Τραυματισμός πολύ σοβαρός, ακόμη και σήμερα, πόσω μάλλον και παλαιότερα που η επιστήμη ήταν και δύο βήματα πίσω. Τα ερωτήματα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύο. Πότε θα επιστρέψεις και αν θα είσαι αγωνιστικά, στην ίδια κατάσταση όπως πριν. Και είναι ερωτήματα που παραμένουν και σήμερα.

Η απάντηση που δίνει κάποιος σε αυτά, εξαρτάται από την πορεία και τον χαρακτήρα της αποκατάστασης, στην οποία η διάθεση συμμετοχής του ποδοσφαιριστή διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο. Τότε, ο ποδοσφαιριστής, που είχα γνωρίσει, μου είχε πει ότι η διαδικασία αποκατάστασης ήθελε πολλή προσπάθεια, ενώ ήταν και δύσκολη ψυχολογικά. Δεν είχα ενδιαφερθεί αναλυτικά για τις δυσκολίες αλλά αρκέστηκα να ρωτήσω «και ασκήσεις με μπάλα πότε περίπου θα ξεκινήσεις;».

Ηταν ερώτηση ανθρώπου που δεν είχε καμία εικόνα ή εμπειρία από τη διαδικασία αποκατάστασης. «Εχω δρόμο ακόμη» μου είπε με ένα βλέμμα ανθρώπου που κοιτάζει συγκαταβατικά τον συνομιλητή του, μία συγκατάβαση που τότε, με ενόχλησε. «Ε, σιγά τον δρόμο, δεν είσαι με πατερίτσες!» παρατήρησα ως κλασικός ξερόλας. Ο άνθρωπος, ευγενής ήταν, αντί να με διαολοστείλει μου απάντησε ότι οι φυσικοθεραπευτές και ο γιατρός που τον χειρούργησε, του είχαν συστήσει να μην εστιάζει την προσοχή του σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, γιατί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει ανασταλτικά στην αποκατάσταση είτε ψυχολογικά, είτε γιατί μπορεί η βιασύνη για την επιστροφή να κάνει ζημιά στο τραύμα. Είπα από μέσα μου «τελειωμένος είναι και προσπαθεί να κοροιδέψει τον εαυτό του». Του ευχήθηκα περαστικά και τον χαιρέτησα. Στο μυαλό μου, όλα αυτά ακούγονταν ως δικαιολογίες και φόβοι. Καταλάβαινα το ζήτημα του φόβου και της ψυχολογικής πίεσης που γεννά, με την έννοια ότι «επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είναι, αν δεν ξαναπαίξει, εγκαταλείπει το παιχνίδι και τα χρήματα που κερδίζει». (Για την ιστορία, ο ποδοσφαιριστής επέστρεψε υγιής και αγωνίστηκε. Δεν είχε άλλο σοβαρό τραυματισμό μέχρι που τελείωσε την καριέρα του). Ομως αυτές τις δυσκολίες της αποκατάστασης, δεν μπορούσα να τις κατανοήσω. Ελεγα μέσα μου «αθλητής είναι, τι δυσκολίες μου λέει, μέσα στη δουλειά του είναι». Η αλήθεια -που ανακάλυψα μετά από χρόνια- είναι ότι κανείς μας δεν προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες μίας αποκατάστασης πριν τραυματιστεί, είτε είναι αθλητής είτε όχι.

Η «αντιεμπορική» διαδικασία

Η πλειοψηφία των αθλητικογράφων, όμως, έχει μία προσέγγιση στο θέμα της αποκατάστασης των τραυματισμών σαν εκείνη που είχα τότε κι εγώ. Που θεωρούσα τη διαδικασία αποκατάστασης μία παρένθεση η οποία δεν έχει τόση σημασία . Η επιστροφή του ποδοσφαιριστή (και του κάθε αθλητή, γενικότερα) στην αγωνιστική δράση, ενδιαφέρει. Αυτό άλλωστε «πουλάει» περισσότερο. Τι είναι εμπορικότερο;

Να γράψεις «25 λεπτά στην ηλεκτροθεραπεία πέρασε σήμερα ο Ρονάλντος Παπαδόπουλος και παράλληλα συμπλήρωσε 40 λεπτά βάδισης με rolator» ή αν γράψεις «η παιχτούρα ακούμπησε μπάλα σήμερα κι έκανε τους πάντες να παραμιλάνε για τον χρόνο ρεκόρ της επιστροφής του στην αγωνιστική δράση, που δεν θα αργήσει»; Είναι, ίσως χαρακτηριστικό ότι, στη μεγάλη μας πλειοψηφία οι αθλητικογράφοι, θεωρούμε το διάστημα αποκατάστασης -ειδικά σοβαρών τραυματισμών- ένα είδος «καραντίνας» για τον ποδοσφαιριστή, αφού και αντιεμπορικό είναι και έχει πληροφορίες που πιστεύουμε ότι δεν μας αφορούν.

Πόσες φορές στο ρεπορτάζ μιλάμε με γιατρούς και φυσικοθεραπευτές για να κατανοήσουμε τη φύση του τραυματισμού και τις ιδιαιτερότητες της αποκατάστασης; Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε τη θέση, τον ρόλο και την ονομασία ομάδων μυών στο ανθρώπινο σώμα; Πόσοι από εμάς μπορούν να ονομάσουν τους βαθμούς διαστρεμμάτων και τους πιθανούς χρόνους αποθεραπείας; Οι υψηλές απαιτήσεις που έχει από τους ποδοσφαιριστές το παιχνίδι στις μέρες μας, η ένταση και η συχνότητα των αγώνων, το είδος και η συχνότητα των τραυματισμών, επιβάλλουν μία -τουλάχιστον- γενική γνώση για το θέμα της αποκατάστασης, η οποία και θα βοηθήσει τον αναγνώστη να καταλάβει τις δυσκολίες του παιχνιδιού και θα συμβάλλει στην καλύτερη ενημέρωσή του.

Αφανής επένδυση

Η δημιουργία μίας πολύ καλής ομάδας φυσικοθεραπευτών είναι απαραίτητη επένδυση για να προστατευθούν οι ποδοσφαιριστές των συλλόγων, να διασφαλιστεί η σωστή, ολοκληρωμένη και στον κατάλληλο χρόνο αποκατάσταση. Είναι μία αφανής επένδυση που φέρνει επιτυχίες. Στους σοβαρούς τραυματισμούς της περιόδου 2011/12 στην Πρέμιερ Λιγκ, όπου «σοβαρός» τραυματισμός ορίζεται εκείνος που κρατάει έναν ποδοσφαιριστή τουλάχιστον δύο εβδομάδες εκτός αγώνων, δείτε την εικόνα. Τους λιγότερους, λοιπόν, είχε η πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Σίτι με σύνολο 7, με αποτέλεσμα οι ποδοσφαιριστές της να χάσουν 186 ημέρες συνολικά. Ο πιο σοβαρός ήταν εκείνος του Ντε Γιονγκ, που έμεινε έξω 39 μέρες με πρόβλημα στον αστράγαλο. Στον αντίποδα της Σίτι, βρίσκεται η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που αντιμετώπισε 39 σοβαρούς τραυματισμούς, με σοβαρότερον εκείνον του Νεμάνια Βίντιτς. Συνολικά οι ποδοσφαιριστές της Γιουνάιτεντ έχασαν 1.681 ημέρες και όταν έχεις τέτοιες απώλειες είναι λογικό να μην μπορείς να κάνεις τη διαφορά στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Πηγή: sday.gr
 

Ποδόσφαιρο Διεθνή SPORTS