Όπως και αν ερμηνεύσει κανείς τη νίκη του Παναθηναϊκού απέναντι στη Λιέτουβος Ρίτας, το σίγουρο είναι ότι θα καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Και αυτό δεν είναι άλλο από την σκοπιμότητα. Οι «πράσινοι» είχαν τεράστια ανάγκη τη νίκη στο συγκεκριμένο ματς, τόσο για βαθμολογικούς λόγους από τη στιγμή που «παιζόταν» η… ύπαρξη της ομάδας στη φετινή Ευρωλίγκα, όσο για λόγους αγωνιστικούς και –κυρίως- για λόγους ψυχολογίας.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, αδυναμίες και πράγματα που πρέπει να διορθωθούν ενόψει της συνέχειας. Κάτι που φάνηκε στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα, όταν οι παίκτες του Παναθηναϊκού ήταν σε… άλλο γήπεδο, αλλού πάταγαν και αλλού βρίσκονταν, ενώ θύμιζαν πραγματικό συνονθύλευμα αστοχώντας ακόμα και σε απλά λέι απ! Κι όλα αυτά χωρίς να παίξει η Λιέτουβος κάτι το ιδιαίτερο. Μια μέτρια ομάδα ήταν που απλά εκμεταλλεύτηκε την ανυπαρξία των γηπεδούχων στο πρώτο μισό του παιχνιδιού. Και όταν λέω ανυπαρξία το εννοώ!

Μπορεί ο προπονητής να είναι εκείνος που χρεώνεται τον τρόπο που παίζει μια ομάδα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούσε να μπει ο… Πεδουλάκης στο παρκέ και να ευστοχήσει στα εύκολα σουτ και στα λέι απ και ούτε να δώσει μια σωστή πάσα στον παίκτη που θα ήταν δίπλα του. Να είμαστε και ρεαλιστές. Ούτε μπορεί να πει κάποιος ότι δεν υπήρχε μια φιλοσοφία απέναντι στην άμυνα των Λιθουανών, Δεν είδαμε το… βαράτε βιολιτζήδες στα τρίποντα (μόνο έξι προσπάθειες στο α΄μέρος), ούτε κάποιες παρατραβηγμένες ενέργειες. Απλούστατα δεν υπήρχε ψυχολογία στους παίκτες (μα 8/26 δίποντα;) , οι οποίοι έπαιζαν παραπάνω από αγχωμένοι. Σαν να έτρεμαν τα πόδια τους! Ήξεραν ότι σε περίπτωση αποτυχίας θα βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο και σε συνδυασμό με τις προηγούμενες (κακές) εμφανίσεις, ένιωθαν το βάρος του… ΟΑΚΑ να καταπλακώνει τους ώμους τους. Εδώ ναι. Μπορεί να δώσω μερίδιο ευθύνης στον προπονητή, ο οποίος ευθύνεται για την προετοιμασία ενός αγώνα. Και φυσικά όταν προετοιμάζει ένα ματς, δεν το κάνει μόνο σε θέματα τακτικής, αλλά και στον τομέα της ψυχολογίας.

Διάβαζα κατά καιρούς διάφορα σχόλια από οπαδούς του Παναθηναϊκού οι οποίοι ζητούσαν (και ενδεχομένως να ζητούν) την αποπομπή του Πεδουλάκη. Γιατί; Επειδή δεν παίζει ο Παναθηναϊκός καλά; Και ποια ομάδα (ξαναλέω) μπορεί να παίζει σε ΤΟΡ επίπεδο Νοέμβρη μήνα; Και αν παίζει, είναι λογικό που παίζει; Το έχω γράψει πολλές φορές και το ξαναγράφω. Το θέμα στην παρούσα φάση είναι η πρόκριση στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας και τίποτε περισσότερο. Από εκεί και πέρα και τη στιγμή που κρίνονται τα πάντα θα πρέπει να παρουσιαστούν έτοιμες οι ομάδες. Τώρα είναι νωρίς ακόμα. Και πέρσι τα ίδια δεν βλέπαμε; Τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό να παραπαίουν στον α' γύρο της α' φάσης και στη συνέχεια να… κάνουν αυτό που πρέπει. Άσχετα αν οι «πράσινοι» έχασαν την πρόκριση στο φάιναλ φορ στις λεπτομέρειες.

Επιστρέφω στο θέμα του Πεδουλάκη προκειμένου να το κλείσω κιόλας. Αντε και τον έδιωξε τον προπονητή ο Παναθηναϊκός. Ρωτάω: ποιος θα μπορούσε να πάρει τη θέση του στην παρούσα φάση; ποιος είναι εκείνος που θα προλάβει να μεταλαμπαδεύσει τη φιλοσοφία του, τα συστήματά του σε μια ομάδα που δεν είναι δική του; Όποιος και αν έπαιρνε τη θέση του Πεδουλάκη στην παρούσα φάση (και του κάθε Πεδουλάκη, επαναλαμβάνω), σίγουρα δεν θα είχε τις πιθανότητες με το μέρος του και θα χανόταν η χρονιά για τον Παναθηναϊκό… Στο τέλος της σεζόν γίνεται το ταμείο. Πάντα! Απλά θέλω να πω ότι δεν γίνεται να φταίει πάντα ο προπονητής. Απλά, δεν γίνεται.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε την ηρεμία που είχε τεράστια ανάγκη. Και πιστέψτε με, αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος του από αυτό το ματς. Αν συνυπολογίσει κανείς και τον τρόπο με τον οποίο ήρθε (με 55 πόντους στο β' ημίχρονο και εκπληκτικά ποσοστά!!) αναμένεται να λειτουργήσει και ως πραγματική ένεση ψυχολογίας. Άλλωστε τι έψαχνε ο Παναθηναϊκός; Μια-δυο καλές νίκες προκειμένου να αποκτήσει ρυθμό (μιας και είναι ομάδα ρυθμού), να μπορέσει να δουλέψει σωστά και να βγάλει κάποια πράγματα στο παρκέ. Πλέον έχει και τον χρόνο με το μέρος του, αφού έδειξε ότι έχει τη δυνατότητα να παίξει καλό μπάσκετ. Αρκεί να λυθούν τα πόδια των παικτών. Κάτι που φάνηκε στο ξεκίνημα του β' ημιχρόνου. Τρία σερί τρίποντα (ένα ο Διαμαντίδης, δύο ο Γκιστ) και αμέσως «ξεμπούκωσε» ολόκληρη η ομάδα.

Μεγάλο κέρδος είναι και το ξεπέταγμα ορισμένων παικτών. Ο Τζέιμς Γκιστ έκανε το παιχνίδι της ζωής του και έδειξε να ξαναβρίσκει τον παλιό, καλό του εαυτό. Πλέον το «όσα βάλω και όσα φάω» φαίνεται πως ανήκει στο παρελθόν αφού έδειξε τεράστια προσήλωση στην άμυνα, έβγαλε ενέργεια και «τελείωσε» φάσεις στο pick n roll που ήταν… ανύπαρκτο στα περισσότερα ματς του φετινού Παναθηναϊκού. Μόνο απέναντι στον Πανιώνιο βγήκαν παρόμοιες φάσεις και όπως φάνηκε υπήρχε συνέχεια. Θέλω να πω με αυτό ότι υπάρχουν οι δυνατότητες για να παίξει καλύτερα ο Παναθηναϊκός στο άμεσο μέλλον.

Μάλιστα ο Πεδουλάκης χρησιμοποίησε τον Αμερικανό ως «πεντάρι» προκειμένου να καλύψει το «κενό» του τραυματία Λάσμε και την αγωνιστική ανυπαρξία του Μαυροκεφαλίδη. Δεν ξέρω αν είναι επηρεασμένος ακόμα από τον τραυματισμό που κουβαλούσε από το Ευρωμπάσκετ, αλλά ο διεθνής φόργουορντ/σέντερ δεν έχει βρει καθόλου τα πατήματά του και παραμένει η «μαύρη τρύπα» του ρόστερ. Μέχρι στιγμής δεν έχει προσφέρει τίποτα στην άμυνα, ενώ στην επίθεση –που υποτίθεται πως είναι το δυνατό του σημείο- παρουσιάζεται ιδιαίτερα άστοχος και επιπόλαιος. Μήπως γι' αυτό τον κρατάει τόση ώρα στον πάγκο Πεδουλάκης; Είπαμε. Όσα βλέπουν οι προπονητές επί καθημερινής βάσης, δεν τα βλέπει κανείς μας…

Αντίθετα με τον Μαυροκεφαλίδη από τον οποίο περιμένουν το… ξέσπασμα στο άμεσο μέλλον, εκείνος που αρχίζει να ανεβαίνει πολύ και να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις στον Παναθηναϊκό, είναι ο Αντώνης Φώτσης. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στα δύο μεγάλα σουτ που έβαλε από το… σπίτι του. Θα ήταν αφελής αν τον έκρινε κάποιος από αυτά τα σουτ. Η αγωνιστική του άνοδος αφορά περισσότερο την εν γένει παρουσία του στο παρκέ. Με δύο λέξεις; Είναι παντού! Στην άμυνα δίνει συνέχεια βοήθειες, παίζει ψηλά τους αντιπάλους, «καθαρίζει» τα ριμπάουντ, ενώ στην επίθεση «πηδάει» σε όλα τα επιθετικά, δεν αφήνει φάση για φάση να πάει χαμένη, ενώ όταν βρεθεί μόνος του θα επιχειρήσει να σουτάρει. Και αν και δεν ξεκίνησε καλά τη σεζόν στο σουτ, αυτά τα δύο τρίποντα ίσως και να του αλλάξουν όλη την ψυχολογία.

Όσο για τον Ματσιούλις; Επιστρέφει στα περσινά στάνταρ απόδοσης που ήταν από τους πιο σταθερούς παίκτες –αν όχι ο πιο σταθερός- του Παναθηναϊκού. Πραγματικό «εργαλείο». Και όπως φαίνεται η αγωνιστική του άνοδος παίζει μεγάλο ρόλο σε όλο το παιχνίδι της ομάδας. Άλλωστε από την ατομική ανάταση θα έρθει και το ομαδικό ξέσπασμα των «πρασίνων». Ο Διαμαντίδης αρχίζει να παίρνει τα πάνω του (έστω και αν δεν είναι ο γνωστός Διαμαντίδης) και αυτό φάνηκε από τις συνεργασίες που είχε στα δύο τελευταία ματς με τον Γκιστ, ενώ αυτό που ψάχνει περισσότερο απ' όλα ο Πεδουλάκης είναι το come back των Ούκιτς και Κάρι. Κι όλα αυτά; Τη στιγμή που η σταθερή αξία του φετινού Παναθηναϊκού, ο Νίκος Παππάς, πραγματοποίησε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια του.

Είπαμε. Το ζητούμενο ήταν η ηρεμία. Και μετά από αυτή τη νίκη βρέθηκε και ο χρόνος για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Γιατί σίγουρα υπάρχουν…

Πηγή: Sentragoal.gr

Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS