Η τοποθέτηση του Μίτσελ στη συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος του αγώνα με τον Ατρόμητο, ότι δηλαδή η ικανότητα των παικτών είναι αυτή που ανεβάζει το επίπεδο μιας ομάδας και πως τα συστήματα δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σηκώνει πολύ κουβέντα.

Πολύ μεγάλη κουβέντα μάλιστα γιατί επί της ουσίας πρόκειται για μια φράση που έχει να κάνει με τη μισή…αλήθεια. Ασφαλώς και οι μεγάλοι παίκτες είναι εκείνοι που θα κάνουν τη διαφορά. Σίγουρα ποδοσφαιριστές επιπέδου Μέσι, Κριστιάνο Ρονάλντο ή οποιος άλλος σούπερ σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου θέλετε είναι σε θέση να κάνουν πράματα και θαύματα, αλλά από την άλλη πλευρά αν αποδεχθεί κάποιος τη λογική του Μίτσελ είναι σα να αποδέχεται ότι ο ρόλος ενός προπονητή σε μια ομάδα είναι απλά…διακοσμητικός.

Η Μπαρτσελόνα των σούπερ σταρ είχε επίσης έναν σταρ στον πάγκο της, έναν προπονητή που άφησε «σφραγίδα» με το στυλ παιχνιδιού που παρουσίασε η ομάδα του. Ασφαλώς και η ποιότητα των παικτών της Μπάρτσα είναι τέτοια που κάνει πιο εύκολη τη δουλειά του προπονητή αλλά η συμβολή του Γκουαρντιόλα στην ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στον κόσμο ήταν μεγάλη.

Ο Μουρίνιο στις ομάδες που ήταν είχε το ρόλο του σταρ και με εξαίρεση τη Ρεάλ Μαδρίτης άφησε το στίγμα του και με αυτό κέρδισε τίτλους.

Ο σερ Άλεξ Φέγκιουσον αποτέλεσε θρύλο για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Αρσέν Βενγκέρ (χωρίς μάλιστα να έχει τόσο ποιοτικούς παίκτες τα χρόνια που ήταν στην Άρσεναλ, σε σχέση με Γιουνάιτεντ, Μπαρτελόνα ή Ρεάλ Μαδρίτης) έφερε επανάσταση στο αγγλικό ποδόσφαιρο κι «ανάγκασε» τους Άγγλους να αλλάξουν φιλοσοφία στο παιχνίδι τους. Πραγματική επανάσταση.

Γίνεται δηλαδή εύκολα αντιληπτό ότι ναι μεν οι καλοί παίκτες κάνουν τη διαφορά αλλά ο προπονητής (με τα συστήματα του, τη διάταξη, τις επιλογές μεταγραφικές και αγωνιστικές, τις προπονήσεις του, το κλίμα στα αποδυτήρια) είχε, είχε και εκτός απροόπτου θα έχει σημαίνοντα ρόλο σε μια ομάδα. Γιατί και το να βρει ένας προπονητής το σύστημα, τη διάταξη ή τα πρόσωπα που μπορούν να εφαρμόσουν τις ιδέες επί χόρτου, θέλει προπονητική ικανότητα αλλά και δουλειά.

Ειδάλλως δε θα υπήρχε λόγος να υπάρχει προπονητής σε μια ομάδα. Οι σύλλογοι θα αρκούνταν στην καλή εκγύμναση και εν συνεχεία θα ήταν απλό για τους καλούς παίκτες να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στο γήπεδο. Δεν είναι όμως έτσι και η αλήθεια είναι πως ξενίζει να ακούς μια τέτοια άποψη από έναν προπονητή.

Ο προπονητής λοιπόν καλείται να βρει και τη σωστή διάταξη αλλά και τα πρόσωπα που μπορούν να την εφαρμόσουν καλύτερα προς όφελος της ομάδας.

REDάκια

* Η συμβολή του Φουστέρ στη νίκη του Ολυμπιακού ήταν καθοριστική και ο Ισπανός έδειξε για μιαν ακόμα φορά ότι θα είναι πολύτιμος. Χωρίς τον Φουστέρ στη βασική του ενδεκάδα (ειδικά στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ) ο Ολυμπιακός θα έχει μεγάλο πρόβλημα, είτε θέλει είτε δε θέλει να το παραδεχθεί ο Μίτσελ.

* Ο τρόπος με τον οποίο δέχθηκε το γκολ ο Ολυμπιακός από τον Ναπολεόνι είναι παράδειγμα προς αποφυγή για οποιαδήποτε άμυνα. Μια κεφαλιά απόκρουση είκοσι μέτρα πίσω απ' τη μεσαία γραμμή εξελίχθηκε σε κάθετη πάσα ανάμεσα στα στόπερ των πρωταθλητών.

* Εξαιρετικό παιχνίδι από τον Ναπολεόνι, που αποδεικνύει πόσο πολύτιμος παίκτης είναι για την ομάδα του Περιστερίου. Μεγάλη υπόθεση για τον επιθετικό η διαρκής κίνηση τόσο κοντά στα στόπερ όσο και στα δύο άκρα.

* Για να τα λέμε και όλα, ο Σάμαρης δεν είχε να ζηλέψει κάτι από τον Φέισα. Γιατί λοιπόν να μην παίζει ένας Έλληνας παίκτης, που δείχνει μάλιστα ότι έχει και δυνατότητες. Ταλέντο υπάρχει και μάλιστα άφθονο στον πρώην μέσο του Πανιωνίου. Παιχνίδια χρειάζεται ο Σάμαρης κι εμπιστοσύνη και ο Ολυμπιακός θα «βγάλει» ένα σπουδαίο «εργαλείο» αν τον εμπιστευτεί.

Πηγή: Goal

Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός