Τύφλα να ‘χουν οι υπουργοί, τα υπουργεία και οι διαβόητες «παραπολιτικές καραμπόλες», μπροστά στο… βαθύ ανασχηματισμό 11άδας τον οποίο επιφέρουν οι τελευταίες μεταγραφικές ενισχύσεις των Πειραιωτών.

Τα «μαυράκια» από το Σαμπιονά που καταφθάνουν, πανέτοιμα, με επίσημα παιχνίδια στα πόδια τους και ως αποκτήματα από το «πρώτο ράφι», υποβάλλουν άμεσες και καθοριστικές υποψηφιότητες για την «ερυθρόλευκη» μεσαία γραμμή, με πολύ πιθανή την εμφάνισή τους στο βασικό σχήμα της πρεμιέρας του Champions League.

Ο Ντελβέν Ν’ Ντινγκά αποκτήθηκε ως ο - επί πολλούς μήνες, ίσως από τότε που έφυγε ο Ορμπάιθ – περιζήτητος ενορχηστρωτής της ανασταλτικής λειτουργίας του Ολυμπιακού. Είναι όχι μόνο μια προσωπική επιλογή, αλλά και εγγυημένη λύση από τον άνθρωπο που προφανώς και δεν υπάρχει καταλληλότερος να έχει κρίση και άποψη: Τον Κριστιάν Καρεμπέ. Τον άνθρωπο που γνωρίζει τη συγκεκριμένη θέση του κόφτη, αλλά και τον ουσιαστικό και απαραίτητο ρόλο του στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, ίσως και καλύτερα από… το πού βρίσκεται η οδοντόβουρτσα στο μπάνιο του!

Ο Σαμπού Γιαταμπαρέ είναι η φιγούρα που ως κεντρικός χαφ θα «γεμίσει», με την πληρότητα του ταλέντου του και το απαράμιλλο εκτόπισμα που διαθέτει, το κέντρο των πρωταθλητών. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον συγκρίνουν με τον Γιάγια Τουρέ, τότε που είχε πρωτοέρθει και με τις πρώτες κινήσεις του στο γήπεδο «έκλεψε», δικαίως, καρδιές.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι οι δύο Αφρικανοί άσοι του γαλλικού πρωταθλήματος μέχρι χθες, έρχονται για να μπουν κατευθείαν στα… βαθιά και να κουμπώσουν στην 11άδα, εκτοξεύοντας τις δυνατότητες του Ολυμπιακού στον πιο νευραλγικό χώρο του παιχνιδιού: Το κέντρο, τη ραχοκοκαλιά.

Αυτό θα σημάνει, ασφαλώς, πολλές και ποικίλες ανατροπές, αυξάνοντας ακόμα πιο πολύ τις επιλογές Μίτσελ και ενισχύοντας όχι πια την άποψη, αλλά το δεδομένο που λέει πως «η φανέλα βασικού δεν πάει σε κανενός το σπίτι στον φετινό Ολυμπιακό».

Στον πρόλογο μίλησα για καραμπόλες. Αμέσως, αμέσως, με βασικό ανασταλτικό μέσο τον Ν’ Ντινγκά και από τη στιγμή που έφυγε ο Φέισα, συνεπάγεται ότι η τεχνική ηγεσία σταματά, αφού δεν έχει λόγους πια για πειράματα. Άρα ο Σάμαρης, π.χ., που δεν πέρασε διόλου απαρατήρητο το ντεμπούτο του σ’ αυτή τη θέση στο ματς με τον Ατρόμητο και, πιθανά, θα τον ξαναδούμε να αγωνίζεται εκεί και στη Λιβαδειά, αυτομάτως «περισσεύει».

Εκατό τοις εκατό ισχύει το ίδιο και για τον Μασάντο, που τώρα κι αν είναι φλέγον το ζήτημα της πώλησής του, ενώ οριστικοποιείται – λόγω της… πολυκοσμίας στον άξονα – υποχρεωτικά πλέον ο δανεισμός του Ντε Βινσέντι. Ίσως μολονότι ακούγεται «τραβηγμένο» γιατί ο αρχηγός κάνει κατάθεση ψυχής μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά μέχρι κι αυτός ακόμα, ο ανυπέρβλητος πολλές φορές Γιάννης Μανιάτης, καλείται από δω και στο εξής να αποδεικνύει συνεχώς, καθημερινά στις προπονήσεις, σε κάθε αναμέτρηση, ότι δικαιούται τη θέση του βασικού!

Ρόστερ 30 ποδοσφαιριστών!

Και δίνοντας ακόμα μεγαλύτερο βάθος στο συλλογισμό επί τη ευκαιρία των νέων αφίξεων στο λιμάνι, ο ερχομός των Ν’ Ντινγκά και Γιαταμπαρέ, υπεραυξάνει τον συνολικό αριθμό του ρόστερ, πετώντας έξω από τους υπολογισμούς και τις συνήθειες του Μίτσελ, σχετικά με το συνολικό νούμερο ποδοσφαιριστών που θέλει να δουλεύει. Και που συνηθίζεται, παγκοσμίως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι.

Ο Ισπανός έχει εξαγγείλει από τις αρχές του καλοκαιριού ότι δεν επιθυμεί να έχει υλικό με παραπάνω από 24-25 παίκτες και αυτή τη στιγμή, με την προσθήκη των διεθνών μέσω από το Κονγκό και το Μάλι, ο Ολυμπιακός μετρά 27 επαγγελματίες της πρώτης ομάδας. Και χωρίς να υπολογίζονται οι Κάρολ, Κοντρέρας, Τζεμπούρ (πάμε στο νούμερο 30 δηλαδή!) που ναι μεν βρίσκονται στο «μαυροπινάκιο Μίτσελ», ωστόσο εξακολουθούν να αναζητούν στέγη σε άλλο σύλλογο και μέχρι τότε πάντως κρατούν θέσεις στο δυναμικό των πρωταθλητών.

Όλος τούτος ο συνωστισμός ποδοσφαιριστών οδηγεί στην πιθανή σκέψη να φύγουν πλην του Ντε Βινσέντι και ένας-δύο παίκτες ακόμα, όπως λ.χ. ο Παπάζογλου, τον οποίο θέλουν στις τάξεις τους πολλές ομάδες της Λίγκας και με 4 κλασικά στόπερ (Σιόβας, Μανωλάς, Αβραάμ, Μεντζανί) στη διάθεση του Μαδριλένου τεχνικού, συν τον Μιγκέλ Τόρες που έχει παίξει με επιτυχία στην καριέρα του και ως κεντρικός μπακ – αν και καλύπτει με αποδεδειγμένη επάρκεια τις δύο του ακραίου στις πτέρυγες και γι’ αυτό κυρίως αποκτήθηκε – οι πιθανότητες να αγωνιστεί είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

Με την ευκαιρία να καταθέσω την αίσθηση που έχω από το ρεπορτάζ και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από το μέλλον του Γιάννη Φετφατζίδη και του Κώστα Μήτρογλου, το οποίο (το άμεσο, αυτής της χρονιάς τουλάχιστον) είναι άμεσα και απόλυτα συνυφασμένο με τον Ολυμπιακό.
Γράφτηκε ότι η Τζένοα δίνει ένα κάρο λεφτά και επιπλέον τον Τραορέ ως έμψυχο αντάλλαγμα για τον «Φέτφα». Διαβάζω για 4 εκατομμύρια και πολύ δελεαστικά ποσοστά μεταπώλησης του νεαρού διεθνή.

Ε, λοιπόν, εγώ λέω ότι τόσο ο Φετφατζίδης όσο και ο Μήτρογλου, δεν παραχωρούνται ούτε με 4, ούτε με… 14 ή… 24 (που λέει ο λόγος γιατί φυσικά δεν…τρελάθηκαν κι οι Ρωμαίοι, οι Γενοβέζοι, κανένας τους, να δώσουν τέτοια ποσά) αυτή τη στιγμή.

Ο Ολυμπιακός τους θέλει, τους πιστεύει, τους θεωρεί τεράστια «έντοκα γραμμάτια» μέλλοντος και επενδύει ποικιλότροπα πάνω τους. Όλοι οι άλλοι, μέχρι και ο… Γιαταμπαρέ, που δεν έφτασε καλά, καλά ακόμα στην Ελλάδα, μπορεί να έφευγαν, ο Γιαννάκης και ο Κωστάκης όμως, ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΙΑ!