το… σταυρό στο χέρι, δείχνοντας σε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο ότι υπάρχει και αυτός ο δρόμος. Υπάρχει και αυτό το ποδόσφαιρο…

Διάβασε περισσότερα στo gazzetta.gr

 

Ποδόσφαιρο SPORTS