Θέλουμε ή δε θέλουμε ανταγωνιστικό πρωτάθλημα; Ζητάμε ή δε ζητάμε να βλέπουμε παιχνίδια στα οποία δε θα γνωρίζουμε εκ των προτέρων το νικητή; Αν οι συγκεκριμένες επιθυμίες είναι αληθινές και όχι... ευχολόγια του αέρα, τότε επιτρέψτε μου να ξεκινήσω τη σημερινή μου αναφορά στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι της Λεωφόρου από το θριαμβευτή Πανθρακικό.

Μια ομάδα που οι περισσότεροι – μηδενός του υπογράφοντος εξαιρουμένου – θεωρούσαμε υπ' αριθμόν ένα φαβορί για τον υποβιβασμό στη Football League. Με τα περσινά τους αστέρια (Παπαδόπουλο, Βαϊρουά, Λουσέρο) να αναζητούν την τύχη τους σε άλλες πολιτείες και το ρόστερ τους να γεμίζει το καλοκαίρι με παντελώς άγνωστους στο ευρύ κοινό παίκτες, οι “πράσινοι” της Θράκης έμοιαζαν να κυνηγούν μια... ουτοπία στο μυαλό του μέσου φιλάθλου. Κι όμως...

Στα μισά σχεδόν του πρώτου γύρου η ομάδα του Άκη Μάντζιου βρίσκεται σε τροχιά ευρωπαϊκής εξόδου, έχει γνωρίσει μόλις μία ήττα (κι αυτή εκτός έδρας στο τοπικό ντέρμπι με την Ξάνθη) και φυσικά με τη χθεσινή της νίκη προσπέρασε στη βαθμολογία τον Παναθηναϊκό.

Η επιτυχία της μάλιστα στη Λεωφόρο αποκτά ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, εξαιτίας δύο ιδιαίτερα σημαντικών παραμέτρων: Πρώτον, απουσίαζαν από την αποστολή τέσσερα βασικά γρανάζια της ομάδας, με τον πρώτο σκόρερ – και εκ των αποκαλύψεων της φετινής Superleague – Ιγκόρ, τον Μερίνο και τον Ζος να βρίσκονται στο απουσιολόγιο του προπονητή τους. Δεύτερον, γιατί η νίκη στην Αθήνα δεν ήρθε από... σπόντα, αλλά μέσα από ένα πετυχημένο αγωνιστικό πλάνο και μία τακτική που απέδωσε τα μέγιστα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Η ομάδα της Κομοτηνής δεν έπαιξε παθητικό ποδόσφαιρο, ούτε περίμενε ταμπουρωμένη στα καρέ της κάποιο τυχαίο γκολ. Άφησε τον Παναθηναϊκό να έχει μια ανούσια κατοχή της μπάλας, χτύπησε οργανωμένα με ταχύτατες αντεπιθέσεις και έμοιαζε απόλυτα διαβασμένη στον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τα μεγάλα κενά της άμυνας των γηπεδούχων. Αυτά για το νικητή. Περνάμε και στον ηττημένο...

Τα θεμέλια θα μπουν με Ελληνόπουλα

Για τον Παναθηναϊκό θα επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι τη φετινή χρονιά δεν έχουν σημασία μεμονωμένες επιτυχίες ή αποτυχίες. Αυτό που μετράει είναι κατά πόσο τα θεμέλια που θα τοποθετηθούν θα αποδειχτούν γερά και θα αντέξουν το χτίσιμο μιας ομάδας που σταδιακά θα καταφέρει να πρωταγωνιστήσει ξανά στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Υπό αυτή την έννοια, αν βρισκόμουν στη θέση του Γιάννη Αναστασίου θα επιχειρούσα στη συνέχεια της περιόδου να ανοίξω την πόρτα της ενδεκάδας μου σε ακόμη περισσότερους Μαρινάκηδες, ακόμη περισσότερους Λαγούς. Θα τους υποστήριζα με προσωπικότητες και παίκτες εγνωσμένης αξίας, όπως ο Φιγκερόα, και ο Μπεργκ και θα έδειχνα την πόρτα της εξόδου σε μετριότατους ξένους ποδοσφαιριστές τύπου Νάνο.

Δεν έχω τίποτα με τον Ισπανό ακραίο αμυντικό, αλλά ειλικρινά αδυνατώ να βρω έστω και το παραμικρό κέρδος που μπορεί να έχουν οι “πράσινοι” από την παρουσία τέτοιων ξένων παικτών στην ενδεκάδα τους. Ο καθ' όλα συμπαθής Μαριάνο Γκονζάλες Μαρότο, είναι ένας περιορισμένων δυνατοτήτων αμυντικός που βολόδερνε στα γήπεδα της δεύτερης και της τρίτης κατηγορίας της Ισπανίας, ο οποίος σε ένα χρόνο πατάει τα τριάντα του και φυσικά αποτελεί μια αναλώσιμη χρηματιστηριακή μεταγραφή στην οποία ο Παναθηναϊκός δεν έχει να επενδύσει τίποτα το ουσιαστικό.

Είναι ένας παίκτης που καλά – καλά δεν έχει μάθει να μαρκάρει σωστά τον αντίπαλό του στις στημένες φάσεις (όπως συνέβη χθες στη φάση του νικητήριου γκολ του Ρομέου). Τι μπορεί να κερδίσει ο Παναθηναϊκός από τέτοιου είδους μεταγραφές;

Αν αντίθετα το ίδιο λάθος το πραγματοποιήσει – όχι μία, αλλά δέκα φορές – ένας νεαρός σε ηλικία Έλληνας παίκτης γέννημα – θρέμμα των ακαδημιών του Παναθηναϊκού, τότε αυτόματα τα παραπάνω σφάλματα μετατρέπονται σε πολύτιμες εμπειρίες που θα τον βοηθήσουν να ανδρωθεί ποδοσφαιρικά και σε μερικά χρόνια να είναι σε θέση να σηκώσει το βάρος της πράσινης φανέλας, έχοντας μάλιστα πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον βοηθήσουν να γίνει ένας άλλος Μαυρίας, που είτε θα πάρει φανέλα βασικού, είτε θα μετεξελιχθεί σε ένα εμπορεύσιμο ποδοσφαιρικό προϊόν που θα γεμίσει με αρκετά εκατομμύρια τα ταμεία της ομάδας.

Μη με ρωτήσετε αν μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός έχει την πολυτέλεια να δοκιμάζει ταυτόχρονα πολλούς νεαρούς παίκτες σε επίσημα παιχνίδια. Εδώ το πράττει ολόκληρη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε μια χρονιά που παραπαίει. Το έχει πράξει κοτζάμ Βενγκέρ, κι ας έχει μείνει η Άρσεναλ μακριά από τον πολυπόθητο τίτλο της Premier League.

Η αξιοποίηση της χρόνιας κληρονομιάς των ακαδημιών της Παιανίας αποτελεί μονόδρομο για το φετινό Παναθηναϊκό. Γιατί μόνο μέσα από την ποδοσφαιρική “ενηλικίωση” των δικών τους παιδιών, μπορούν να ελπίζουν σε κάποιο ουσιαστικό κέρδος μέχρι το τέλος της σεζόν οι “πράσινοι”.

Υ.Γ.: Επειδή φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς θα θέλετε να αναφερθείτε στη φάση του πέναλτι που καταλογίζει ο Κουκουλάκης, πριν συμβουλευτεί το βοηθό του και αναθεωρήσει την αρχική του υπόδειξη, θα αρκεστώ να σημειώσω το εξής: Ακόμη κι αν υπάρχει διαιτητικό λάθος, δεν πραγματοποιείται αλλοίωση των ισορροπιών του αγώνα, εξαιτίας του γρήγορου γκολ του Φιγκερόα που ακολουθεί ελάχιστα λεπτά αργότερα. Το 1-1, δηλαδή, που θα μπορούσε να γίνει με μια πιθανή εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Παναθηναϊκού, πραγματοποιείται ούτως ή άλλως με πολύ μικρή χρονική καθυστέρηση. Παρ' όλα αυτά ο Πανθρακικός καταφέρνει και πάλι να προηγηθεί και τελικά να φτάσει δίκαια στη νίκη. Γι' αυτό και το όποιο διαιτητικό λάθος (σε μια ούτως ή άλλως δύσκολη φάση) δε μειώνει στο παραμικρό την επιτυχία του Μάντζιου και των παικτών του...

Υ.Γ. 2: Μπορεί ένας τερματοφύλακας να βελτιώνεται ακόμη και στα 33 του χρόνια; Ο Ντίνο Σέρεμετ αποτελεί εδώ και χρόνια έναν γυρολόγο των ελληνικών γηπέδων. Τον έχουμε δει να αγωνίζεται με ομάδες όπως η Κέρκυρα, η Λάρισα, η Καλλιθέα, η Δόξα Δράμας. Κανέναν δεν είχε εντυπωσιάσει μέχρι σήμερα. Το πρωτάθλημα που πραγματοποιεί φέτος με τον Πανθρακικό είναι με μία λέξη... συγκλονιστικό! Κάθε Κυριακή και μια τουλάχιστον απόκρουση που σε αφήνει άφωνο. Αν μη τι άλλο το παλικάρι αξίζει χίλια μπράβο για την προσπάθειά του. Ας τον βλέπουν οι κατά πολύ νεότεροι συνάδελφοί του...

Πηγή: Sentragoal.gr

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS