Η κατάσταση που βιώνει στο αγωνιστικό κομμάτι η ΑΕΚ είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Οπως κι αυτό που έγινε προχθές στο γήπεδο της Καλλιθέας με το 0-0 με τον Α.Ο. Περιστερίου. Τα αντιφατικά στοιχεία είναι πολλά και τα περισσότερα οφείλονται στη φύση της κατηγορίας και στη διαφορά της ΑΕΚ με τις υπόλοιπες ομάδες.

 

Για παράδειγμα: Μπορούσε η ΑΕΚ να νικήσει τον Α.Ο. Περιστερίου με μεγάλο σκορ, σύμφωνα με την εικόνα του αγώνα; Μπορούσε. Παρουσίασε μια άθλια συνολικά αγωνιστική εικόνα; Ναι, παρουσίασε. Είναι τυχαίο το αποτέλεσμα, σύμφωνα με τα παραπάνω; Ναι, αλλά και… όχι.

 

Ο Α.Ο. Περιστερίου έπαιξε την ΑΕΚ όπως ο Μανδραϊκός και η Θύελλα Ραφήνας. Με μαζική άμυνα στο ύψος της περιοχής. Ποια ήταν η διαφορά του με τους άλλους δύο; Εδειξε να διαθέτει κάποιους καλύτερους παίκτες, στην αμυντική του τετράδα κυρίως και συνολικά να είναι καλύτερα δουλεμένος στο παιχνίδι που ήθελε να παίξει. Μέχρι εκεί, χωρίς τίποτε υπερβολικές διαφορές.

 

Ωστόσο κι αυτό ακόμη δεν ήταν αρκετό για να τον σώσει από τουλάχιστον έξι-επτά καθαρές ευκαιρίες για γκολ της ΑΕΚ, που χάθηκαν. Οπως επίσης από ένα κανονικό γκολ του Πόποβιτς που ακυρώθηκε στο 27’, αλλά κι ένα επίσης ξεκάθαρο πέναλτι που έγινε στον Πλατέλλα από τον γκολκίπερ Ψύχο στο 43’ και δόθηκε… επιθετικό φάουλ!

 

Από την άλλη πλευρά, η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν. Στο δεύτερο που ήρθε και το μεγάλο άγχος, με τις διακοπές λόγω των διαμαρτυριών για τις αποφάσεις των διαιτητών, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Ομάδα δεν υπήρχε στο γήπεδο. Ο κάθε παίκτης έκανε ό,τι σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή. Κάποιοι που έχουν την ποιότητα να κάνουν τις σκέψεις τους πράξη μέσα στο γήπεδο γρήγορα, ήταν και ο λόγος για τη δημιουργία των ευκαιριών που χάθηκαν.

 

Κατά τα άλλα, η ΑΕΚ παραμένει και στα τρία ματς που έχει δώσει ένα σύνολο χωρίς αγωνιστική ταυτότητα, εντελώς αδούλευτη, με σαφή δυνατά και ελλειμματικά κομμάτια της ενδεκάδας, που παραμένουν ακριβώς τα ίδια και στα τρία ματς.

 

Ολες οι «στημένες» φάσεις που κερδίζονται σωρηδόν σε κάθε ματς, πάνε χαμένες με χαρακτηριστική ευκολία. Μια ομάδα που δείχνει σαν να μην είναι μαζί όλη την εβδομάδα, αλλά κάθε Σαββατοκύριακο μαζεύονται οι ποδοσφαιριστές για να παίξουν.

 

Ομως παρ’ όλα αυτά, η διαφορά που έχουμε δει από τις υπόλοιπες ομάδες στα τρία πρώτα ματς, δεν δικαιολογεί ούτε τις αγχωτικές νίκες ούτε την πρώτη γκέλα. Δηλαδή είναι τέτοιο το επίπεδο της κατηγορίας, που επιτρέπει στην ουσία στην ΑΕΚ να καθαρίζει εύκολα, ακόμη και με τόσο σοβαρά αγωνιστικά προβλήματα όσο αυτά που παρουσιάζει.

 

Εύλογα το μοναδικό που μένει να σκεφτεί κανείς, αν δεν θέλει να πάει σε… μεταφυσικές εξηγήσεις, είναι η ψυχολογία. Ο Δέλλας μιλάει για υπέρμετρο άγχος και πίεση, ωστόσο αυτά είναι στοιχεία συστατικά του ποδοσφαίρου σε υψηλό επίπεδο.

 

Πολύ περισσότερο για μια ομάδα σαν την ΑΕΚ, που στην παρούσα φάση ψάχνει εκτός των άλλων και το να αποδείξει πως τυχαία είναι εκεί που είναι και δεν έχει σχέση με τους αντιπάλους της. Εδώ υπάρχει πρόβλημα νοοτροπίας σοβαρό.

 

Είτε μιλάμε για παίκτες από την περσινή ομάδα, που συνήθισαν να χάνουν, είτε για άλλους που ήρθαν από μικρομεσαίες ομάδες είτε για πιτσιρικάδες από τις Ακαδημίες, φαίνεται ακόμη και στην Γ’ Εθνική να μην μπορούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι είναι καλύτεροι από τους αντιπάλους τους. Είναι «μπολιασμένοι» με το σύνδρομο της γκέλας, της στιγμής που θα έρθει και τα πράγματα θα πάρουν αρνητική τροπή.

 

Και το λάθος του Δέλλα είναι μάλλον ότι ξεκίνησε με το να προσπαθεί να τους μάθει να παίζουν… με την μπάλα κάτω, όπως είπε και προχθές. Οπως επίσης και με ομιλίες περί του ότι «δεν θα είναι εύκολα», τη στιγμή που αυτοί οι παίκτες μάλλον για το αντίθετο έχουν ανάγκη να πειστούν. Το «δεν θα είναι εύκολα» το έχουν μέσα στο… αίμα τους.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS