Το θέμα που συζητούν όσοι μπορούν να προσεγγίζουν σοβαρά το ποδόσφαιρο, αντί να θριαμβολογούν στις νίκες ή να σιχτιρίζουν στις αποτυχίες, είναι… τι έγινε και άλλαξε τόσο πολύ και θεαματικά η εθνική μας ομάδα στο 3-1 με τη Ρουμανία. Γιατί δηλαδή εκεί που οι περισσότεροι δεν κάναμε κέφι να τη βλέπουμε -ακόμη και να την ανεχόμαστε- την αντικρίσαμε ξαφνικά να βγαίνει μπροστά, να κάνει ευκαιρίες και να βάζει εύκολα γκολ.

 

Κατ’ αρχάς οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές πέτυχαν κάτι πολύ δύσκολο: με τρεις αμυντικούς χαφ έγιναν δημιουργικοί και έκαναν φάσεις για γκολ. Τις ασίστ τις πήραν αυτή τη φορά από τα άκρα της επίθεσης: από τον Σαμαρά και τον Σαλπιγγίδη.

 

Δεν έχει όμως σημασία… Η δουλειά έγινε και με το παραπάνω. Ειδικά σ” εκείνο το… κολασμένο πεντάλεπτο, στο οποίο το ματς από 0-0 έγινε 2-1, η ομάδα έδειξε τις πραγματικές δυνατότητες που υπάρχουν αν κάποιος βρεθεί να τις απελευθερώσει.

 

Εκείνο που λένε κάποιοι σαν δικαιολογία, ότι… «αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει», αποδείχτηκε (όπως και αρκετές φορές στο παρελθόν) ότι δεν ισχύει. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές με δυνατότητες που παίζουν σε κλαμπ του εξωτερικού και σε δύσκολα πρωταθλήματα ή άλλοι που έχουν παραστάσεις Champions League, για τους οποίους δεν μπορείς να πεις ότι οι δυνατότητές τους είναι να σέρνονται και να νικάνε με 1-0 το Λιχτενστάιν.

 

Αρα εδώ έχουμε να κάνουμε με μια νοοτροπία που μπλοκάρει αυτό που μπορεί να βγάλει ο κάθε παίκτης. Κι ας λέει ο Σάντος ότι «δίνουν το 100% και το… 200% των δυνατοτήτων τους».

 

Φανερό πως αν είχαμε έναν προπονητή με διαφορετική λογική που να αγγίζει τον σύγχρονο τρόπο με τον οποίο παίζεται το ποδόσφαιρο, θα μπορούσε με τους ίδιους πάνω-κάτω παίκτες, αλλά και με κάποιους άλλους που θυσιάζονται γυαλίζοντας πάγκο για να παίζουν οι… μαθουσάλες, να φτιάξει ένα πιο μοντέρνο σύνολο το οποίο να παίζει ελκυστικότερα και να καταφέρνει περισσότερα πράγματα όχι μόνο σε αποτελέσματα, αλλά και σε εικόνα.

 

Ετσι αναγκαζόμαστε στις… υπερβάσεις. Οταν το πράγμα φτάνει στο… δεν πάει άλλο και πρέπει ντε και καλά να περάσουμε ένα εμπόδιο, η ομάδα, σαν από ένστικτο αυτοσυντήρησης, γίνεται καλύτερη. Απόδειξη ότι, ενώ αρχικά «καταφέραμε» να βγούμε δεύτεροι σ” έναν όμιλο όπου παίζαμε μόνοι μας χάνοντας από ομάδα όπως η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τώρα απέναντι στη Ρουμανία των ίδιων περίπου κυβικών και δυνατοτήτων κάναμε το παραπάνω που μένει μεν να ολοκληρωθεί, αλλά δεν παύει να είναι εντυπωσιακό με βάση τις προηγούμενες εμφανίσεις μας.

 

Πλέον πάμε στο Βουκουρέστι με αέρα νικητή…

 

Κι αν κάτι δεν πρέπει να φοβόμαστε από τους παίκτες της Εθνικής στην αυριανή ρεβάνς είναι το… καβάλημα του καλαμιού.

 

Ελάχιστες οι πιθανότητες να επηρεαστούν από το κλίμα θριαμβολογίας που κυριαρχεί. Το δείχνουν πάντα έπειτα από μεγάλες νίκες, το έδειξαν και την Παρασκευή το βράδυ μετά το παιχνίδι. Οι περισσότεροι έφυγαν ήσυχα ήσυχα από το γήπεδο, μερικοί όπως ο Δημήτρης Σαπιγγίδης έκαναν δηλώσεις μόνο για να ευχαριστήσουν τον κόσμο και ο Σάντος, που είναι πάντα χαμηλών τόνων, μίλησε για το «δεύτερο ημίχρονο» στο Βουκουρέστι, που πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με την ίδια προσοχή όπως και το «πρώτο»…

 

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ποδόσφαιρο SPORTS