Προσπαθώντας η Μονακό να ξαναμπεί στον ποδοσφαιρικό χάρτη, από τον οποίο απουσιάζει ουσιαστικά μετά τον τελικό του 2004 στο Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην Πόρτο, δοκιμάζει την πεπατημένη τόσων και τόσων άλλων. Λεφτά, λεφτά και ακόμη πιο πολλά λεφτά για να δελεαστούν κάποιοι σταρ.


Άλλωστε σε σύγκριση με τη Μάντσεστερ Σίτι για παράδειγμα, όπου ο παίκτης παρά το πανάκριβο συμβόλαιο έπρεπε να επιλέξει να ζήσει στη μουντή Βορειοδυτική Αγγλία, το πριγκιπάτο κερδίζει με κάτω τα χέρια ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα! Ή ακόμη πιο εύκολα γίνεται προορισμός για κάποιον από το να τρέχει στη Ρωσία για τα χρήματα της Ανζί ή στην Ουκρανία για τα μάτια (και τα ρούβλια) της Σαχτάρ.


Η ιστορία που ακολουθεί είναι σχετικά γνωστή, αλλά είναι και διδακτική. Το 1974 όταν ο Πελέ είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο, οι Αμερικανοί με τα ατελείωτα χρήματα που διέθεταν στην ομάδα «Κόσμος» (που ανήκε στην Warner Bros) επιχειρώντας να προσελκύσουν επενδυτές και ενδιαφέρον στο νέο για αυτούς σπορ που αποκαλούσαν soccer, πλησίασαν τον Βραζιλιάνο άσο. Οι πρώτες πέντε επαφές ήταν αρνητικές, με τον Πελέ να λέει πως όσα χρήματα και αν του έδιναν, δεν υπήρχε περίπτωση να ρισκάρει τη φήμη του. Στην έκτη και πιο κρίσιμη συνάντηση, ο πρόεδρος Στιβ Ρος του έβαλε μπροστά του μία λευκή επιταγή και του είπε: «Πέντε φορές μου είπατε όχι, αλλά για να έρθετε στην έκτη συνάντηση σημαίνει πως το όχι σας έχει μία τιμή. Ποια είναι, παρακαλώ;». Έτσι υπογράφηκε η πιο ακριβή συμφωνία μέχρι τότε στα ποδοσφαιρικά χρονικά και παραμένει σημείο αναφοράς για κάθε ραντεβού το οποίο αυτός που έχει τα χρήματα επιμένει κι ο άλλος εμφανίζει ενδοιασμούς.


Οι Άραβες, για παράδειγμα, όταν αγόρασαν τη Μάντσεστερ Σίτι τον Αύγουστο του 2008, άρχισαν να σπρώχνουν πολλά λεφτά στην αγορά. Έφαγαν πολλές αρνήσεις με τις προσπάθειες για τον Κακά, τον Μπουφόν, τον Ρονάλντο, τον Ροναλντίνιο, μέχρι που είπε το «ναι» ο Τέβες, ύστερα ο Αγουέρο, ο Μπαλοτέλι κι ακολούθως άλλοι που σιγά-σιγά άλλαξαν την αίσθηση πως η ομάδα ήταν μόνο πλούσια και φιλόδοξη. Πια ήταν και ανταγωνιστική. Αυτό που πριν από πέντε χρόνια στην κόκκινη πλευρά του Μάντσεστερ θα ακουγόταν ως ανέκδοτο, έγινε γεγονός όταν η Σίτι άρπαξε τον τίτλο και παρά την (φυσιολογική) αντίδραση της Γιουνάιτεντ, πια οι «σίτιζενς» λογίζονται ως ένα απ' τα φαβορί κάθε χρόνο.


Κάποια ονόματα από αυτά που ακούστηκαν και για τη Μονακό μπορεί να μην ενθουσίασαν στην αρχή, αλλά θυμίζω πως και της Τσέλσι οι πρώτες ενέργειες το 2003 επί Αμπράμοβιτς δεν έσπασαν τα ταμεία! Ο Γκλεν Τζόνσον κι ο Γουέιν Μπριτζ ήταν οι μεταγραφές πριν αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται κατανοητό πως το να πας στο «Στάμφορντ Μπριτζ» δεν ήταν δα και το Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ!


Το ίδιο έγινε και με την Παρί Σεν Ζερμέν, που αργά αλλά σταθερά ξανάγινε (και λόγω Παρισιού) ελκυστικός προορισμός και ήρθε και το πρωτάθλημα φέτος ως κερασάκι στην τούρτα.


Έτσι τώρα και με τη Μονακό η άφιξη ενός σουπερστάρ σαν τον Φαλκάο καθορίζει και σηματοδοτεί τις ­προθέσεις αλλά φυσικά, κακά τα ψέματα, για να πάρεις έναν παίκτη που θα έπαιζε παντού και εσύ δεν αγωνίζεσαι καν στην Ευρώπη, θέλει και άλλα πράγματα πλην των χρημάτων! Η Μονακό αλλάζει επίπεδο, πλην όμως αυτό που πρέπει να θυμούνται στην Κυανή Ακτή είναι πως τη μεγάλη διαφορά στο Λονδίνο και την Τσέλσι, το Παρίσι και την Παρί ακόμη και στο Μάντσεστερ και τη Σίτι δεν κάνει η απόκτηση ακριβών παικτών, αλλά η επένδυση σε έναν κορυφαίο προπονητή. Ο Ζοσέ Μουρίνιο είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, άλλαξε τη ροή της ιστορίας, με την Τσέλσι να κατακτά το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από μισό αιώνα και να το ακολουθεί με ένα ακόμη, το πιο εύκολο όλων των εποχών στο νησί! Ο Αντσελότι έκανε τη Παρί Σεν Ζερμέν και πάλι πρωταθλήτρια, ο Μαντσίνι αν και απέτυχε στην Ευρώπη έδωσε στη Σίτι το πρώτο Κύπελλο μετά από τη δεκαετία του '70 κι ένα πρωτάθλημα ύστερα από το 1968!


Αν και κάποιοι παίκτες λένε ακόμη «όχι» στην προοπτική του να πάνε στη Μονακό αργά η γρήγορα όπως έγινε με τον Φαλκάο ή όπως απέδειξε με τον Πελέ το 1974 ο Στιβ Ρος, όλα μπαίνουν σε μία σειρά! Όμως αν δεν βρεθεί και στον πάγκο της Μονακό ένας πραγματικά μεγάλος προπονητής (κι όχι ο συμπαθέστατος Ρανιέρι) που να αλλάξει τη νοοτροπία και να δώσει την αυτοπεποίθηση η οποία εκτοξεύει τον ενθουσιασμό στα ύψη για να έρθουν μετά οι τίτλοι, τότε μην περιμένει ο Ρώσος ολιγάρχης -που πήρε στα χέρια του την ομάδα- πως θα δει εύκολα επιτυχίες!

ΠΗΓΗ: Sportday

Ποδόσφαιρο SPORTS