Τώρα που πέρασε η μπόρα, που βεβαιωθήκαμε ότι ο Μαρινάκης αλλά και ο Κύργιας είναι καλά στην υγεία τους, τώρα που όλο αυτό που ζήσαμε στο «Βικελίδης» ελπίζω ότι θα γίνει μάθημα ζωής για όλους μας  και θα μας κάνει να βάζουμε τις σωστές προτεραιότητες, ξεκινώντας από την ζωή και την υγεία, μπορούμε να δούμε λίγο και το παιχνίδι αυτό καθαυτό ανάμεσα σε Άρη και Παναθηναϊκό.

Έλεγα πριν από το ματς ότι το έβλεπα ως πιο πονηρό και επικίνδυνο, ακόμα κι από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και όπως πήγε στην αρχή, κάπως έτσι έμοιαζε: οι παίκτες του Παναθηναϊκού ούτε προσηλωμένοι ήταν ούτε τακτικά πειθαρχημένοι, ο Αγάνθο είχε δυο-τρεις καλές στιγμές για να ανοίξει το σκορ, ο Αναστασίου ήταν έξαλλος κυρίως με τους αμυντικούς του και πολύ καλά έκανε: ήξερε ότι αν ο Άρης προηγούνταν θα κλεινόταν μετά στο καβούκι του με τρίδιπλη ζώνη άμυνας, απ' αυτές που ο Παναθηναϊκός δεν έχει μάθει να διασπά.

Ήξερε ο Αναστασίου ότι είτε θα έπρεπε η δική του ομάδα να ανοίξει το σκορ, ώστε να αναγκαστούν οι γηπεδούχοι να βγουν μπροστά, είτε να βγάλει το ημίχρονο με 0-0. Το υπέροχο πρώτο γκολ του Κλωναρίδη, που με μια απλή προσποίηση σκόρπισε ολόκληρη την άμυνα του Άρη και με το δεξί πόδι έστειλε την μπάλα εκεί όπου ο Διούδης δεν μπορούσε να κάνει κάτι, ήταν το βασικό θεμέλιο της νίκης.

Το δεύτερο γκολ, πάλι από τον Κλωναρίδη, μπορεί να ξεκίνησε από το λάθος του Πουλίδο, ωστόσο τα νιάτα και το πείσμα του Κλωναρίδη «ευθύνονται» και για το σπριντ και για το κλέψιμο και για το γκολ, δικαιώνοντας τον Αναστασίου που έβαλε τον Κλωναρίδη όχι απλά σαν αριστερό μεσοεπιθετικό, αλλά ουσιαστικά δίνοντάς του την ελευθερία να κινείται κοντά, πίσω ή πλάγια από τον Μπεργκ, ώστε να μην είναι μόνος του ο Σουηδός και στριμωγμένος ανάμεσα από τα στόπερ. Και ευτυχώς που πήγε έτσι το πράγμα για τον Παναθηναϊκό, διότι είναι το δεύτερο συνεχόμενο ματς που ο Μπεργκ δεν δείχνει σε καλή κατάσταση ή τέλος πάντων δεν του πηγαίνει το παιχνίδι: και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό δεν φάνηκε, όπως και στο ματς με τον Άρη. Τυχαίο ή όχι, και στα δυο αυτά ματς φάνηκε περισσότερο ο πιο άμεσος συνεργάτης του, δηλαδή ο Φιγκερόα στο ντέρμπι και ο Κλωναρίδης το Σάββατο.

Αυτό ουσιαστικά είναι ένα από τα πράγματα που μπορεί να κάνει ένας καλός παίκτης, που τον σέβονται και τον υπολογίζουν οι αντίπαλοι, όπως είναι ο Μπεργκ: να ανοίγει δρόμους ή διαδρόμους ακόμα και στη μέτρια ή κακή του βραδιά, να τραβάει πάνω την προσοχή της αντίπαλης άμυνας και να δίνει την ευκαιρία στο άλλο φορ ή στον πιο κοντινό του μεσοεπιθετικό να πάει στο ένας με έναν ή στον ένας με κανέναν.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS