Ηταν 26 Ιουνίου του 1963 όταν από το μπαλκόνι του δημαρχείου του Βερολίνου ο Τζον Κένεντι είπε μια κουβέντα που διαιωνίζεται ως η επιτομή της συμφιλίωσης.

Ιστάμενος δίπλα στον (τότε δήμαρχο της πόλης και μετέπειτα καγκελάριο της Γερμανίας) Βίλι Μπραντ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ ξεφούρνισε εκείνο το «Ich bin (ein) Berliner», τείνοντας χείρα φιλίας, συμμαχίας και υποστήριξης στους Δυτικογερμανούς, ενώ ήδη οι Σοβιετικοί είχαν προλάβει να διπλαρώσουν τους Ανατολικογερμανούς!

Δεδομένου ότι κι εμείς διά στόματος Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ζισκάρ Ντ' Εστέν έχουμε συνομολογήσει από παλιά το «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία», τολμώ με τη σειρά μου να δηλώσω ότι είμαι κι εγώ (ένας) Γάλλος!

«Je suis (un) Francais», λοιπόν, για να μην παρεκκλίνω από τη γλώσσα του Βίκτωρος Ουγκό και του... Αντωνίου Πάρκερ, απλώς σε αντίθεση με τη βοστωνέζικη προφορά που είχε ο JFΚ όταν δήλωσε Βερολινέζος, εγώ θα δώσω μια ρεθυμνιώτικη χροιά στη φωνή μου που ούτως η άλλως βγαίνει με δυσκολία μετά την ένταση (της μετάδοσης) του τελικού!

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και για να μη με αποκηρύξουν από φίλο τους ο κύριος Γιόνας, ο Κλέιζα, ο Ματσιούλις και ο Σεϊμπούτις, τους Λιθουανούς τους γουστάρω παρά πολύ και τους εκτιμώ ακόμη περισσότερο για όλες εκείνες τις μεγάλες υπηρεσίες που έχει προσφέρει ο λαός των δυόμισι εκατομμυρίων ψυχών στο μπάσκετ, αλλά basta cosi, όπως λέει και μια ψυχή, η οποία πήρε των ομματιών της και πήγε στο Καζάν!

Μιας και το 'φερε η κουβέντα στον Τρινκιέρι, και εμείς οι Ελληνες δικαιούμεθα να αυτοσυστηνόμαστε ως πρωταθλητές Ευρώπης, μάλιστα είμαστε οι μόνοι οι οποίοι καταφέραμε να νικήσουμε και τους Γάλλους και τους Λιθουανούς και τους Ισπανούς και τους Κροάτες...

...αλλά με εξαίρεση τους ακατονόμαστους, όλους τους άλλους τους καθαρίσαμε στο τουρνουά του Στρασβούργου και στο «Ακρόπολις», που δεν πιάνονται στον λογαριασμό!

Κλείνω εδώ την παρένθεση για τη δική μας «επίσημη αγαπημένη» και επιστρέφω στην «επίσημη χαροκαμένη» των Γάλλων, την οποία ως ελληνικό μπασκετικό έθνος όχι μονάχα την αγαπήσαμε, αλλά την υιοθετήσαμε κιόλας!

Δεν αναφέρομαι μονάχα στη φιλία του Πάρκερ με τον Σπανούλη, αλλά και στην αμέριστη συμπαράσταση της οποίας έτυχαν οι λεγάμενοι απ' όλους μας στον ημιτελικό με την Ισπανία και στον τελικό με τη Λιθουανία.

Τόσο εμφανή ήταν αυτά τα αγαπησιάρικα συναισθήματά μας προς τη Γαλλία που δεν ξέρω εάν θα τα αναγνωρίσει ο Ολάντ, σίγουρα πάντως τα βίωσε, τα απόλαυσε και τα ανταπέδωσε ο Πάρκερ!

Χθες το πρωί που (ξανα)συνάντησα τον Πάρκερ και του είπα πόσο χαρούμενοι είμαστε για την επιτυχία του(ς), δεν περιορίστηκε σε ένα ξερό και τυπικό «ευχαριστώ», αλλά το χόντρυνε!

Οντας απολύτως ειλικρινής, ο καλύτερος πόιντ γκαρντ του κόσμου μου είπε «μόνο εσείς οι Ελληνες ξέρετε τι τραβήξαμε και μόνο εσείς μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει αυτή η νίκη»!

Εχει δίκιο ο Πάρκερ, διότι πράγματι σε μια μορφή βίων, οι οποίοι άλλοτε υπήρξαν παράλληλοι κι άλλοτε έγιναν αντίθετοι, εμείς (οι Ελληνες) ξέρουμε πολύ καλά ότι οι Γάλλοι υπέφεραν των παθών τους τον τάραχον για να φτάσουν στην κορυφή...

...και γι' αυτόν τον λόγο η κούπα που σήκωσαν (πρώτοι απ' όλους) προχθές το βράδυ ο αρχηγός Μπορίς Ντιό και ο Φλοράν Πιετρούς περισσότερο από την επινίκια σαμπάνια έχει μέσα της ιδρώτα, δάκρυα και αίμα!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά όπως εξελίχθηκε ο τελικός (μοιάζοντας μάλιστα βγαλμένος από το 78-62 της Ελλάδας επί της Γερμανίας το 2005 στο Βελιγράδι), τους Λιθουανούς οι Γάλλοι δεν τους έκαναν σαμπανιζέ αλλά... Σαμπονιζέ!

Προς τιμήν του, πάντως, ο Αρβιντας Σαμπόνις στάθηκε τελευταίος στην άκρη του βάθρου για να συγχαρεί εγκαρδίως τον έναν μετά τον άλλον τους επερχόμενους Γάλλους, ενώ όταν έφτασε η σειρά του Πάρκερ, διακόπηκε για λίγο η... κυκλοφορία στο βάθρο!

Ως νεόκοποι πρωταθλητές Ευρώπης, οι Γάλλοι δεν ανέβηκαν σε κανένα συννεφάκι, δεν έβγαλαν κόμπλεξ (στιγμιαίας) ανωτερότητας, δεν επέδειξαν καμία αλαζονεία: τουναντίον διαχειρίστηκαν τον θρίαμβό τους με εξυπνάδα, με κομψότητα, με αξιοπρέπεια και με διάχυτη την ταπεινοφροσύνη, διότι, όπως μου είπε εκείνη την ώρα, ο Ρισάρ Ντακουρί, «κανείς τους αλλά και κανείς απ' όλους εμάς δεν ξεχνάει από πού ερχόμαστε, πόσα δεινά περάσαμε και πόσο μικρή είναι η απόσταση ανάμεσα στον θρίαμβο και την καταστροφή»!

Εχει απόλυτο δίκιο ο Ντακουρί, αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίον (δεν ξέρω εάν όλοι αλλά ασφαλώς) πολλοί Ελληνες χαρήκαμε για την επιτυχία της Γαλλίας: πέρα από χαροκαμένη, είναι επίσης η χώρα που εισήγαγε το μπάσκετ στην Ευρώπη, αριθμεί τις περισσότερες συμμετοχές σε Ευρωμπάσκετ και μέχρι προχθές το βράδυ ήταν η μόνη από τις μεγάλες, διαχρονικές και παραδοσιακές δυνάμεις, η οποία δεν είχε φτάσει ποτέ, έστω στη Γη της Επαγγελίας!

Αυτήν την «terra incognita» οι «πουρκουάδες» την αναζητούσαν από το 1935 και στα 78 χρόνια που πέρασαν η πυξίδα τους δεν τους έβγαλε ποτέ στον σωστό προορισμό...

...αλλά επιτέλους ήρθε και για δαύτους το πλήρωμα του χρόνου για να ρουφήξουν το νέκταρ ενός θριάμβου και να βγουν μαζί τους και μερικοί αλλοεθνείς να δηλώσουν ότι είναι Γάλλοι!

Πηγή: Goal

Μπάσκετ SPORTS