Στη χώρα της υπερβολής όπου ζούμε, το υλικό του Παναθηναϊκού πριν την έναρξη του πρωταθλήματος ήταν «για Β' Εθνική» για κάποιους και έγινε μετά τη νίκη επί του Αστέρα «για δεύτερη θέση και προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ». Ετσι είμαστε στην Ελλάδα, των άκρων σε όλα μας, και στη χαρά μας και στη δυστυχία μας, και στα πανηγύρια μας και στο μοιρολόι μας.

Ο Γιάννης Αναστασίου, που είναι ένας άνθρωπος νέος και φιλόδοξος -όπως και αρκετοί παίκτες του- αλλά ταυτόχρονα και μυαλωμένος και καταρτισμένος -όπως πρέπει να είναι κάποιος που θέλει να κάνει καριέρα προπονητή- παραμένει ταπεινός και το ίδιο θέλει να περάσει και στους παίκτες του. Να είναι προσγειωμένοι και να μη νομίζουν ότι έγιναν «κάποιοι», να συνεχίσουν να δουλεύουν το ίδιο σκληρά για να μπορούν να γίνουν ακόμα καλύτεροι και οι ίδιοι και η ομάδα, να προσπαθήσουν να πιάνουν καλά διαστήματα στους αγώνες που θα είναι ολοένα και μεγαλύτερα και όχι μόνο δεκάλεπτα ή εικοσάλεπτα. Πολύ καλά κάνει ο κόουτς που ζει καθημερινά την ομάδα εδώ και μήνες, ξέρει τα υπέρ και τα κατά, τους χαρακτήρες, πώς πρέπει να φερθεί, τι να πει και τι να μην πει. Ημουν πάντα της άποψης ότι όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος κι όταν διαλέγεις κάποιον που σου φαίνεται κατάλληλος για μια δουλειά, καλό είναι να τον εμπιστεύεσαι απόλυτα χωρίς να μπλέκεσαι στα πόδια του.

Από την άλλη, στη διαδικασία ωρίμανσης όλων των πιτσιρικάδων στους οποίους στηρίζεται φέτος -και για τα επόμενα χρόνια- ο Παναθηναϊκός, σημαντικό ρόλο θα παίξει να νιώσουν αυτοπεποίθηση. Οχι έπαρση, όχι να ξιπαστούν, όχι να νομίσουν ότι έγιναν φίρμες, αλλά να πιστέψουν στις δυνατότητές τους. Ο Καπίνο, που τον έβγαλαν σχεδόν άχρηστο από μια κακή έξοδο οι ίδιοι που τον αποθέωναν πριν 1,5 χρόνο, ο Μαρινάκης που τον θεωρούσαν ανεπαρκή χωρίς να τον έχουν καν δει να παίζει, ο Λαγός που τον έκριναν κάποιοι αυστηρά πέρυσι παραγνωρίζοντας ότι έπαιξε τότε οπουδήποτε αλλού πλην της καλής του θέσης (μέχρι και στόπερ τον είδαμε στο Ηράκλειο κόντρα στον ΟΦΗ), ο Ρισβάνης, ο Χουχούμης, ο Τριανταφυλλόπουλος, ο Κουτρουμπής, ο Κλωναρίδης, ο Αμπεΐντ, ο Ατζαγκούν, ακόμα και οι λίγο μεγαλύτεροι Ντίνας και Μπαϊράμι ή αυτοί που κάποια στιγμή μπορεί να πάρουν κι άλλες ευκαιρίες, όπως ο Μουζακίτης, ο Δώνης ή ο Αποστολόπουλος. Η ομάδα πίστεψε σε αυτούς, ο προπονητής και το υπόλοιπο τιμ επίσης, ο κόσμος και τους πίστεψε και τους στήριξε ακόμα και στα πρώτα μέτρια ή κακά παιχνίδια. Ηρθε η στιγμή να πιστέψουν και οι ίδιοι στον εαυτό τους.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS