Γράφει ο Γιάννης Φουρνάρος. 

Σύμφωνοι, δεν μπορεί να είναι οι ίδιοι οι παίκτες άμοιροι ευθυνών. Στον αντίποδα, πάντως, πόσα παιδιά δεν έχουν κάνει λάθη, στην ηλικία των 18-20 ετών.
Ιδίως όταν μιλάμε για ποδοσφαιριστές, που σημαίνει ότι το μυαλό τους από μικρά παιδιά ήταν στο ποδόσφαιρο - και όχι στην παιδεία - και φτάνοντας στη μετεφηβική ηλικία, διεύρυναν τα ενδιαφέροντά τους: γκόμενες δηλαδή!

Που εστιάζεται λοιπόν το πρόβλημα των ομάδων; Σε δύο επίπεδα. Το πρώτο έχει να κάνει με την έλλειψη παιδείας, αθλητικής ή μη, που υπάρχει και δεν ασχολείται κανείς μ' αυτό. Πόσο εύκολο θα ήταν για τον Κατίδη ή για τον Κάτσε να λένε ότι δεν γνώριζαν, αν ήξεραν την ιστορία της ομάδας τους για παράδειγμα. Όχι μόνο των τίτλων που αυτές κατέκτησαν. Την ιστορία από την αρχή ως το τέλος. Από πού ξεκίνησαν, τι προβλήματα αντιμετώπισαν, τι σήμαινε για την κοινωνική τους ζωή η ίδρυση της ομάδας, με ποιο τρόπο κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους, πότε έχασαν το δρόμο τους, πότε ήρθαν οι επιτυχίες. Γενικότερα τι εκφράζει ένας σύλλογος όπως ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ (όπως και οι υπόλοιπες ομάδες). Είναι τόσο μεγάλο το κενό που υπάρχει, που μία φορά προσπάθησαν στον Παναθηναϊκό να αποτυπώσουν την ιστορία (των επιτυχιών και όχι τη συνολική), για να τη δείξουν στους ποδοσφαιριστές και κατάφεραν το μυθικό: Εκεί που μιλούσαν για τίτλους, έδειχναν τον αρχηγό του Ολυμπιακού Γιώργο Σιδέρη να κάνει το γύρο του θριάμβου στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, μετά από νικηφόρο τελικό κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό!!! Δεν ξέρουν οι «υπεύθυνοι» τη δική τους ιστορία, θα ξέρουν οι «ανεύθυνοι» τον Χίτλερ, την UCK και το τι πρεσβεύουν;

Το δεύτερο επίπεδο προβλημάτων των ομάδων παρουσιάζεται στην έλλειψη αλληλουχίας εντός συλλόγου. Η διοίκηση κάθε κλαμπ θα έπρεπε να έχει τέσσερις – πέντε έμπειρους παίκτες, παραδείγματα και αυτοί να είναι οι «δάσκαλοι» στους μικρούς. Αυτοί οι πέντε να τραβάνε τους μικρούς στην προπόνηση (στη Μίλαν ο Καφού και ο Ζέεντορφ έφταναν πρώτοι στο προπονητικό κέντρο και στο τρέξιμο ήταν πάντα μπροστά, δίνοντας τον ρυθμό), αυτοί οι πέντε να βγαίνουν και να μιλάνε στον Τύπο μετά τις άσχημες ημέρες της ομάδας τους, δίνοντας στίγμα και κατεύθυνση για την επόμενη μέρα της κρίσης, αυτοί οι πέντε να καλωσορίζουν έναν παίκτη, αυτοί οι πέντε να είναι δωμάτιο στο ξενοδοχείο με τους μικρούς, τους πιο επιρρεπείς να ξεφύγουν. Αυτοί οι πέντε να είναι οι κολώνες της ομάδας, εντός και εκτός γραμμών. Αν αυτοί οι πέντε λειτουργούσαν με αυτό τον τρόπο, ποιος μικρός θα πήγαινε σε μία προπόνηση αργοπορημένος, ποιος θα τεμπέλιαζε, ποιος θα χρησιμοποιούσε τα social media με αυτό τον τρόπο (δεν το ισοπεδώνω, όπως ο Ερίκ Καντονά, ο οποίος πιστεύει ότι οι ποδοσφαιριστές δεν θα έπρεπε καν να ασχολούνται με τα νέα media) , ποιος θα έσκυβε το κεφάλι μετά τις αγωνιστικές «σφαλιάρες», πόσο χώρο θα είχαν οι μάνατζερς να ξεμυαλίζουν τους πιτσιρικάδες, υποσχόμενοι μεταγραφή στο εξωτερικό με 2-3 καλά παιχνίδια (και να γίνονται πιστευτοί από νεαρούς και γονείς);

Εκεί στις ομάδες σκεφτείτε πόσα ταλέντα υποδέχεστε είτε στην πρώτη ομάδα είτε στα τμήματα υποδομής και πόσα απ' αυτά καταφέρνουν να κάνουν καριέρα. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα, δεν είναι η αγωνιστική τους ικανότητα, αλλά το πώς διαχειρίζονται το έστω και μικρό, βήμα επιτυχίας τους. Σκεφτείτε πόσους μπορείτε να σώσετε και τι χρήματα μπορείτε να κερδίσετε. Σκεφτείτε με δημιουργία καλών προτύπων, πόσα νεαρά παιδιά θα γλιτώσετε από την αμάθεια και από το χάσιμο της δικής τους, πραγματικής Ιθάκης… Και χρειάζεται μόνο οργάνωση και όραμα. Όχι μπάτζετ!

Αν μετά απ' όλα αυτά κάποιος δεν θέλει να συγκεντρωθεί στις υποχρεώσεις του, τότε θα έχει να τα βάλει μόνο με τον εαυτό του, χωρίς καμία δικαιολογία. Γιατί, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν φορές, που η… βλακεία είναι αήττητη.

Πηγή: novasports.gr

Ποδόσφαιρο Superleague ΠΑΟΚ SPORTS