Η απλή συνταγή

Στο ματς με τον ΠΑΟΚ, η διαφορά του Ολυμπιακού φάνηκε μεγάλη γιατί ο πρωταθλητής έχει παίκτες επιπέδου: πριν από λίγο καιρό έγραφα ότι στο τέλος της σεζόν μπορεί ο φιλότιμος και ομαδικός Κάμπελ, που τότε δεν έπαιζε πολύ, να είναι πιο αγαπητός από τον σπιρτόζο Βάις, που τότε πετούσε -ήδη το βλέπουμε. Χάρη στους πολλούς καλούς παίκτες που έχει φέτος ο πρωταθλητής, η διαφορά του από τους διώκτες του αρχίζει να γίνεται τεράστια: οι καλοί παίκτες διευρύνουν νίκες, μετατρέπουν τις επιτυχίες σε θριάμβους. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι το 4-0 αντικατοπτρίζει τη διαφορά του Ολυμπιακού από τον ΠΑΟΚ, αλλά από την άλλη δυσκολεύομαι να φανταστώ τον ΠΑΟΚ να έκανε στον πρωταθλητή κάτι ανάλογο. Το πολύ πολύ να τον κέρδιζε.

Άθελά του

Έχει κάνει ένα κακό στον Ολυμπιακό ο Μαρινάκης χωρίς να το ξέρει: άθελά του έχει δείξει σε όλους όσους θέλουν να γκρεμίσουν τον Ολυμπιακό από την κορυφή πώς μπορούν να το κάνουν -είναι νομίζω σχετικά απλό, αρκεί να το θες. Όταν ο Μαρινάκης απέκτησε τον Ολυμπιακό, πριν τέσσερα καλοκαίρια, δεν υπήρχαν στον προϋπολογισμό της ΠΑΕ τότε τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ. Επειδή ο Μαρινάκης είχε σεβαστεί την τελευταία κίνηση του Σωκράτη Κόκκαλη, δηλαδή την επιλογή του Λίνεν στη θέση του προπονητή, ο Ολυμπιακός βρέθηκε κι εκτός Ευρώπης από τον Αύγουστο, αφού αποκλείστηκε από κάποια Μακάμπι. Επίσης ήταν ο καιρός που ο Ολυμπιακός δεν ήταν πανίσχυρος στα κέντρα αποφάσεων: ο Νίκος Πατέρας είχε διώξει τον Γκαγκάτση και στη Λίγκα όταν μιλούσε, όλοι στέκονταν προσοχή. Με άλλα λόγια ο Μαρινάκης ήταν ίσως σε χειρότερη κατάσταση από οποιονδήποτε από τους τωρινούς και τους αυριανούς ανταγωνιστές του, αφού είχε βρει και χρέη μεγαλύτερα από αυτά που είχε η ΑΕΚ όταν υποβιβάστηκε και περισσότερα από αυτά που ανέλαβαν ο Σαββίδης κι ο Αλαφούζος πέρυσι. Τι έκανε ο Μαρινάκης; Βρήκε ανθρώπους για να στελεχώσει την εταιρεία, απέκτησε αμέσως κύρος στη Λίγκα αναλαμβάνοντας πρόεδρος και κυρίως έβγαλε από το πορτοφόλι του καμιά 30αριά εκατομμύρια ευρώ για συμβόλαια και μεταγραφές.

Λείπουν

Ο Σαββίδης λέει ότι φέτος έδωσε πολλά λεφτά για προπονητή -πολύ σωστά. Μόνο που ένας ακριβός προπονητής κοστίζει 1,5 εκατ. ευρώ: μια δυνατή ομάδα πολλά περισσότερα. Εκείνο το πρώτο καλοκαίρι του Μαρινάκη δεν ήρθε πίσω μόνο ο Βαλβέρδε, που ακριβός ήταν κι αυτός όπως κι ο Στέφενς, αλλά ήρθαν κι άλλοι πολλοί. Ήρθαν ο Ριέρα, ο Ιμπαγάσα, ο Φουστέρ, ο Μοντέστο, ο Ρόμενταλ, ο Πάντελιτς, ο Ουρτάδο, ο Πάρντο, ο Κέβιν Μιραλάς, τελευταίο απόκτημα του Δημήτρη Θεοδωρίδη, που όμως ο Μαρινάκης τον πλήρωσε. Λίγο αργότερα ήρθαν κι ο Τζεμπούρ κι ο Μανιάτης, και προστέθηκαν σε διεθνείς με μεγάλα συμβόλαια, όπως ο Νικοπολίδης, ο Τοροσίδης, ο Παπαδόπουλος και σε ξένους που κόστιζαν ακριβά, όπως ο Μέλμπεργκ, ο Ντουντού κι ο Ραούλ Μπράβο. Κάποιοι δεν βγήκαν και κάποιοι εντυπωσίασαν, όμως το σημαντικό είναι ότι εκείνη η ομάδα, που είχε ελάχιστα μικρότερο μπάτζετ από τον ΠΑΟ που αγωνίζονταν (και εισέπραττε) στο Τσάμπιονς Λιγκ, δημιουργήθηκε με τα ζεστά χρήματα του Μαρινάκη, που ήταν μάλιστα και μόνος του: στον ανταγωνιστή ΠΑΟ υπήρχαν τότε αρκετοί ενεργοί μέτοχοι. Μετά εξαφανίστηκαν.

Συνταγή

Γιατί το θυμίζω αυτό; Γιατί αποτελεί τη μοναδική σίγουρη συνταγή για να ανταγωνιστείς τον Ολυμπιακό: όλα τα υπόλοιπα είναι ευχολόγια. Επειδή ο Μαρινάκης έχει ψηλώσει στο μεταξύ κι άλλο τον πήχη, κι επειδή δεν βλέπω να έχει διάθεση να πετάξει λεφτά για διάφορους Γκοβού, ούτε μου φαίνεται πως προσεχώς θα γηροκομήσει την Εθνική Ελλάδος, όποιος θέλει να του πάρει τα σκήπτρα, είτε του χρόνου είτε του παραχρόνου, θα χρειαστεί να βάλει καμιά τριανταριά (και βάλε) εκατομμύρια ευρώ με τη σειρά του για να φτιάξει μια εξίσου δυνατή ομάδα. Όποιος τα βάλει, και βρει κι ανθρώπους να κάνουν σωστές επιλογές, έχει μια τύχη. Αλλιώς υπάρχει η αλάνθαστη συνταγή που λέει ότι, όταν δεν μπορείς να είσαι αληθινά ανταγωνιστικός, μπορείς άνετα να κάθεσαι πίσω, ελπίζοντας να χάσεις μόνο 1-0 και να τα ρίξεις στη διαιτησία. Το μόνο κακό είναι ότι οι διαιτητές μεγάλα λάθη σε μεγάλα ματς δύσκολα κάνουν κι ο κόσμος έχει βαρεθεί το κλάμα

Τα μυαλά

Έριξα κι εγώ μια ματιά στα όσα κάνει φέτος ο Ολυμπιακός και τα σύγκρινα με τα περσινά. Είναι εντυπωσιακά βελτιωμένη η επιθετική του παραγωγή και πολύ βελτιωμένη η άμυνά του, αλλά οι βαθμοί που έχει είναι όσοι και πέρυσι στο πρωτάθλημα (δηλαδή 31 σε 11 αγωνιστικές) και σχεδόν ίδιοι στο Τσάμπιονς Λιγκ (7 φέτος σε 4 αγωνιστικές, ενώ πέρυσι ήταν 6). Η φετινή και η περσινή ομάδα διαφέρουν σε πολλά, αλλά μοιάζουν σε ένα: παρουσιάστηκαν στην αρχή της σεζόν πολύ συγκεντρωμένες με σκοπό να πάρουν γρήγορα μια διαφορά από τους διώκτες τους στην Ελλάδα, ενώ στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά από μια ήττα στην πρεμιέρα έδειξαν σημάδια αντίδρασης. Αυτό από μόνο του γεννά ένα ερωτηματικό: θα συνεχίσει ο Ολυμπιακός να είναι εξίσου θεαματικός ή όπως ακριβώς και πέρυσι αυτό το πρώτο διάστημα θα το διαδεχτεί μια περίοδος ηρεμίας με χαρακτηριστικό τις επαγγελματικές νίκες;

Πέρυσι είναι αλήθεια ότι υπήρχε στον πάγκο ο Ζαρντίμ, που περιοριζόταν στο να κερδίζει, χωρίς να μαστιγώνει με απαιτήσεις την ομάδα, ζητώντας περισσότερα. Προσοχή όμως: αν και με διαφορετική νοοτροπία και σίγουρα με αγάπη μεγαλύτερη για το επιθετικό ποδόσφαιρο -κι ο Μίτσελ αυτό κάνει! Κι αυτός τους παίκτες του κανακεύει, αυτούς εξυμνεί και σε αυτούς στηρίζεται: ίσως μάλιστα σε κάποια πράγματα να είναι και λιγότερο απαιτητικός από τον Ζαρντίμ -όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται κάποιοι που έχουν δουλέψει και με τους δυο.

Προφανώς φέτος υπάρχει διαφορά υλικού και φαίνεται. Ο καλός Αμπτούν δεν έκανε ποτέ στον Λίνο όσα ο Κάμπελ την Κυριακή. Ο Τζεμπούρ που στον ΠΑΟΚ γκολ έβαλε πολλά, δεν έχει κάνει χρονιά σαν την εφετινή του Μήτρογλου. Όμως το θέμα δεν είναι οι ικανότητες των παικτών, είναι τα μυαλά που κουβαλάνε. Μέχρι τώρα είδαμε ικανότητες, από εδώ και πέρα τεστάρεται ο επαγγελματισμός όλων