Δεν ήταν κακός ο Παναθηναϊκός στο φιλικό με την Νόριτς. Ή τουλάχιστον δεν ήταν διαφορετικός προς το χειρότερο, σε σχέση με το φιλικό κόντρα στην Λάτσιο, το οποίο για τους περισσότερους ήταν το καλύτερο παιχνίδι προετοιμασίας που έκανε.

Αντίθετα θα έλεγα πως ο Παναθηναϊκός, τακτικά ή μάλλον από πλευράς ρυθμού, ήταν πιο «λογικός» από όλα τα προηγούμενα φιλικά του.
Είχε δηλαδή ένα σταθερό ρυθμό και τρόπο παιχνιδιού, σε όλη την διάρκεια του φιλικού.

Σε αντίθεση με την εικόνα που παρουσίαζε μέχρι τώρα και η οποία συνοψιζόταν σε ένα υπερβολικά πιεστικό πρώτο 15λεπτο και μετά απότομο πέσιμο και μάζεμα προς τα πίσω.
Αυτό είναι πιο κοντά σε «ομάδα», όσο κι αν απουσιάζουν οι εντυπώσεις από εκείνα τα καλά και πιεστικά 15λεπτα στα προηγούμενα παιχνίδια.

Κι όπως σε κάθε φιλικό και σ’ αυτό υπήρχαν θετικά και αρνητικά σημεία.

Για μένα εκτός από τα παραπάνω, ένα από τα συν για τον Παναθηναϊκό από το παιχνίδι με την Νόριτς, ήταν ο Μέντες.

Ξέρω ότι ήδη πολλοί θα στραβώσετε. Επηρεασμένοι ίσως από τα δυο-τρία «φανερά» λάθη του Ολλανδού αλλά και από την μετάδοση του αγώνα, καθώς φαίνεται πως ο σπορτκάστερ θα πρέπει να έχει… προσωπικά με τον Μέντες και τον εμφανίζει σε κάθε γκολ που τρώει ο Παναθηναϊκός στα ματς που μεταδίδει, σαν… συμμετοχή.

Κι όμως.

Ο Μέντες στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ήταν όλο ο Παναθηναϊκός. Μόνο που ήταν απελπιστικά μόνος του.
Κι εδώ ερχόμαστε στα αρνητικά της ιστορίας.

Τα οποία έχουν να κάνουν, με τον τρόπο που αγωνίζεται στα χαφ ο Παναθηναϊκός ή αν θέλετε με τον τρόπο που προσπαθεί να παίξει το 4-3-3 ο Παναθηναϊκός, καθώς και με τον πανομοιότυπο τρόπο με τον οποίο δέχεται γκολ από το πρώτο κιόλας φιλικό προετοιμασίας.

Για το πρώτο αρχικά.
Είναι φανερό πως και τα χαφ και οι δύο ακραίοι του μπροστινού «3» στο 4-3-3 που παίζει ο Παναθηναϊκός δεν μπορούν να ανταποκριθούν ανταγωνιστικά στον ρόλο που αναλαμβάνουν και τις απαιτήσεις του.

Κι αυτό γινόταν ολοφάνερο, όχι όταν ο Παναθηναϊκός δεν είχε την μπάλα καιθ αμυνόταν, αλλά αντίθετα, όταν ο Παναθηναϊκός και συγκεκριμένα οι αμυντικοί του ή και ο Καπίνο ακόμα, είχαν την μπάλα στην κατοχή τους.

Εκεί χαφ να… μεσολαβήσουν να πάει πιο μπροστά η μπάλα ή έστω να… απελευθερωθεί η περιοχή του Παναθηναϊκού με ορθολογικό και χωρίς να εγκυμονεί κινδύνους τρόπο, δεν υπήρχαν.
Υπήρχε ουσιαστικά μόνο ο Μέντες, αλλά κι αυτός σε δευτερόλεπτα με το που έπαιρνε την μπάλα, βρισκόταν στην ίδια ακριβώς θέση που βρισκόντουσαν οι συμπαίκτες του που του έδιναν την μπάλα.

Δηλαδή κλεισμένος και χωρίς εύκολες επιλογές. Γι’ αυτό και το ένα από τα δύο κραυγαλέα ατομικά του λάθη, ,με την πάσα στον αντίπαλο στο ύψος της μεγάλης περιοχής του Παναθηναϊκού.
Αυτό είναι και εξακολουθεί να αποτελεί ένα πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό. Πρόβλημα που λύνεται μόνο με δουλειά και με το πέρασμα του χρόνου, από την στιγμή που είναι δεδομένο και το ρόστερ και το σύστημα με το οποιο θα παίζει πια η ομάδα.

Όσο για τα γκολ που δέχεται ο Παναθηναϊκός και στα οποία ο αντίπαλος παίζει… βόλεϊ ανενόχλητος με κεφαλιές μέσα στην μικρή περιοχή του Παναθηναϊκού, νομίζω πως είναι μεν πρόβλημα και σημαντικό, αλλά όχι τόσο… τρομερό όσο φαίνεται.

Ακριβώς γιατί παραείναι εύκολος ο τρόπος και ότι αμυντικούς και νάχεις δεν γίνεται να είναι τόσο απλή η διαδικασία να τους παίρνεις συνεχώς την μπάλα ανενόχλητος σε κάθε στημένη φάση.
Είναι απλά θέμα δουλειάς κι αυτό και θέμα συντονισμού και ομαδικής αμυντικής λειτουργίας της άμυνας του Παναθηναϊκού στις στημένες φάσεις και συνολικά της ομάδας.
 

Ελλάδα Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS