Σας ζητώ συγνώμη που δεν κατάφερα να γράψω χθες για το υπέροχο ‘’σπίτι’’ μας που δημιουργεί ο Δημήτρης Μελισσανίδης για όλους μας, για την ΑΕΚ μας. Δεν μου ήταν δυνατό να συνέλθω την ημέρα της παρουσίασης του Ναού των Ναών… Διότι αυτό ακριβώς θα φτιάξει το μεγάλο αφεντικό της Ενωσης! Θα ξεκινήσω επιχειρώντας να σας μεταφέρω (συγχωρέστε με αν σας είναι αδιάφορο) τα συναισθήματά μου από όσα έζησα σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης του νέου γηπέδου της ΑΕΚ που θα χτιστεί εκεί που πρέπει, εκεί που μεγαλώσαμε, εκεί που μάθαμε τη σημασία της έννοιας του να είσαι Ενωσίτης…

Δεν καταφέραμε να κερδίσουμε το στοίχημα των δακρύων. Είπα πως θα μπορέσω έστω και με δυσκολία να τα κρατήσω, μα ήταν δίπλα μου και ένας κύριος από το Λαύριο, εννοείται πρόσφυγας, εννοείται ΑΕΚτσής και όταν οι αναμνήσεις πάντρευαν την ομάδα με τις ρίζες της εκείνος ξεσπούσε σε κλάματα. Ένα κλάμα βουβό που έκανε (σε μένα) τον μεγαλύτερο θόρυβο (οξύμωρο ε;).

Δάκρυσα απ’ όσα είδα. Από τις φάτσες δίπλα μου. Από τα υγρά μάτια του φίλου μου, του αδερφού μου πιο σωστά, του Ακη (από την Λάρνακα) που καθόταν στο διπλανό κάθισμα. Σκέφτηκα και το δικό του κείμενο. Στο μυαλό μου έρχονταν όλες οι εικόνες του παρελθόντος και εκεί γονάτισα… Αρχισαν οι αναμνήσεις να με εγκλωβίζουν… Εγώ παιδί ντυμένο στα κιτρινόμαυρα, δεξιά κι αριστερά μου ο πατέρας μου και η μητέρα μου, τα αδέρφια μου πιο μεγάλοι σε ηλικία πήγαιναν μόνοι τους. Εγώ μετρούσα ανάποδα για να το πετύχω (κι εγώ) αυτό.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS