Ο Παβαρότι τραγουδά καραόκε

Δυσκολευόμουν, ομολογώ, να δικαιολογήσω τον απίστευτο θόρυβο που γινόταν ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης.

Τον είχα παρακολουθήσει ελάχιστα, σε αγώνες της ελληνικής Α1, και πάντως αποσπασματικά. Σύμφωνοι, τα προσόντα του δεν χωρούν αμφισβήτηση. Ούτε βγαίνουν στα δέντρα μπασκετμπολίστες με μπόι 2μ10 ικανοί να κουβαλήσουν την μπάλα και να τρέξουν το γήπεδο όπως αυτός, με μοναδικό μάλιστα εφόδιο το ένστικτο.

Αλλά... νούμερο 15 στο ντραφτ; Και συμβόλαιο στο ΝΒΑ, στα 18 του χρόνια; Στα δικά μου μάτια, ο τριτότοκος υιός της φαμίλιας Αντετοκούνμπο ήταν ένα εκτυφλωτικό «project», από αυτά που εμφανίζονται μία φορά στα 20 χρόνια. Αλλά όχι έτοιμος μπασκετμπολίστας, πόσω μάλλον για το ΝΒΑ.

Κατάπια αμάσητες τις αμφιβολίες μου, μόλις είδα τον αγώνα της Εθνικής Νέων με την Κροατία.

Στα 34 λεπτά της συμμετοχής του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έμοιαζε με άντρα που τον έβαλαν να παίξει ανάμεσα σε παιδιά. Με σούπερ σταρ του ΝΒΑ που βρέθηκε τυχαία στην ελληνική Α2. Με έναν Μέσι στα γήπεδα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με τον Λουτσιάνο Παβαρότι σε μπαρ καραόκε.

Παρακολουθούσα τον αγώνα «μουγγά» στο γραφείο και έγινα ρεζίλι με τις άναρθρες κραυγές ενθουσιασμού που κάθε τόσο εκτόξευα. Ο μικρός τρέχει σαν ελάφι, χειρίζεται την μπάλα με επιδεξιότητα πλέι-μέικερ, είναι γρήγορος και σβέλτος όσο παίκτες 20 πόντους κοντύτεροι, σουτάρει καλά αν και λίγο ανορθόδοξα, βλέπει γήπεδο και πασάρει σωστά, βάζει τις βολές, μοιράζει τάπες με χέρια-πλοκάμια, είναι αλτρουιστής, είναι παίκτης του προπονητή, δεν έχει εμφανή μειονεκτήματα που να μη βελτιώνονται με λίγη (ή πολλή) δουλειά. Και έχει το μυαλό του μέσα στο κεφάλι του.
Όχι, δεν είναι απλώς ελπίδα για το μέλλον ο 18χρονος Ελληνονιγηριανός. Είναι ατάιστο καθαρόαιμο που αξίζει να ξαμολυθεί στα γήπεδα της υφηλίου και να μάθει το παιχνίδι μέσα από το παιχνίδι, χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, αλλά με πάθος. Εάν μείνει στον ίσιο δρόμο, μπορεί να βαδίσει στα χνάρια του Ντουράντ, του Πίπεν, του Μάτζικ.

Βλέπω αυτά που γράφω και δεν πιστεύω στα μάτια μου και στα δάχτυλά μου! Πώς γίνεται να πέρασε απαρατήρητο από τα κοιμισμένα «λαγωνικά» των μεγάλων μας ομάδων τέτοιο τεφαρίκι; Πώς είναι δυνατόν να παρουσιάσει τέτοια εξέλιξη ένας μπασκετμπολίστας που ως το 2012 έπαιζε (ελάχιστα) στη Β' Εθνική της Ελλάδας;

Εάν δεν υπήρχε το προηγούμενο του Ντιρκ Νοβίτσκι, θα μιλούσαμε για μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια χρονικά. Ο μέγας Γερμανός πήγε στους Μάβερικς απευθείας από τη δεύτερη κατηγορία της Μπουντεσλίγκα και έγινε σταρ μεμιάς. Εάν το πετύχει και αυτό το τελευταίο ο Αντετοκούνμπο, που δεν το πολυπιστεύω, θα πρέπει να κάνουμε τη ζωή του ταινία. Δεν απέχει δα ωκεανούς το Χόλιγουντ από το Μιλγουόκι.

Ο Λάρι Ντρου παρακολούθησε για πρώτη φορά τον Αντετοκούνμπο «ζωντανά», το απόγευμα της Δευτέρας. «Είναι αυτό ακριβώς που ονειρευόμουν», ομολόγησε. «Παίκτης όχι για το νούμερο 15 του ντραφτ, αλλά για το νούμερο 1». Άραγε θα τον δούμε ποτέ στην Εθνική Ανδρών;