Ηταν στις αρχές του χρόνου, που συναντηθήκαμε με τον Σπύρο Γιαννιώτη στο κολυμβητήριο της Γλυφάδας για τις ανάγκες μιας τηλεοπτικής συνέντευξης και μεταξύ άλλων τον ρώτησα ποιον τίτλο θα έβαζε στην αυτοβιογραφία του. Περίμενα να το σκεφτεί λίγο προτού απαντήσει, αλλά φαίνεται πως αυτόν τον τίτλο δεν τον έχει μονάχα επιλέξει, αλλά πρέπει να έσπευσε να τον κατοχυρώσει κιόλας στην αρμόδια υπηρεσία του παλιού Υπουργείου Εμπορίου...

 

Σκάσε και κολύμπα!

 

Αυτόν τον τίτλο ο αγαπημένος μου Σπυράκος τον έχει κάνει στάση ζωής και καριέρας όλα αυτά τα χρόνια: σκάει και κολυμπάει, σκάει και ονειρεύεται, σκάει κι επιμένει, σκάει και ξαναβγαίνει πρώτος. Ναι, πιθανότατα θα εξαργύρωνε τις δυο πρωτιές και τα άλλα δυο μετάλλια στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα με αυτό που ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια του πριν από έναν χρόνο στο Λονδίνο, αλλά είναι καιρός για να λογαριαστούμε!

Εγώ, που δεν είμαι ο Γιαννιώτης, αλλά ξέρω πόσο πολύ του κόστισε, πόσο τον πόνεσε και πόσο (μπροστά στις κάμερες, αμέσως μετά τον τερματισμό του) έκλαψε για την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, νομίζω πως είναι καιρός να κολυμπήσει παραπέρα: δεν εννοώ τα 25 χιλιόμετρα, που τα 'χει στο νου του, αλλά τα πολλαπλάσια χιλιόμετρα και τα τρία χρόνια που τον χωρίζουν από τα νερά του Ρίο ντε Τζανέιρο!

Διαβάστε το υπόλοιπο σχόλιο στο gazzetta.gr

 

Μπάσκετ SPORTS