Όχι, δεν είναι ξενέρωτο το 38ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ούτε βαρετό ούτε αδιάφορο ούτε μετρίως μέτριο. Μας φαίνεται τέτοιο, επειδή τα δικά μας τα καμάρια γύρισαν στο σπίτι νωρίς νωρίς. Και, ίσως, επειδή λείπουν κάποιοι αστέρες που θα μπορούσαν να πολλαπλασιάσουν τη λάμψη του. 
Ωστόσο, το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας θα το θυμόμαστε με ζεστασιά, εφ'όσον καταφέρουμε να βολευτούμε στην καρέκλα του ουδετέρου. Είναι συναρπαστικό, έχει ανατροπές, βγάζει καινούρια πρωταθλήτρια, πάνω απ'όλα είναι δίκαιο. Τις ομάδες που προσπάθησαν να διακριθούν με πρώτο επιχείρημα τις φανέλες, δεύτερο τις προσωπικότητες και τρίτο το παρωχημένο τους μοντέλο (Ελλάδα, Ισπανία) τις ξέβρασε και τις κράτησε μακριά από τη μάχη του τίτλου. 
Ποιος περίμενε ότι τα δύο φαβορί των στοιχηματζήδων θα μετρούσαν από 4 ήττες απέναντι σε αντιπάλους που ήρθαν, υποτίθεται, αποδεκατισμένοι; 
Το στέμμα θα καταλήξει είτε στο κεφάλι του Τόνι Πάρκερ -με τις ευχές όσων υποκλίθηκαν στη χθεσινή του εμφάνιση και χειροκροτούν τη διαρκή και αδιαπραγμάτευτη παρουσία του στην Εθνική Γαλλίας- είτε στους νεανικούς ώμους του Μάντας Καλνιέτις, τα κατορθώματα του οποίου (με κορωνίδα το πιθανό MVP) υπενθυμίζουν την κατεύθυνση προς την οποία τρέχει ολοταχώς το σύγχρονο μπάσκετ. Γρήγορα και δυνατά πόδια, ψηλό και αθλητικό κορμί, μούσκουλα, ταχύτητα, σβελτάδα, φυσική κατάσταση: Ντράγκιτς, Καλνιέτις, Νέντοβιτς, Ρούμπιο, Μπελινέλι, ο «Ουκρανός» Τζέτερ, ακόμα και ο Ούκιτς. 
Ο Πάρκερ εξολόθρευσε τους Ισπανούς επειδή ακριβώς άντεξε το ατελείωτο handchecking (φάουλ που έμενε ατιμώρητο) του Καλδερόν, του Ρούμπιο και του Γιουλ. Χρειάστηκε βέβαια να καταφτάσει από τον πάγκο για να τον στηρίξει ο νεαρός Αντουάν Ντιό. Εικοσιτεσσάρων ετών, της γενιάς Παπανικολάου, Σλούκα, Παππά, από εκείνους που είδαν την πλάτη των δικών μας, τότε, στη Ρόδο.
Η απουσία της Ελλάδας από την τελική φάση πέρασε απαρατήρητη εδώ στη Λιουμπλιάνα. Μόνο στο δικό μας το πετσί έγινε αισθητή. Ακόμα και αν η ομάδα προχωρούσε, δεν θα γέμιζε δα η πόλη με καραβάνια Ελλήνων εκδρομέων, όπως γέμισε με Κροάτες και με Σέρβους. Πίσω στην Αθήνα, ο Αντρέα Τρινκιέρι αναρωτιέται τι του επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον, αλλά βρίσκεται αντιμέτωπος με τείχος δυσοίωνης σιωπής. Είναι πανέξυπνος άνθρωπος, οπότε καταλαβαίνει καλά τι σημαίνει αυτή η τακτική.
Το Ευρωμπάσκετ τελειώνει για την Ελλάδα απόγευμα Σαββάτου, με τον αγώνα για την 7η θέση, ο οποίος θα αναδείξει έναν ακόμη αντίπαλο στο σαφάρι για τις «wild cards» του Μουντομπάσκετ: Σερβία ή Ιταλία. Εδώ, οι ευχές μας είχαν για αποδέκτη τον Ντούσαν Ιβκοβιτς. Οι Σέρβοι έχουν στη φαρέτρα τους ισχυρά επιχειρήματα -και παρασκηνιακή δύναμη- εάν χρειαστεί να ζητήσουν μια χάρη από τη FIBA, ενώ οι Ιταλοί υστερούν, σε σύγκριση με την Ελλάδα. Δεν ζούμε πια στον καιρό του Ντίνο Μενεγκίν και του Αντονέλλο Ρίβα.

Πηγή: novasports.gr

Μπάσκετ SPORTS