Η μέρα με τον Πανθρακικό ήταν η χειρότερη μακράν. Εφιάλτης κανονικός. Όσο και αν δεν καταλαβαίνεις για πού το ...έβαλες, η αίσθηση της απώλειας και της αποτυχίας ήταν εμφανής. Η πρώτη προπόνηση ήταν λίγο αγχωτική, γιατί όταν φτάνεις σε σημείο να μην αναγνωρίζεις στο 100% το πιο αναγνωρίσιμο πράγμα στη ζωή σου από τα 7 σου μέχρι τα 30 (την ενδεκάδα της ΑΕΚ) αισθάνεσαι κάπως, αλλά δεν μασάς, το πέρασες και πέρσι.

Στην προετοιμασία το πράγμα ίσιωσε λίγο γιατί μαθαίνοντας όλους τους ποδοσφαιριστές λόγω της καθημερινής επαφής έχεις την ψευδαίσθηση ότι είναι γενικότερα αναγνωρίσιμοι, όχι μόνο για τους ρεπόρτερ της ΑΕΚ. Στο πρώτο φιλικό στο γραφικό Διμήνι ήρθε η κατάθλιψη. Ένα γήπεδο, ένα περίπτερο, 500 οπαδοί, ένα καπνογόνο, μία φωτιά και ένας ...γείτονας που ήρθε να τη σβήσει. Απέναντι σε ποδοσφαιριστές οι οποίοι παίζουν μπάλα καθαρά από χόμπι και την ΑΕΚ να βρίσκεται –έστω και από σπόντα- νωρίς πίσω στο σκορ.

Και ήρθε το πρωί της Δευτέρας και η κλήρωση... To γεγονός ότι ολόκληρη ΑΕΚ χώρεσε το τεράστιο μέγεθός της σε ένα μπαλάκι, δίπλα από αυτό του Ερμή Ζωνιανών για τις ανάγκες μίας κλήρωσης που έγινε σε κάποιον φυσιολατρικό όμιλο κάπου στη Φλώρινα, είναι λίγο πιο cult και από τον Δράκουλα των Εξαρχείων. Στεναχωρεί και στριμώχνει για τα καλά στο κεφάλι τη συνειδητοποίηση της ιδέας της ερασιτεχνικής κατηγορίας και την οξύμωρη παρουσία της «Ένωσης» εκεί.

Διαβάστε το υπόλοιπο σχόλιο στο aekvoice.gr

Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS