Ονομάζεται Λιαχούδης, είναι Μακεδόνας και για όσους δε διαβάζετε... «Παράγκα και όραμα» είναι ο διαιτητής που θα σφυρίξει την έναρξη του μεγάλου ντέρμπι ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.

Όχι, δεν έχει πραγματοποιηθεί η κλήρωση των διαιτητών για την αναμέτρηση της Λεωφόρου, ούτε έχουμε πρόσβαση στα... υψηλά κυκλώματα της ΚΕΔ. Απλά, ο Λιαχούδης διευθύνει την αποψινή αναμέτρηση των πρωταθλητών Ελλάδος με τον ΟΦΗ στο Φάληρο και είναι δεδομένο ότι την ίδια στιγμή που θα σφυρίξει για τελευταία φορά και θα στείλει τις δύο ομάδες στα αποδυτήρια, θα εκκινεί ουσιαστικά και την παραδοσιακή μονομαχία των δύο «αιωνίων». Βλέπετε, τα ντέρμπι στην Ελλάδα δε διαρκούν μόνο ενενήντα λεπτά, αλλά μας... βασανίζουν για μια ολόκληρη εβδομάδα. Ας είναι καλά οι παράγοντές μας...

Μεγάλη η διαφορά επιπέδου, αλλά...

Εμείς ας μείνουμε στα αγωνιστικά. Είναι δεδομένο ότι η αγωνιστική διαφορά επιπέδου που χωρίζει φέτος τους δύο «αιωνίους» είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Είναι επίσης δεδομένο ότι αν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός παρουσιάσουν στη Λεωφόρο το ίδιο επίπεδο απόδοσης (αν για παράδειγμα τόσο οι μεν όσο και οι δε αγωνιστούν αμφότεροι στο 100%, το 70% ή το 30% των φετινών του δυνατοτήτων) οι «ερυθρόλευκοι» θα πάρουν σχετικά εύκολα ένα πολύτιμο διπλό στην έδρα των παραδοσιακών τους αντιπάλων.

Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης θεωρεί ότι η συγκεκριμένη αναμέτρηση έχει ξεκάθαρο φαβορί και ότι το ντέρμπι θα βαφτεί με κόκκινο χρώμα. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω και να υποστηρίζω ότι ο... κουβάς της μπογιάς έχει μέσα μεγαλύτερη δόση... πρασίνου, απ' όσο θεωρούν οι περισσότεροι.

Στην Κρήτη επιβεβαίωσε τα προβλήματά του

Δεν περίμενα φυσικά να δω τον Παναθηναϊκό να γίνεται η πρώτη ομάδα που κατάφερε να ρίξει στο καναβάτσο τον Εργοτέλη στη φετινή Superleague, για να αυξήσω τις πιθανότητες επικράτησής του στο ντέρμπι. Άλλωστε, δε θεωρώ ότι οι «πράσινοι» κέρδισαν στην Κρήτη επειδή ήταν καλοί. Κάθε άλλο. Εμφάνισαν και πάλι σοβαρές δυσλειτουργίες τόσο στην αμυντική, όσο και στην επιθετική τους λειτουργία, απλά αυτή τη φορά ευτύχησαν να έχουν σε μεγάλη μέρα τον Καπίνο και να εκμεταλλευτούν ένα απρόσμενο όσο και παιδαριώδες λάθος του Μεχία για να προηγηθούν στο σκορ.

Θεωρώ, ωστόσο, ότι η χρονική συγκυρία που διεξάγεται το ντέρμπι, ευνοεί σε μεγάλο βαθμό το πλάνο του Αναστασίου. Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τον Ολυμπιακό στην αφετηρία μιας κολασμένης εβδομάδας για τους Πειραιώτες, καθώς σε διάστημα οκτώ ημερών ακολουθούν ο «τελικός» με την Μπενφίκα και το ντέρμπι με το μοναδικό πραγματικό τους ανταγωνιστή στη μάχη για την κατάκτηση του φετινού τίτλου, ΠΑΟΚ.

Όσο κι αν λέμε ότι κανένα παιχνίδι δε συγκρίνεται σε αίγλη με μια μάχη των δύο «αιωνίων», θα είναι εξαιρετικά δύσκολο – έως αδύνατο – για τον Μίτσελ να βγάλει από το μυαλό των παικτών του τη σημασία των δύο αναμετρήσεων που ακολουθούν και ιδιαίτερα αυτής με τους Πορτογάλους.

Δεν υποστηρίζω ότι πρόκειται να υπάρξει ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού που θα αδιαφορήσει για το παιχνίδι της Λεωφόρου. Πιστεύω όμως ότι είναι αδύνατον να δούμε έναν Ολυμπιακό με... τσίτα τα γκάζια, παραμονές ενός τόσο σημαντικού ευρωπαϊκού αγώνα, όπως αυτός με την Μπενφίκα. Η συγκεκριμένη άποψη δεν αποτελεί κανενός είδους μομφή για τους παίκτες του Μίτσελ. Απλά αποτελεί νόμο τα τελευταία χρόνια στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Είτε λέγεσαι Μπάγερν, είτε Γιουνάιτεντ, είτε Μπαρτσελόνα, είτε Ολυμπιακός υποσυνείδητα αναδεικνύεις ένα παιχνίδι υπέρβασης του Τσάμπιονς Λιγκ ως πιο σημαντικό από το οποιοδήποτε εγχώριο ντέρμπι, ιδιαίτερα από αυτά στα οποία ξέρεις ότι έχεις το χρονικό περιθώριο να διορθώσεις το λάθος ενός πιθανού ανεπιτυχούς αποτελέσματος. Για την κάθε Μπάγερν και την κάθε Μπάρτσα, παιχνίδια υπέρβασης στην Ευρώπη είναι ένας ημιτελικός, ή ένας τελικός. Για τον Ολυμπιακό είναι αυτά που σου εξασφαλίζουν προκρίσεις στους «16».

Το παράδειγμα της Λίβερπουλ

Αυτός, λοιπόν, είναι ένας από τους λόγους που με κάνουν να πιστεύω ότι οι πιθανότητες του Παναθηναϊκού να αποσπάσει θετικό αποτέλεσμα απέναντι στον ανώτερο αντίπαλό του είναι πιο πολλές από αυτές που πιστεύει ακόμη και μεγάλη πλειοψηφία των «πράσινων» φιλάθλων.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τη «μετάλλαξη» μιας παραδοσιακής δύναμης, όπως ο Παναθηναϊκός, όταν μένει μακριά από το φυσικό της στόχο (που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του πρωταθλήματος) και καλείται να αντιμετωπίσει το μεγάλο της αντίπαλο.

Παίρνω ως παράδειγμα τα παιχνίδια της Λίβερπουλ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πότε θυμάστε για τελευταία φορά τους «κόκκινους» του «Άνφιλντ» να διαθέτουν καλύτερη ομάδα από τους «κόκκινους διαβόλους»; Μόνο φέτος μπορεί να υπάρξει σύγκριση.

Παρ' όλα αυτά οι «κηδείες» που έχουν πραγματοποιήσει οι «reds» στους «αιώνιους» αντιπάλους τους είναι πολλές. Και η εξήγηση είναι απλή: Στο μυαλό των παικτών της Λίβερπουλ, η νίκη επί της Γιουνάιτεντ αποτελεί πολλές φορές το αποκούμπι που τους επιτρέπει να λησμονούν τη δική τους μετριότητα. Γι' αυτό πριν από τέτοια παιχνίδια ατσαλώνονται, συσπειρώνονται, αισθάνονται ότι δίνουν τη μάχη της ζωής τους. Για τη Μάντσεστερ, αντίθετα, τα παιχνίδια με τη Σίτι, την Τσέλσι και φυσικά αυτά του Τσάμπιονς Λιγκ έχουν αποκτήσει τα τελευταία χρόνια πιο ουσιαστική σημασία. Όσο κι αν η ιστορία έχει τη δική της ξεχωριστή θέση στο ποδόσφαιρο, ο ρεαλισμός τείνει να την επισκιάσει...

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αν μελετήσει κανείς τη σύγχρονη ιστορία των ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, θα διαπιστώσει ότι οι «ερυθρόλευκοι» πήραν το αποτέλεσμα που ήθελαν όταν έπαιζαν με την πλάτη στον τοίχο, ενώ αντίθετα σε παιχνίδια που εμφανίζονταν ως ακλόνητο φαβορί, συνήθως έμεναν... στα λόγια.

Μη φοβάστε τον Καπίνο

Για το ντέρμπι, βέβαια, θα έχουμε πολλές μέρες να συζητάμε. Αν θέλουμε να μείνουμε στη νίκη του Παναθηναϊκού στο Ηράκλειο, δε χωρά αμφιβολία ότι το πρόσωπο της βραδιάς ήταν ο Στέφανος Καπίνο. Άλλος ένας τερματοφύλακας που διένυσε μέσα σε μια μόλις εβδομάδα τη διαδρομή από την... απαξίωση στην αποθέωση.

Το πιο σημαντικό για το νεαρό πορτιέρο είναι ότι απέδειξε για άλλη μια φορά ότι διαθέτει τα... άντερα για να πραγματοποιήσει τεράστια καριέρα (για το ταλέντο του φαντάζομαι ότι δε χωρά πολλή κουβέντα).

Έχοντας στηθεί στον τοίχο για τα λάθη του, διαβάζοντας ρεπορτάζ στις εφημερίδες που ακόμη και το πρωί της μέρας του αγώνα με τον Εργοτέλη τον χαρακτήριζαν τεμπέλη και ξενύχτη, ο μικρός βρήκε το ψυχικό σθένος να απαντήσει σε όλους τους επικριτές του, με το μοναδικό τρόπο που πρέπει να δίνει απαντήσεις ένας επαγγελματίας αθλητής: Την απόδοσή του.

Προσωπικά θα επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι όσο ο Καπίνο δουλεύει σκληρά, δεν καβαλάει καλάμι και είναι συνειδητοποιημένος ότι δεν έχει... σκάσει από το ποδοσφαιρικό του αβγό είμαι σίγουρος ότι θα μας αφήσει άφωνους με την καριέρα που θα πραγματοποιήσει. Απλά η περίπτωσή του, όπως και η περίπτωση κάθε ποδοσφαιριστή με τόσο μεγάλο ταλέντο, αποτελεί τεράστιο στοίχημα για την ομάδα που τον διαχειρίζεται.

Όσο λοιπόν ο Καπίνο επιλέγει να δουλεύει σκληρά, μην τον φοβάστε. Θα υπάρξουν φυσικά και δύσκολες μέρες στη δουλειά, αλλά συνολικά η καριέρα του να είστε σίγουροι ότι θα εκτοξευτεί. Αν παραστρατήσει, τότε το μόνο που θα κάνει είναι να αδικήσει τον εαυτό του και όσους τον πιστεύουν...

Υ.Γ.: Ένας από τους λόγους που διέπρεψε ο Καπίνο στο Ηράκλειο ήταν ο αυξημένος δείκτης... αυτοπροστασίας που επέδειξε σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια του πρωταθλήματος. Ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια της φετινής Superleague, ο μικρός επιχειρούσε να καλύψει γκάφες των αμυντικών του, με αποτέλεσμα να εκτίθεται ο ίδιος.

Αποκορύφωμα το γκολ που δέχτηκε την περασμένη Κυριακή από τον Ρομέου. Πρόκειται για φάση που δεν υπόκειται στο χώρο ευθύνης ενός τερματοφύλακα. Η εκτέλεση φάουλ του Κάσες είναι σχετικά χαμηλή – όχι ψηλοκρεμαστή – και η μπάλα φτάνει σχεδόν στο σημείο του πέναλτι. Εκεί δεν έχει δουλειά να βγει ένας τερματοφύλακας.

Τι έκανε ο Καπίνο; Είδε το Νάνο να «κολλάει» και έτρεξε να προλάβει τα χειρότερα και να καλύψει την γκάφα του συμπαίκτη του. Μέγα λάθος. Το μόνο που κατάφερε ήταν να χρεωθεί ένα γκολ, για το οποίο ουδείς θα του καταλόγιζε την παραμικρή ευθύνη αν είχε παραμείνει στην εστία του. Στην Κρήτη, αντίθετα, ο Καπίνο έπαιξε για πρώτη φορά φέτος μυαλωμένα. Και αν παρατηρήσατε στο τέλος του αγώνα, όποτε έγινε σέντρα στην περιοχή του μακριά από το χώρο ευθύνης του, επέλεξε να μείνει στην εστία του. Μικρές λεπτομέρειες, που όμως κάνουν τη διαφορά στη συγκεκριμένη θέση...

Πηγή: Goal

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS