Την οποία παρακολουθώ με συμπάθεια, αφού εκτιμώ και τον ίδιο και τον Νίκο Νταμπίζα, μολονότι δεν είναι ορατό πότε θ αρχίσει να αποδίδει. Δεν θέλω να κάνω κριτική σε κάτι ασχημάτιστο, αφού από τον Παναθηναϊκό για να έχει ένα ρόστερ της προκοπής λείπουν 4 τουλάχιστον παίκτες που αναμένονται. Απλά χρησιμοποιώ την περίπτωση του Αναστασίου για έναν προβληματισμό.


Aν μπορούσα να φτιάξω ένα μόνιμο πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής, πιθανότατα ένας που θα προσπαθούσα να έχω σε αυτό θα ήταν ο Γιάννης Αναστασίου, ο τωρινός προπονητής του ΠΑΟ. Μιλάει για ποδόσφαιρο εμπεριστατωμένα και απλά, ώστε μπορεί για τον τηλεθεατή να γίνει γοητευτικός: πρόκειται για ικανότητα. Το να μιλάς ωραία για ποδόσφαιρο δείχνει ότι έχεις μια πρέπουσα θεωρητική κατάρτιση -έχεις μελετήσει κι έχεις ασχοληθεί. Ομως αυτό δεν σε κάνει απαραίτητα καλό προπονητή: η προπονητική δεν είναι μόνο ανάλυση, αλλά είναι κάτι πολύ πρακτικό -μια εβδομαδιαία σύνθετη δουλειά με ένα γκρουπ παικτών, η πρόοδος της οποίας κάθε Κυριακή τεστάρεται.

Εξαιρετικός
Άνθρωποι που στα λόγια μπορεί να μην είναι καλοί, έχουν κάνει ως προπονητές μια χαρά καριέρα: ο λόγος είναι χάρισμα, η προπονητική είναι έργο, δουλειά. Ο Χριστόπουλος π.χ. έγραφε κάποτε για ποδόσφαιρο σε μια εφημερίδα: τα κείμενά του ήταν τόσο βαρετά επαναλαμβανόμενα, που αναρωτιόσουν πώς γίνεται να μην κουράζεται γράφοντας τα ίδια και τα ίδια. Ως προπονητής του ΠΑΣ όμως, μακριά από θεωρίες, έκανε πέρυσι την καλύτερη δουλειά από όλους: η συνύπαρξη στην ίδια ενδεκάδα τριών μικροκαμωμένων κυνηγών και του Ντε Βινσέντι δεν προβλέπονταν στα βιβλία. Η χημεία των κυνηγών υπήρξε αποτέλεσμα της δουλειάς στην προπόνηση -το ίδιο και η λειτουργία της ομάδας που ήταν εξαιρετική.

Ψαχνά
Βλέποντας λίγο από όλα τα φιλικά του ΠΑΟ δεν μου κάνει εντύπωση ότι έχει δεχτεί πολλά γκολ, αλλά μόνο το πώς δεν δέχτηκε γκολ από τον Ηρακλή Ψαχνών -πιθανότατα αυτό έγινε γιατί η ομάδα των Ψαχνών είχε ξεκινήσει προετοιμασία τρεις μέρες πριν. Με τον τρόπο που αγωνίστηκε μέχρι τώρα ο ΠΑΟ πήγαινε γυρεύοντας ήττες: με ένα μόνο κόφτη και την άμυνα πάρα μα πάρα πολύ ψηλά δεν γίνεται να γλιτώσεις, αν απέναντί σου έχεις μια στοιχειωδώς οργανωμένη ομάδα. Ποιο είναι το παράδοξο; Οτι ο Αναστασίου (και κατά συνέπεια οι παίκτες του ΠΑΟ) κάνουν ό,τι ακριβώς προβλέπεται στη θεωρία της ολλανδικής εφαρμογής του 4-3-3! Οι γραμμές είναι κοντά, ο κόφτης ένας, οι τέσσερις που παίζουν πίσω είναι ψηλά (αν όχι και κατά πλάτος συμπαγείς), οι κυνηγοί προσπαθούν να πρεσάρουν: όμως όλα αυτά γίνονται by the book, και όχι γιατί η ομάδα μπορεί και τα κάνει επειδή τα έχει μάθει. Θα τα μάθει; Κι εδώ, αν μείνουμε στα όσα σύμφωνα με τη θεωρία μπορεί να γίνουν, η απάντηση μπορεί να είναι καταφατική: θεωρητικά ο χρόνος μπορεί να κάνει τον ΠΑΟ καλύτερο, αφού η διδασκαλία θα απομνημονευτεί και η δουλειά θα αρχίσει να αποδίδει. Προσοχή, όμως, αυτή η θεωρητική άποψη δεν βρίσκει πάντα εφαρμογή.

Εκθέτει
Μια ομάδα για να πιστέψει τον προπονητή της πρέπει να νιώθει ότι αυτός κατ' αρχάς την προστατεύει και δεν την εκθέτει. Ζητώντας διαρκώς από μια ομάδα πράγματα που δεν μπορεί να κάνει, κινδυνεύεις μετά την τρίτη, τέταρτη βαριά ήττα να τη χάσεις. Υπάρχει ένα πρόβλημα με τις ήττες: δεν είναι ποτέ ορφανές. Αν ο Αναστασίου περιβάλλεται από τη διοίκηση με αγάπη (πράγμα που πρέπει να γίνει), οι βαριές ήττες της προετοιμασίας θα γίνουν «ήττες των παικτών», που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο σχέδιο. Αν ο χρόνος ήταν απεριόριστος, το ταμείο γεμάτο και ο ΠΑΟ έπαιζε στην Ολλανδία ή στη Βρετανία, όλα αυτά μπορεί να τα έπαιρνα και στα σοβαρά: επειδή όμως το πρωτάθλημα αρχίζει σε είκοσι μέρες, ο Αλαφούζος πέρυσι άλλαξε τέσσερις προπονητές και χρήματα για να καεί μια φουρνιά παικτών και να αντικατασταθεί από άλλους, που δεν βλέπω να υπάρχουν, καλό είναι ο νέος προπονητής του ΠΑΟ να ξαναδεί κάποια πράγματα. Καλή είναι η θεωρία, αλλά υπάρχει μπροστά μας και μια πραγματικότητα: κανείς από τους πιτσιρίκους του ΠΑΟ δεν θα γίνει καλύτερος αν νιώθει ότι παίζει σε μια ομάδα στην οποία, λόγω διάταξης και στρατηγικής, κάθε λάθος πληρώνεται πανάκριβα.

Τρόμος
Διάβασα ότι ο Αναστασίου τα έβαλε με τους παίκτες μετά την ήττα από τη Βαλανσιέν ζητώντας τους να καταλάβουν πού βρίσκονται: πολύ σωστά. Ομως καλό είναι να καταλάβει κι ο ίδιος ότι πρώτο του μέλημα πρέπει να είναι φέτος κάποιους από αυτούς να τους μεγαλώσει σωστά. Κανείς δεν μεγάλωσε σωστά ζώντας με τον τρόμο του διασυρμού…

Βιάσου, Νίκο
Πέρα από τον Αναστασίου υπάρχει βέβαια στον ΠΑΟ κι ο Νίκος Νταμπίζας. Ο Νταμπίζας πήγε στον ΠΑΟ μάλλον μετά τον Αναστασίου, σίγουρα δεν διάλεξε τον τωρινό προπονητή της ομάδας -ίσως μάλιστα και να τον διάλεξε αυτός, αφού οι δυο ήταν παλιόφιλοι: δεν αποκλείω ένα καλό λόγο να τον είπε ο Αναστασίου. Ο τρόπος που αρχίζει μια τέτοια συνεργασία προσδιορίζει και τη συνεργασία την ίδια: είναι φανερό, τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια, ότι οι παίκτες που αποκτά ο ΠΑΟ είναι επιλογές κατά κανόνα του Αναστασίου και όχι του τεχνικού διευθυντή του ΠΑΟ. Του Αναστασίου είναι η επιλογή του Μέντεζ, σίγουρα αυτή του Μπαϊράμι, νομίζω και του Μπεργκ: ο προπονητής του ΠΑΟ εμπιστεύεται και τον μάνατζερ πλέον Λέρμπι και φίλους του στην Ολλανδία. Του Νταμπίζα μπορεί να είναι ο Νάνο, που έφερε ο Βασίλης Τσιάρτας: θα δούμε αν θα υπάρξουν κι άλλοι. Είναι προφανές ότι στο όνομα των καλών σχέσεων ο Αναστασίου προτείνει και ο Νταμπίζας ελέγχει -δεν ξέρω μάλιστα αν υπάρχει και δικαίωμα βέτο. Ολο αυτό δεν θα ήταν θέμα συζήτησης αν υπήρχε ένα σαφές σχέδιο: εγώ νόμιζα ότι ο ΠΑΟ θα στηριζόταν στην τετράδα των έμπειρων παικτών που λέγονται Καρνέζης, Σεϊταρίδης (που θα μετατίθονταν στον άξονα), Καραγκούνης, και Μπεργκ, αλλά από όλους υπάρχει πλέον μόνο ένας! Είναι κατανοητές από όλους οι δυσκολίες, αλλά δεν έχω καταλάβει πώς μεταβλήθηκε το αρχικό σχέδιο και σε ποιους παίκτες ο ΠΑΟ θα στηριχτεί. Μέντεζ και Μπαϊράμι θέλουν χρόνο προσαρμογής γιατί δεν έπαιξαν πέρυσι καθόλου, ο Μπεργκ δεν έχει μπει ακόμα: ο άξονας στον οποίο θα στηριχθεί ο ΠΑΟ στα δικά μου μάτια ακόμα δεν υπάρχει.

Στο Νταμπiζα λέω να βιαστεί. Από αυτόν θα ζητάνε ευθύνες…


Διαψεύδει, αλλά...

Διαψεύδει ο Νίκος Νταμπίζας όποιον λέει ότι έχει συναντηθεί στην Αθήνα με τον Σίλντενφελντ, τον πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ. Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω γιατί να διαψεύδει κανείς κάτι που το επιβεβαιώνουν αρκετοί, οι οποίοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι ο τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟ και ο παίκτης όχι απλά έχουν συναντηθεί, αλλά έχουν φάει και μαζί στη Βουλιαγμένη και μάλιστα δύο ή τρεις φορές: την τελευταία ήταν παρών και ο μάνατζέρ του. Αν είναι πάντως να γίνει η δουλειά, ας βιαστεί ο «Ντάμπι». Οχι μόνο για να μην τον χάσει, αλλά γιατί αν είναι αλήθεια τα τραπεζώματα, θα πάρει κιλά….

Πηγή: sday.gr     

Ελλάδα Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS