Πήρε τη σκυτάλη από τις κυρίες Αλεξίου και Γαλάνη οι οποίες πέρυσι -πάλι τέτοια εποχή- είχαν αποφανθεί ότι η δικτατορία των Συνταγματαρχών ήταν μια light εκδοχή της «δικτατορίας» της Τρόικας.

Σε αντίθεση με το ταπεινό θεατράκι της Σίβηρης στη Χαλκιδική και το μικρο- μεασοαστικό εκκλησίασμά του, στο οποίο πέρυσι οι δύο ιέρειες του ελληνικού τραγουδιού επέλεξαν να  διατρανώσουν την αντιμνημονιακή τους μήνιν, η «ιερή αγανάκτηση» του κορυφαίου βάρδου της νύχτας κατά της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας εκφράστηκε με τον πλέον …γλαφυρό τρόπο, στο γνωστό μυκονιάτικο  παραθαλάσιο «οχυρό» των τελευταίων εναπομεινάντων νοσταλγών της χλιδάτης προμνημονιακής Belle Époque .

Τέτοιου είδους «από άμβωνος» τοποθετήσεις καλλιτεχνών, βέβαια, δεν είναι καινούργιο φρούτο. ´Οσοι  είχαν παλιότερα την ευκαιρία να απολαύσουν τον Τόλη, τη Μαρινέλα, τον ΛεΠά και πολλούς άλλους Θεούς της Πίστας σίγουρα θα θυμούνται κάποια αναλόγου πάθους  βαθυστόχαστα «κηρύγματα» ανάμεσα στα σουξέ, πνιγμένα στα ακομπανιαμέντα της ορχήστρας και στο σούρσιμο της σκούπας, που σάρωνε τα γαρύφαλλα από το παλκοσένικο.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο Aixmi.gr

Κοινωνία LIFE