Στη «λούμπα» του αποπροσανατολισμού από το βασικό και πιο προσιτό στόχο μιας ολόκληρης χρονιάς διαπιστώνω ότι «βουτάει» όλο και περισσότερο ο Παναθηναϊκός.
Αν δεν προκαλούσε η «ερυθρόλευκη» φανέλα, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι οι «πράσινοι» θα διέσχιζαν τη φυσούνα του Παγκρήτιου, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα τετραήμερο για να δώσουν μια ιδιαίτερα κρίσιμη μάχη, από τις πιο καίριες της σεζόν.

Η ρεβάνς Κυπέλλου με τον Εργοτέλη - ξανά αντίπαλο σε τόσο σύντομο διάστημα – θα σήμαινε συναγερμό για τον Αναστασίου και τους παίκτες του, αφού μέσα από μια πιθανή πρόκριση τους θα διατηρηθεί ζωντανή η ελπίδα διεκδίκησης ενός και μοναδικού τίτλου τον οποίο μπορεί (τηρουμένων των αναλογιών) να φέρει στα μέτρα του ο ΠΑΟ.

Υπό την έννοια ότι για πρωτάθλημα ο τωρινός Παναθηναϊκός – εννοώντας η ομάδα με αυτό το έμψυχο υλικό και η ΠΑΕ με την οικονομική ένδεια που την ακολουθεί – ούτε που… το σκέφτηκε καν και ποτέ, αλλά και ο στόχος της κατάκτησης μίας εκ των θέσεων που θα οδηγήσουν στην «ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας» της επόμενης περιόδου, ο θεσμός του Κυπέλλου, πλάκα-πλάκα θα μπορούσε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις.

Ένας τίτλος είναι, ενώ δεν αποκλείεται ακόμα ίσως και ως φιναλίστ του τελικού, να καταφέρει ο ΠΑΟ να καπαρώσει ένα «εισιτηριάκι» για Europa, φιλτράροντας τα ταμεία του με δόσεις οξυγόνου, λύνοντας αρκετές από τις εκκρεμότητες προς πρόωρα ληγμένα συμβόλαια και τρίτους. Απαιτήσεις οι οποίες θα αυξάνονται με τον καιρό, τόσο σε αριθμό όσο και σε πίεση προς τη διοίκηση.

Με το ντέρμπι του Σαββάτου προ των πυλών όμως και το παραδοσιακό γόητρο να φαντάζει μικρό απέναντι στον προσωπικό παθιασμένο εγωισμό του προέδρου του Παναθηναϊκού να καταφέρει κάπου, κάπως, κάποτε και με οτιδήποτε, να… τη βγει στον Ολυμπιακό και (ειδικά) στον Βαγγέλη Μαρινάκη, πού μυαλό για Εργοτέλη, κύπελλα και κούπες;

Εδώ το «σφηνάκι του πόθου» για μια τουλάχιστον αήττητη εμφάνιση κόντρα στον (αντικειμενικά) κατά πολύ ανώτερο «αιώνιο αντίπαλο», είναι… πολύ πιο μεθυστικό από κάθε άλλη σκέψη, φιλοδοξία, όνειρο!
Μοιάζει με… εφηβική ονείρωξη!

Κάπου εκεί ο Παναθηναϊκός δείχνει να ασχολείται με το δέντρο και να χάνει το δάσος. Αν το ερχόμενο Σάββατο έπαιζε στη Λεωφόρο με οποιοδήποτε άλλη ομάδα πλην της πειραιώτικης, ποδοσφαιρικό τμήμα, παίκτες, προπονητικό τιμ, διοίκηση και επικοινωνιακά κέντρα θα είχαν επικεντρωθεί ψυχή και σώμα, στη μάχη της Κρήτης.
Σε ένα παιχνίδι με τόσο νόημα για τον ΠΑΟ όσο όλο το «ζουμί» σχεδόν της τρέχουσας αγωνιστικής σεζόν.

Αντ’ αυτού, οι «πράσινοι» έχουν μπει στο… τρυπάκι των απαντήσεων, των κόντρα απαντήσεων σε όλο αυτό το ειρωνικό και ανούσιο «φέιγ βολάν διάλογο» με τον Εργοτέλη, νομίζοντας ότι παίζοντας αυτό το παιχνίδι… κάτι κάνουν στον Ολυμπιακό και στο «σύστημα» που – ως γνωστό πια – επικαλούνται επί καθημερινής βάσεως, στον ύπνο και τον ξύπνιο τους, κάνοντας ακόμα και τους οπαδούς τους να δυσανασχετούν, απορώντας με το πραγματικό νόημα όλης αυτής της «επικοινωνιακής επανάστασης»!

Και Μπενφίκα και ΠΑΟ και όλα!
Όσο αφορά τώρα στο επικείμενο ντέρμπι και στις… πολύκροτες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές προβλέψεις περί πιθανής έκβασης του, με τη στερεότυπη «μαντεψιά» του τύπου: «Θα το πάρει όποιος το θέλει περισσότερο», άρα μετά την κλασική θεώρηση του «Χι», ίσως και ο «άσος» να έχει τον πρώτο λόγο, εξαιτίας της… στέρησης των «πράσινων» έναντι των «κόκκινων» σε ένα σωρό επίπεδα και, κυρίως, στο αγωνιστικό, η άποψη μου είναι ότι ειδικά ο τωρινός Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια να «διαλέγει» ματς και να θέτει προτεραιότητες στις νίκες του!

Δεν είναι απλά το «ειδικό βάρος» της φανέλας, η ιστορία και το γόητρο των δύο συλλόγων. Είναι προπαντός για μένα το «εκτόπισμα» της υψηλής ποιότητας αυτού του ρόστερ. Είναι η εμπειρία και η κλάση των παικτών του Μίτσελ, των οποίων – καθενός ξεχωριστά και όλων συνολικά – η προσωπική αίγλη, το ατομικό πρεστίζ τους δεν κάνει διακρίσεις.

Ασφαλώς και ένα πολύ μεγάλο στοίχημα του φετινού Ολυμπιακού έχει ευρωπαϊκό αντίκτυπο και «παίζεται» με την Μπενφίκα, μόλις τρία 24ωρα ύστερα από την επίσκεψη στη Λεωφόρο.

Ωστόσο το ντέρμπι του Σαββάτου αποτελεί επίσης ένα μεγάλο, προσωπικό στοίχημα για όλους στον Πειραιά.

Αυτοί οι ποδοσφαιριστές, αυτός ο προπονητής και αυτός, ο σημερινός υπερπλήρης Ολυμπιακός, θέλει και τη μία και την άλλη νίκη. Τα θέλει όλα!

Υ.Γ.: Η εξ’ οικονομικών αναγκών αδιάλλακτη στάση της ΠΑΕ ΠΑΟ να συναινέσει στη μια διάθεση εισιτηρίων σε κάποια σημεία των εξεδρών της Λεωφόρου, όπου αυτονόητα διατρέχει κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα των μελών του «ερυθρόλευκου» ποδοσφαιρικού τμήματος, αφήνοντας την αστυνομία να βγάλει το φίδι από την τρύπα, ενδέχεται να σημάνει μπελάδες για τους γηπεδούχους.

Τα επεισόδια είναι κάτι που απεύχονται όλοι οι υγιείς φίλαθλοι (συμπεριλαμβανομένων και αυτών του Παναθηναϊκού) και, φυσικά, ο φιλοξενούμενος, ο κάθε φιλοξενούμενος. Εν προκειμένω μάλιστα που είναι και πολύ καλύτερη ομάδα και θέλει να πάει στην έδρα του αντιπάλου να τον αντιμετωπίσει στα ίσια, σε κόσμιο και όχι πολεμικό περιβάλλον, να τον νικήσει και να φύγει.

Αν παρ’ ελπίδα όμως δημιουργηθούν, ποτέ σε τέτοια περίπτωση η αστυνομία δεν έχει την μόνη και αποκλειστική ευθύνη. Ή τουλάχιστον την όποια ευθύνη για πλημμελή προάσπιση της τάξης.

Υπόλογος είναι πάντα και ο οικοδεσπότης…

Υ.Γ.1: Τα 13 «ναι» της Λίγκας, η μία τάση «υπέρ» δια επιστολής και τα δύο «δεν ξέρω, δεν απαντώ» στην απόφαση πάταξης των όποιων δυσφημιστικών σχολίων του Συνεταιρισμού και κατά προέκταση του ποδοσφαιρικού προϊόντος είναι δίχως άλλο, μια νέα, ακραιφνής επικοινωνιακή ήττα της «γραμμής Παναθηναϊκού».