Ελαχε να είναι αυτός, θα μπορούσε να είναι άλλος από τους δεκάδες «πράσινους» ομοϊδεάτες του ή κάποιος από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι δέχτηκαν την επίθεση στο Μεσολόγγι ή ακόμα και κάποιος εντελώς άσχετος, ένας περαστικός που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή...

Θα μπορούσε, αντί στο Ρίο, να νοσηλεύονται, αντίστοιχα, οπαδοί σε νοσοκομεία της Αθήνας μετά από την άγρια συμπλοκή το πρωί στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ή να είχαμε θρηνήσει νεκρό στα μαχαιρώματα της περασμένης Τετάρτης στα Καμίνια, μετά το ματς Κυπέλλου του Ολυμπιακού ή προ εβδομάδων στη Νίκαια, πριν από το «φιλικό» του Ιωνικού με την ΑΕΚ ή στη Θεσσαλονίκη προ μηνών. Το μακελειό της Λαυρίου, άλλωστε, και η δολοφονία του Φιλόπουλου δεν φαίνεται να συνέτισε κανέναν...

Σε κάθε νηφάλιο ακούγεται τερατώδες να προσέρχονται εθελοντικά «πράσινοι», «κόκκινοι», «κίτρινοι», «ασπρόμαυροι» (αδιάφορο το χρώμα της σημαίας ?της «ιδέας»- υπό την οποία συνασπίζονται) προκειμένου να πολεμήσουν -στην κυριολεξία!- τους «εχθρούς» με τίμημα ακόμα και τη ζωή τους...

Ακούγεται παρανοϊκό, αλλά δυστυχώς συμβαίνει. Ολοένα και πιο συχνά! Δεν διστάζουν να εμπλακούν κι ας διακυβεύεται να αφαιρεθεί μια ζωή (με κάθε τρόπο, από τις συμπλοκές σώμα με σώμα μέχρι τον πετροπόλεμο κι από τις μολότοφ μέχρι τα μαχαίρια), ακόμα κι αν πρόκειται για τη δική τους...

Με ευχολόγια, φραστικές καταδίκες ή παραινέσεις δεν πρόκειται βρούμε ποτέ την άκρη. Ισως να απενοχοποιούμαστε (ή έτσι να νομίζουμε για να αισθανθούμε καλύτερα), αλλά στην ουσία στον πυρήνα του ζητήματος δεν μπαίνουμε. Κι όσο δεν μπαίνουμε ο «πόλεμος των στενών» θα εξαπλώνεται. Κι όσο θα εξαπλώνεται τόσο δεν θα αντιμετωπίζεται πια. Θα παράγει απλώς, πολλαπλασιαστικά, ακρωτηριασμένους και νεκρούς...

Μας αφορά όλους αυτό το κοινωνικό (και όχι στενά αθλητικό) πρόβλημα. Η αυτοκτονική τάση (διότι τέτοια είναι, εντέλει) σημαντικής μερίδας της νεολαίας υπό τον μανδύα της «ιδεολογίας της ομάδας». Μας αφορά και δεν βλέπω κανέναν -στα σοβαρά- να ανησυχεί. Και τρελαίνομαι με την κεκαλυμμένη αδιαφορία τους...

Πηγή: Goal