«Να ξαναγινόμαστε πάλι πιτσιρίκοι», έγραφα -τυχαία- πριν από μερικές μέρες και τώρα διαπιστώνω πόσο μακριά βρίσκομαι από εκείνη την εποχή της -λέμε τώρα- αθωότητας. Κάθε μέρα, ακόμα μια μέρα. Κι από σήμερα, ακόμα ένας χρόνος απόστασης. Σύμφωνα με την ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ, έκλεισα τα 93, ωστόσο εδώ θα πρέπει να ενημερώσω για ένα ληξιαρχικό λάθος. Είχε καθυστερήσει να με δηλώσει ο ...προπάππος μου, οπότε είμαι ακόμα μεγαλύτερος. Σκεφτείτε πως όταν παρουσιάστηκα στο στρατό, ο ...εκατόνταρχος μόλις είχε παραλάβει την πρώτη παρτίδα βέλη, που θα αντικαθιστούσαν τα δόρατα (το δόρυ, πληθυντικός τα δόρατα, όπως το βούτυρο, πληθυντικός τα ...βουτύρατα). Τα δόρατα, με τη σειρά τους, μπορούσαμε στο εξής να τα χρησιμοποιούμε για να σκαλίζουμε τα ...μπλογκ μας σε βράχους και μαρμαροκολόνες. Τα μπλογκ εννοείται πως τα κουβαλούσαν σκλάβοι και τα περιέφεραν ...δια δικτύου σε ολόκληρο τον τότε γνωστό πλανήτη (βαριά μέχρι τη Μεσοποταμία), στην πρώτη εκδοχή του διαδικτύου. Είμαι ηλικιωμένος, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε, είμαστε άντρες και το λόγο μας τον κρατάμε...

Η συνέχεια στο gazzetta.gr

Κοινωνία LIFE