Ο Αντρέα Τρινκιέρι έφυγε για τη Ρωσία χωρίς να συζητήσει με τον ισχυρό άνδρα και περιμένει στο ακουστικό του για να μάθει τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Η Ομοσπονδία καλείται να βάλει τα δυνατά της στις ζυμώσεις του επόμενου τριμήνου, όχι μόνο για να εξασφαλίσει την πολυπόθητη wild card, αλλά και για να ανανεώσει την καθοριστικής σημασίας συνεργασία με τη χορηγό τράπεζα Eurobank.

Οι δε διεθνείς παίκτες επέστρεψαν στις ομάδες τους, αλλά ορισμένοι από αυτούς εκτοξεύουν βέλη. «Χρειάζεται ξεσκαρτάρισμα ρόλων», επανέλαβε χθες ο Βασίλης Σπανούλης. Η συνέντευξη που παραχώρησε ο Γιάννης Μπουρούσης σε αθλητική ιστοσελίδα απομυθοποίησε το περιλάλητο «καλό κλίμα» της αποστολής και υπενθύμισε ότι οι τέσσερις τοίχοι των αποδυτηρίων κρύβουν μυστικά.

Ο βασικός σέντερ της Εθνικής μίλησε για το χάσμα που χώριζε τον ίδιο από τον προπονητή και ομολόγησε ότι έτρεξε στον δάσκαλο για να βρει το δίκιο του. «Οταν κατάλαβα ότι ο Τρινκιέρι σκόπευε να με κόψει, τηλεφώνησα στον κύριο Βασιλακόπουλο», είπε.

Δεν είναι δα μυστικό ότι στις εθνικές ομάδες του 21ου αιώνα, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, κουμάντο κάνουν οι παίκτες. Το ίδιο ισχύει και σε πολλούς συλλόγους. Η περίφημη «player power» δεν είναι σχήμα λόγου ούτε ευφυολόγημα των δημοσιογράφων. Είμαι βέβαιος ότι η ετυμηγορία των Σπανούλη, Ζήση, Μπουρούση και Φώτση θα παίξει τον καθοριστικό ρόλο στο θέμα Τρινκιέρι. Η Εθνική ομάδα όπως την ξέρουμε θα παραμείνει ισχυρή όσο οι παλαιοί της παίκτες αισθάνονται ικανοποιημένοι. Το μαχαίρι το χειρίζεται ο Βασιλακόπουλος, αλλά το πεπόνι το κρατούν οι φίρμες της ομάδας.

Ας μη νομιστεί ότι αυτό το σχόλιο είναι φιλιππικός. Αντιθέτως, θεωρώ φυσιολογική αυτή την εξέλιξη, συγγνωστή ακόμη, από τη στιγμή που η ΕΟΚ μπήκε στη λογική των «αναλώσιμων» προπονητών. Η Εθνική ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει πρωτοκλασάτους, δήθεν κουρασμένους αλλά στην πραγματικότητα δυσαρεστημένους παίκτες. Ο ατυχής Τρινκιέρι βρέθηκε να κολυμπάει στα βαθιά δίχως σωσίβιο, όταν σκέφτηκε να προχωρήσει σε επίδειξη πυγμής. Θα το πληρώσει, μάλλον, με απόλυση.

Ποιος θα διαδεχθεί λοιπόν τον Ιταλό; Η κατηφόρα ξεκίνησε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, όταν εγκαταλείφθηκε το μοντέλο Γιαννάκη. Η ομάδα χρειαζόταν έναν προπονητή Ελληνα, θιασώτη του μπάσκετ που την έφερε στην κορυφή ξανά και ξανά, ικανό να διαχειριστεί τα «εγώ» των παικτών της και ταυτόχρονα να εντάξει ομαλά τους νεότερους.

Ο Ηλίας Ζούρος είχε τα εχέγγυα για να μακροημερεύσει, αλλά χρεώθηκε με περισσότερες ευθύνες απ' όσες του αναλογούσαν μετά το στραπάτσο του προολυμπιακού τουρνουά. Ο Καζλάουσκας και ο Τρινκιέρι επέτρεψαν άθελά τους να εμφανιστούν φαινόμενα παρακμής και αποσύνθεσης, άσχετα με την -όποια- προπονητική τους αξία. Προσωπικά, δεν πρόκειται να συμμετάσχω στη σταύρωση του Ιταλού.

«Μα ήταν ξένο σώμα», θα πείτε. Ναι, αλλά αυτό έπρεπε να το σκεφτούμε εξαρχής. Οχι εμείς, αλλά εκείνος που τον επέλεξε.

Πηγή: sday.gr

Μπάσκετ SPORTS