Τον χαρακτηρισμό του ποδοσφαίρου ως «μπαλέτου της εργατικής τάξης» τη χρωστάμε στον Αλφ Γκαρνέτ, τον ήρωα της κωμικής τηλεοπτικής σειράς του BBC «Τill death us do part» που πρωτοβγήκε στον αέρα το 1965. Τον χαρακτηρισμό αυτό συνηθίζουμε να τον χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να κάνουμε αναφορά στο κόστος αυτού του μπαλέτου, που δεν βρίσκεται καθόλου μέσα στις οικονομικές δυνατότητες της -εν ευρεία εννοία- εργατικής τάξης. Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω χθες το βράδυ το βρετανικό SKY SPORTS, για να δω τον κόσμο και την τύχη που είχε η κινητοποίηση που οργάνωσε ο σύνδεσμος φιλάθλων της Λίβερπουλ «Spirit of Shankly» (SoS) και υποστηρίχθηκε από συλλόγους φιλάθλων και των υπολοίπων ομάδων της Πρέμιερ Λιγκ. Η κινητοποίηση αφορούσε το ύψος της τιμής των εισιτηρίων στο πλουσιότερο πρωτάθλημα του κόσμου και δεν ήταν πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία που γινόταν κάτι τέτοιο. Βέβαια, αν το παιχνίδι είναι ένα είδος μπαλέτου (που είναι κάτι πολύ περισσότερο, κατά τη γνώμη μου) η εργατική τάξη δεν πληρώνει για να το χορέψει. Αντιθέτως, την υποχρεώνουν να πληρώνει πανάκριβα εισιτήρια για να το δει και τις περισσότερες φορές, πρόκειται για άθλιο θέαμα που «χορεύουν» κάποιοι προκλητικά αμειβόμενοι «χορευτές».

Η σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα ενός ποδοσφαίρου, που έγινε πολύ βιαστικά «επαγγελματικό» γιατί το χρειαζόταν η τηλεόραση, έχει ξεφύγει από κάθε «λογική», εκτίμηση που επιβεβαιώνεται από τα εκατομμύρια των μεταγραφών που ξοδεύονται ή πρόκειται να ξοδευτούν, φέτος το καλοκαίρι, στην Ευρώπη φυσικά. Προφανώς, οι συνθήκες όπως και η οικονομική δυναμική των ομάδων είναι διαφορετικές στην κάθε χώρα. Έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον η κατάσταση στην Αγγλία, όπου κυκλοφορούν ή «επενδύονται» τα περισσότερα χρήματα από οπουδήποτε. Οι Άγγλοι φίλαθλοι που διαμαρτύρονται για τις τιμές των εισιτηρίων υποστηρίζουν πως οι ομάδες ενώ έχουν τα υψηλότερα έσοδα από ποτέ χάρη στη νέα τηλεοπτική συμφωνία που ισχύει από φέτος, δεν έχουν μειώσει τις τιμές των εισιτηρίων και σε πολλές περιπτώσεις τις έχουν ανεβάσει. Το υψηλό κόστος των εισιτηρίων είναι ένα θέμα με το οποίο ασχολήθηκε εκτεταμένα και το BBC, το οποίο πέρυσι τον Οκτώβριο παρουσίασε μια αναλυτική έρευνα, πραγματοποιώντας και συγκρίσεις με άλλες χώρες, όπως η Γερμανία και η Ιταλία. Ο σύνδεσμος φιλάθλων της Λίβερπουλ σε συνεννόηση με τους συνδέσμους φιλάθλων των άλλων ομάδων έδωσαν στη δημοσιότητα τις νέες τιμές των εισιτηρίων, από όπου προκύπτει ότι 8 τουλάχιστον ομάδες έχουν ακριβότερα εισιτήρια από πέρυσι.

Θέαμα πολυτελείας

Το ποδόσφαιρο, το κατ' εξοχήν λαϊκό άθλημα, έχει γίνει πολύ ακριβό, κάτι το οποίο ήταν αναπόφευκτο να συμβεί από τη στιγμή που μεταμορφώθηκε σε προϊόν, από παιχνίδι. Ειδικά στην Αγγλία είναι ενδεικτικό ότι από το 1992 με τη δημιουργία της Πρέμιερ Λιγκ τα εισιτήρια της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αυξήθηκαν κατά 700% ενώ της Αρσεναλ -που έχει τα ακριβότερα εισιτήρια στην Αγγλία- αυξήθηκαν κατά 960%. Στο τιμολόγιο που ανακοινώθηκε για τη φετινή περίοδο, τη μεγαλύτερη αύξηση σημειώνουν οι τιμές των εισιτηρίων της Κρίσταλ Πάλας κατά 18,2% η οποία βέβαια από την Τσάμπιονσιπ φέτος θα αγωνίζεται στην Πρέμιερ Λιγκ. Ακολουθούν Κάρντιφ με 9%, Λίβερπουλ με 8,2%, Γουέστ Χαμ με 6,6%, Σαουθάμπτον με 5% και Μάντσεστερ Σίτι με 4,7%.

Θα πρέπει να σημειώσει κάποιος ότι υπάρχει μεγάλο εύρος διακύμανσης στις τιμές των εισιτηρίων και παρά την αύξηση η Μάντσεστερ Σίτι έχει το φθηνότερο διαρκείας με 358,8 ευρώ. Το φθηνό διαρκείας της Αρσεναλ, όμως εχει 1.182 ευρώ και παράλληλα έχει και το ακριβότερο μεμονωμένο, για ένα και μόνο παιχνίδι δηλαδή, με κόστος 147,6 ευρώ. Πρέπει να συμπληρώσω ότι στις παροχές των διαρκείας κάθε ομάδα έχει διαφορετικές παροχές. Σε άλλο περιλαμβάνονται και τα παιχνίδια Κυπέλλου και σε άλλα όχι, ενώ τις τιμές δεν τις καθορίζει κάποιος οργανισμός ή όργανο της Πρέμιερ Λιγκ, αλλά η κάθε ομάδα μόνη της. Στις τιμές των φθηνών διαρκείας άλλων ομάδων, της Μάντσεστερ Γ. κοστίζουν 638,4 ευρώ, της Λίβερπουλ 852 ευρώ, της Τσέλσι 714 ευρώ και της Τότεναμ 954 ευρώ.

Κατευθυνόμενη Δημοσιογραφία

Στο πλήθος των απόψεων που δημοσιοποιήθηκαν με αφορμή τον παράνομο τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση νέκρωσε τη λειτουργία της ΕΡΤ ξεχώρισα τη διαφοροποίηση που κάποιοι πραγματοποίησαν ανάμεσα στη δημόσια και την κρατική τηλεόραση. Η ΕΡΤ οδηγήθηκε στο αδιέξοδο επειδή η κάθε κυβέρνηση την αντιμετώπιζε σαν τσιφλίκι της, σαν μέσο προπαγάνδας και προνομιακό πεδίο διορισμών. Η ΕΡΤ, όμως, ανήκει σε όλους και μόνον η διασφάλιση της ανεξαρτησίας της μπορεί να εγγυηθεί τον δημόσιο χαρακτήρα της. Το προχθεσινό συμβάν, με τη μετάδοση μίας κατασκευασμένης είδησης από το ΑΠΕ που ελέγχει η κυβέρνηση, δείχνει την αντίληψή της για την ελεύθερη ενημέρωση. Η κατασκευασμένη είδηση αφορούσε την ερμηνεία που έδινε ο πρόεδρος του ΣτΕ στην απόφαση γα την ΕΡΤ και εξυπηρετούσε την κυβέρνηση. Ερμηνεία που ποτέ δεν δόθηκε και για τη μετάδοση της οποίας κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS