Ηταν ενδιαφέρουσα η μουσική που ερχόταν από το Μπερναμπέου, το Σάββατο. Η διαδήλωση, θερμή κι αυθόρμητη, του μαδριλένικου κοινού. Μια παλλαϊκή καμπάνια υπέρ του Κριστιάνο Ρονάλντο, για τη Χρυσή Μπάλα. Μου έκανε εντύπωση, πόσο δική τους υπόθεση θεωρούν, σε σημείο να το παίρνουν τόσο επάνω τους ώστε να θέλουν να το συλλαλήσουν, επί της ουσίας τι; Όχι μία επιτυχία του κλαμπ, να κατακτήσει η Ρεάλ το πρωτάθλημα ή το Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο μία ατομική διάκριση, έστω του καλύτερου παίκτη που το κλαμπ διαθέτει. Balon de Oro. Ένα ζήτημα συλλογικής τιμής και υπερηφάνειας.

Σκέπτομαι πόσο ευλογημένος είναι ο ποδοσφαιριστής. Ο,τι κι αν διακινείται παραέξω περί αυτόν, πάντοτε έχει το ανεκτίμητο αβαντάζ ότι ο τελευταίος λόγος θα είναι ο δικός του. Ο όποιος Μπλάτερ μπορεί να πει αυτά που θέλει, με τον τρόπο που θέλει, για το τζελ ή τη χωρίστρα του Κριστιάνο Ρονάλντο. Το έσχατο όπλο του Κριστιάνο Ρονάλντο θα είναι, κάθε φορά, το ίδιο. Ένα γήπεδο και μία μπάλα. Το γήπεδο και η μπάλα θα του δίνουν, την κάθε φορά, τη δυνατότητα να κάνει να φαίνονται όλα τα υπόλοιπα, εντελώς ασήμαντα.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Ποδόσφαιρο SPORTS