Το ντους ήταν παγωμένο πέρυσι το καλοκαίρι και σόκαρε τον οργανισμό: έφυγε ο Ομπράντοβιτς, έφυγαν οι περισσότεροι παίκτες, έμειναν μόνο ο Διαμαντίδης με τον Τσαρτσαρή, ο Μάνος Παπαδόπουλος και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Και διοικητικά, υπήρχε η διάθεση -που είχε εκφραστεί από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες- να δοθεί η ομάδα σε άλλα χέρια, «ξένα χέρια», με τη μοναδική προϋπόθεση ότι θα ήταν σοβαρή περίπτωση ο επόμενος ιδιοκτήτης και όχι κανένας που θα είχε σκοπό να κερδοσκοπήσει (οικονομικά και ηθικά) σε βάρος της ομάδας και του κόσμου της. 

Οταν δεν προχώρησε κανένα «φλερτ» για αλλαγή ιδιοκτησίας, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος βγήκε μπροστά και ανέλαβε. Δεν ξέρω με πόσο μεγάλη διάθεση ξεκίνησε να το κάνει, ξέρω όμως πλέον ότι στο τέλος της χρονιάς νιώθει πολύ δικαιωμένος για την επιλογή του να αναλάβει και όλες τις υπόλοιπες επιλογές που έκανε. Κι όμως, καμιά φορά η ιστορία μπορεί να γράφεται από μικρές λεπτομέρειες, κάτι που έγινε ή κάτι που τσάκισε τελευταία στιγμή: θυμάστε ότι η πρώτη σκέψη για προπονητή ήταν ο Σάρας, ο οποίος επέλεξε τελικά να συνεχίσει να παίζει και πήγε Βαρκελώνη; Κρυστάλλινη σφαίρα δεν έχω, αλλά υποψιάζομαι πως με έναν «μαθητευόμενο μάγο» στον πάγκο, αγαπημένο αλλά εντελώς άπειρο, άλλα πράγματα θα βλέπαμε φέτος από τον Παναθηναϊκό και όχι αυτά που μας παρουσίασε ο Πεδουλάκης. Ο οποίος Πεδουλάκης ανέλαβε τελικά, μέσα σε μια γενικότερη γκρίνια, δυσπιστία και μουρμούρα από οπαδούς και ΜΜΕ, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς θα μπορούσε να γίνει μια ομαλή μετάβαση από την εποχή Ομπράντοβιτς στην εποχή Πεδουλάκη.

Ημουν από την αρχή από εκείνους που δεν αντιμετώπισα με σνομπ διάθεση τον Πεδουλάκη, δεν τον έκραξα, δεν τον απαξίωσα, αλλά ήθελα να τον δω να παίρνει την ευκαιρία του, να δουλέψει και να τον κρίνουμε για τη δουλειά του και όχι για το επίπεδο των αγγλικών του, το αν το πουκάμισο έβγαινε εκτός παντελονιού όταν ο ίδιος έβγαινε εκτός εαυτού ή το βιογραφικό του. Χαίρομαι που τα κατάφερε (κι αυτός όπως και ο Μπαρτζώκας), χαίρομαι που δεν «μάσησε» από τις κακές ή τις βιαστικές κριτικές, που είχε ένα πλάνο στο οποίο έμεινε προσηλωμένος, που βελτιώθηκε και ο ίδιος όλη τη χρονιά και μαζί του βελτιώθηκε και η ομάδα, που επέμεινε για τον Λάσμε και τον περίμενε δύο μήνες, που διόρθωσε τις λάθος επιλογές προχωρώντας σε αντικαταστάσεις παικτών. Τέτοια ήταν η τράμπα Πάνκο - Γκιστ, τέτοια ήταν ο ερχομός αρχικά του Μπανκς και στη συνέχεια η αντικατάστασή του με τον Κάρι.

Ολα αυτά φυσικά έγιναν πράξη διότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος επέτρεψε να γίνουν, διαθέτοντας χρόνο και χρήμα ακόμα και λίγο πριν από τους τελικούς των πλέι οφ. Ο ίδιος άνθρωπος που νωρίς μέσα στη σεζόν φάνηκε να έχει φτάσει στα όριά του και με δάκρυα στα μάτια προανήγγειλε την αποχώρησή του, κατηγορώντας ακόμα και τον θείο του για διάφορες οφειλές που δεν ήταν εις γνώσιν του. Πράγματα που «συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες» όπως αποδείχθηκε, τα οποία δεν στοίχισαν ούτε στοίχειωσαν την ομάδα.

Το φινάλε της χρονιάς βρήκε τον Παναθηναϊκό, τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και τον Αργύρη Πεδουλάκη να κάνουν έναν απολογισμό με ιδιαίτερα θετικό πρόσημο και να σχεδιάζουν από τώρα τις κινήσεις της επόμενης χρονιάς. Δεν ξέρω πώς θα πάει το πράγμα του χρόνου, αλλά θα μείνω στην «αμερικανική ταινία δράσης» που είδαμε φέτος: αυτή που ξεκίνησε με τον «ήρωα» να τρώει ξύλο, να περνάει δυσκολίες, να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι και τελείωσε με happy end και δυο «κούπες» στα χέρια -σαν να λέμε ότι έφυγε και με τα λεφτά και με το κορίτσι αγκαλιά.

Πηγή: SportDay

Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS