Προτίμησα να κρατήσω τον εαυτό μου σιωπηλό μέχρι σήμερα στην διαδικασία έναρξης της πρώτης δίκης για τα “Στημένα”. Κυρίως επειδή αντιλαμβανόμουν ως υποχρέωσή μου, επειδή κλήθηκα ως μάρτυρας σε αυτή τη δίκη, να πω όσα είχα να πω πρώτα στην Πρόεδρο και τους άλλους δύο δικαστές της έδρας, και την Εισαγγελέα και μετά να μοιραστώ τις σκέψεις με τους αναγνώστες του gazzetta.

Δεν είναι δουλειά μου να κρίνω τον τρόπο που λειτουργεί η Δικαιοσύνη. Και δεν έχω ούτε την μόρφωση, ούτε τη γνώση της επιστήμης για να κάνω ασφαλείς κρίσεις για τον τρόπο, τις μεθόδους και την διαδικασία που ακολουθείται για την απονομή Δικαιοσύνης. Θα έσκαγα όμως αν δεν μοιραζόμουν μαζί σας όσα κατάλαβα τον καιρό που διάβαζα το βούλευμα, σε συνέχεια της παρατήρησης όλης αυτής της υπόθεσης από την εποχή που σχηματιζόταν η δικογραφία, μέχρι τούτες τις μέρες που βρέθηκα ως μάρτυρας να παρακολουθώ εντός και εκτός αίθουσας τις πρώτες συνεδριάσεις.

Μου φαίνεται αδιανόητο που από την λίστα των μαρτύρων απουσιάζουν πλήρως οι ποδοσφαιριστές. Οι παίκτες. Το λέει η απλή, η κοινή λογική, αυτή που κανείς αποκτά από τα παιδικά του χρόνια: πώς γίνεται να στηθεί ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι δίχως τη συμφωνία, τη συνεννόηση, τη συναίνεση, ή και την πρωτοβουλία των ποδοσφαιριστών; Πώς να κανονιστεί να χάσει μια ομάδα με συγκεκριμένο αριθμό τερμάτων, με συγκεκριμένη διακύμανση του σκορ, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα στην επίτευξη των γκολ δίχως τη συμμετοχή ποδοσφαιριστών; Πώς είναι δυνατόν να λείπουν οι ποδοσφαιριστές; Η κοινή λογική λέει ότι θα βρίσκονταν στην λίστα των μαρτύρων, αν όχι (και) στη λίστα των κατηγορούμενων.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

 

Ποδόσφαιρο SPORTS