Η περιπέτεια του Τίτο Βιλανόβα που απορρύθμισε πέρσι την Μπαρτσελόνα, παρ' ότι για τον ίδιο δυστυχώς συνεχίζεται, για την ομάδα αισθάνεται κανείς πως λειτουργεί ευεργετικά. Το να εμφανιζόταν ξανά το πρόβλημα, Νοέμβρη ή Δεκέμβρη μήνα, και πάλι να προχωρούσαν στην Καταλωνία με αυτόματο πιλότο, απλά δεν έβγαινε ως σενάριο. Ο Τίτο λοιπόν έκανε το μεγαλύτερο δώρο στην αγαπημένη του ομάδα. Αποσύρθηκε την κατάλληλη στιγμή, φεύγοντας για να παλέψει γι' αυτό που είναι πολύ σημαντικότερο από οτιδήποτε άλλο: την υγεία του.

Ταυτόχρονα η Μπάρτσα στάθηκε τυχερή, αφού ελεύθεροι προπονητές στην αγορά που να ταίριαζαν στη φιλοσοφία της υπήρχαν μόλις τρεις, οι εξής δύο, ο... Χεράρδο Μαρτίνο! Μπορεί ο Λουίς Ενρίκε να ήταν φαβορί, ωστόσο στα ενδότερα του «Καμπ Νόου» υπήρχαν αμφιβολίες κι ενστάσεις για την επάρκειά του. Το πέρασμά του από τη Ρόμα δεν άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις ενώ αν και προέρχεται από το σύστημα Μπάρτσα, οι αμφιβολίες για το αν θα μπορούσε να διαχειριστεί αυτή τη στιγμή τα αποδυτήρια, παρέμεναν ισχυρές.

Άλλος υποψήφιος ήταν ο Μίκαελ Λάουντρουπ , πλην όμως από το να κατακτήσεις το Λιγκ Καπ με την Σουόνσι μέχρι να καθίσεις στον πάγκο της Μπαρτσελόνα η απόσταση παραείναι μεγάλη! Ο Δανός βέβαια πάντα είχε εξαιρετικές σχέσεις με τον Τύπο και το πέρασμα του από την Ισπανία είτε ως παίκτη (που ήταν μία πολύ σημαντική περίοδος με επιτυχίες) είτε ως προπονητή (παρά τις αδιάφορες επιδόσεις) θα ήταν συν στην προσπάθειά του, όμως προκρίθηκε η λύση του μπαρουτοκαπνισμένου προπονητή. Εδώ σηκώνεται λίγο το βλέφαρο καχύποπτα καθώς ακούγεται η λέξη «μπαρουτοκαπνισμένος». Ναι, ο Χεράρδο Μαρτίνο είναι μαθημένος στα δύσκολα.

Στην Παραγουάη πήρε τέσσερις τίτλους, τους τρεις σερί πριν από μία δεκαετία με τη Λιμπερτάδ και τη Σέρο Πορτένιο πριν επιστρέψει το 2006 στη Λιμπερτάδ για να πάρει τα πρωταθλήματα Clausura και Apertura και να οδηγήσει την ομάδα για πρώτη φορά στα ημιτελικά του Κόπα Λιμπερταδόρες. Αναλαμβάνοντας την εθνική Παραγουάης το 2007 είχε μπροστά του ένα βουνό, αλλά το σκαρφάλωσε εντυπωσιακά πηγαίνοντας την ομάδα όσο πιο μακριά γινόταν, στα προημιτελικά του Μουντιάλ το 2010. Ο τρόπος που η ομάδα του κόντραρε στα ίσια την Ισπανία και ο δύσκολος τρόπος που αποκλείστηκε του εκτόξευσαν τη φήμη αλλά παρά τις προτάσεις που είχε έμεινε στη θέση του. Το 2011 οδήγησε την Παραγουάη στη καλύτερη θέση της στο Κόπα Αμέρικα από το 1979, αφού έφτασε στον τελικό λυγίζοντας από την Ουρουγουάη του Φορλάν και του Σουάρεζ.

Η Μπαρτσελόνα φυσικά δεν προέκυψε σε μία νύχτα. Είχε παρακολουθήσει το τελευταίο χρόνο την περίπτωσή του. Οταν πια η Νιούελς Ολντ Μπόις, η τελευταία του ομάδα, αποκλείστηκε στα πέναλτι την περασμένη εβδομάδα στα ημιτελικά του Κόπα Λιμπερταδόρες, η στιγμή ήταν η κατάλληλη. Ο Μέσι, που μέχρι τα 13 του χρόνια ήταν στο Ροζάριο στα κιτάπια της Νιούελς Ολντ Μπόις, φυσικά ρωτήθηκε κι από τη στιγμή που το ιερό τοτέμ της Μπάρτσα έγνεψε καταφατικά, ήταν θέμα χρόνου η συμφωνία.

Ο Μαρτίνο είναι μαθητής του Μπιέλσα, ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει. Εχει τα θετικά του και είναι πολλά, και σίγουρα όπως όλοι οι άνθρωποι που παλεύουν τις αντιξοότητες έχει και τα αρνητικά του. Ομως αυτή τη στιγμή η Μπαρτσελόνα δεν χρειαζόταν τον Λουίς Ενρίκε για να διαχειριστεί απλά το υλικό, ούτε τον Λάουντρουπ που θα είχε εξαιρετικές δημόσιες σχέσεις. Ηθελε αυτό ακριβώς, έναν κανονικό προπονητή που δεν θα διστάσει να αλλάξει πράγματα. Η νοοτροπία τού να μην αλλάζεις κάτι που είναι πετυχημένο, θα μπορούσε να ισχύει για τους «μπλαουγκράνα» αν δεν είχε συμβεί η εντυπωσιακή αποκαθήλωση από την Μπάγερν στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο πανεύκολος τίτλος στην Πριμέρα Ντιβιζιόν εύκολα λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέπτης. Και ο Μαρτίνο επωμίζεται την ευθύνη, αλλά αν μη τι άλλο αυτή η χρονιά δεν θα έβγαινε εύκολα χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουν κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις και καταστάσεις. Το πρώτο στοίχημα του νέου τεχνικού θα είναι να χωρέσει τον Νέιμαρ και τον Μέσι στην ίδια ενδεκάδα δίνοντας ουσιαστικό ρόλο και στους δύο. Γίνεται; Φυσικά και αναμφίβολα είναι πολύ πιο ευχάριστος πονοκέφαλος για έναν τεχνικό από το να μη διαθέτει παίκτες κλάσης.

Η Μπαρτσελόνα στο παρελθόν εμπιστεύτηκε σπάνια Αργεντινό προπονητή. Τώρα ο Μαρτίνο θα προσπαθήσει να πάρει τίτλους όπως κάποτε ο «μάγος» Ελένιο Ερέρα ή ο Λουίς Σεζάρ Μενότι αλλά ταυτόχρονα οφείλει να βρει μία ισορροπία ανάμεσα στο πετυχημένο τίκι τάκα και ένα πιο αποτελεσματικό σύστημα που θα βρίσκει αντίδοτα στις άμυνες που έμαθαν να αντιμετωπίζουν αυτό το στυλ. Και βέβαια κακά τα ψέματα, το μέτρο σύγκρισης για πρώτο καλοκαίρι εδώ και μία τετραετία δεν είναι πια το ποδόσφαιρο της Μπάρτσα του Γκουαρντιόλα (όπως γινόταν από το 2009 και έπειτα), αλλά της Μπάγερν. Που θα έχει στον πάγκο τον Γκουαρντιόλα. Αν μη τι άλλο ό,τι θα δούμε θα έχει ενδιαφέρον!

Πηγή: sday.gr
 

Ποδόσφαιρο Διεθνή SPORTS