Χθες βράδυ στο Καραϊσκάκη ήταν σαν να είχα παραισθήσεις. Ενώ ο Ολυμπιακός έπαιζε με την Παρί, εγώ νόμιζα ότι έπαιζε πάλι με τη Μέταλιστ. Λες και το πρόπερσι, είχε γίνει φέτος. Τάλε Κουάλε, ρε, παιδί μου. Ιδιο ακριβώς το σκηνικό, ίδια σχεδόν και η κατάληξη. Πύραυλος στο Α’ ημίχρονο, περιφορά επιταφίου στο Β’.

Δεν έχω κάποια πληροφόρηση, αλλά είμαι βέβαιος ότι ο Μίτσελ είχε δασκαλευτεί από τον Βαλβέρδε, για το πως έπρεπε να παίξει χθες και ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες και τις συμβουλές που του έδωσε το πατριωτάκι του: «Ανέβασε από την αρχή ψηλά την ομάδα σου και πίεσε, πίεσε, πίεσε μέχρι σκασμού τον αντίπαλο. Πρέσαρε συνεχώς σε όλους τους χώρους και πιάσε τους Γάλλους από τον λαιμό. Μόνο έτσι μπορείς να τους κερδίσεις». Στην πραγματικότητα ήταν σαν να του έλεγε, μόνο έτσι μπορείς να συντριβείς...

Και τελικά ό,τι είχε γίνει με τη Μέταλιστ, τα ίδια και χειρότερα έγιναν χθες. Εκπληκτικός στο Α’ ημίχρονο ο Ολυμπιακός, με άφησε άναυδο. Λες και είχαν καταπιεί αφιόνι οι παίκτες του, έτρεχαν σε όλους τους χώρους σαν αφηνιασμένοι και έστησαν πολιορκητικό κριό έξω από την περιοχή των Γάλλων. Ενα εξαιρετικό γκολ, δύο δοκάρια και πολλές εύκαιρες για να βάλουν κι άλλα γκολ και για πρώτη φορά παρουσίασαν τέτοιους αυτοματισμούς. Χορταστικό θέαμα...

Και, όμως... Ξέρετε τι είπα στην ανάπαυλα; Στο Β’ ημίχρονο θα έχουμε πλερέζες και κηδείες. Και έτσι ακριβώς έγινε. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να αντέξουν οι παίκτες αυτό το τρέξιμο, αυτόν τον ασύλληπτο ρυθμό και μάλιστα όταν δεν έχουν την ανάλογη ποδοσφαιρική ποιότητα. Τσουρουκάδες είναι οι περισσότεροι. Ηταν φυσικό οι μπαταρίες να αδειάσουν και να μη βγάζουν ούτε μισό βολτ. Πάρτους κάτω στο Β’ ημίχρονο. Σαν ζόμπι πήγαιναν όλοι τους. Και όταν μπήκε αυτός ο παικταράς, ο Λαβετσί, έγινε το Άμωμοι εν οδώ, αλληλούια... Που σε πονεί και που σε σφάζει... Και τότε αποδείχθηκε ότι κάτι Μανιάτης, κάτι Σάμαρης, κάτι Φούτερ, κάτι Μετζανί, κ.λ.π, μόλις αδειάσουν από δυνάμεις είναι μυρωδιάδες από μπάλα.

Ακουγα χθες πολλούς να λένε, ότι ο Σάμαρης είναι χαφ με νότες. Ρεεε, ξεκουτιάνατε τελείως; Οταν παίζεις σ’αυτό το ψηλό επίπεδο, δεν αρκεί μόνο να τρέχεις και να ενοχλείς τον αντίπαλο. Πρέπει παράλληλα και να δημιουργείς. Πρέπει να έχεις και πατήματα μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Είδατε τους δύο κόφτες της Παρί πως δημιουργούσαν, πως άλλαζαν τη μπάλα και πως έβγαιναν μπροστά; Ούτε στον ύπνο του δεν τα’ χει αυτά ο Σάμαρης.

Εν πάση περιπτώσει, εγώ πιστεύω ότι αν ο Ολυμπιακός κατένεμε πιο σωστά τις δυνάμεις του και τα κουράγια του και δεν έτρεχε τόσο αλόγιστα σ’ όλο το Α’ ημίχρονο, όχι μόνο δεν θα έτρωγε τέσσερα γκολ στο Β΄’, αλλά θα μπορούσε να έχει και περισσότερη τύχη στο τέλος. Και θα το ξαναπω, μου άρεσαν οι αυτοματισμοί που είχε στο Α’ ημίχρονο. Για πρώτη φορά το έκανε φέτος αυτό.

Τελειώνοντας, θέλω να πω δύο λόγια για τον Βάις και τον Σαβιόλα. Ο Σλοβάκος ξέρει καλά το τόπι και έχει ένα μεγάλο ατού. Την έκρηξη και την ταχύτητα. Εχει όμως και ένα μεγάλο κουσούρι. Κάνει ένα φοβερό ξέσπασμα για πέντε-δέκα λεπτά και μετά εξαφανίζεται από το γήπεδο. Οσο για τον Σαβιόλα, καλά κρασιά τον Αύγουστο... Τελειωμένη ιστορία. Άδειο μύδι. Αυτό που τον σώνει προς το παρόν, αλλά για πόσο ακόμα, είναι το όνομα που έχει κάνει από το πέρασμά του σε μεγάλες ομάδες στο παρελθόν.

Πηγή: Real.gr

Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός