Στα ραδιόφωνα και τα social media ήταν πολλοί που είπαν ότι καλώς καταδικάστηκε ο Μάκης Ψωμιάδης, μόνο που θα έπρεπε να του βάλουνε μεγαλύτερη ποινή. Το λιγότερο ισόβια. Κι ότι αυτό θα ήταν δίκαιο. Η αποσύνδεση όμως του δίκαιου από τον νόμο είναι πολύ επικίνδυνη ιστορία. Η διαφορά ανάμεσα στο δίκαιο και την αυθαιρεσία είναι μικρή. Και σε έναν κόσμο που έχει χάσει την περισσότερη από τη λογική του κάνουν ό,τι μπορούν να χάσει και την υπόλοιπη.

Το σκεφτόμουνα διαβάζοντας ένα tweet που έλεγε ότι «τη στιγμή που αφήνουν τον Μάκη Ψωμιάδη ελεύθερο, ο εισαγγελέας φωνάζει τον Πελεγρίνη. Να ποια είναι η Ελλάδα». Δηλαδή για να το κάνουμε πενηνταράκια είτε για να πάει να απολογηθεί ο Πελεγρίνης πρώτα πρέπει να εκτελέσουνε τον Big Mac ή αν δεν τον εκτελέσουνε, ο «Πελεγκρί» μπορεί να κάνει στο Καποδιστριακό ό,τι γουστάρει. Με προτιμότερο το δεύτερο. Καις το κέντρο κι όταν σου πουν τι φταίει το μαγαζί του άλλου, απαντάς «η πραγματική βία είναι το μνημόνιο».

Σε αυτή τη γραμμή ακούγεται απόλυτα φυσικό κάποιος επειδή θέλει να κάνει βιομηχανία αυτοκινήτων υδρογόνου στη Δράμα να θέλει να αγοράσει τις μετοχές του Άρη. Όλοι οι βιομήχανοι αυτοκινήτων υδρογόνου είναι και κάτοχοι ποδοσφαιρικών ομάδων. Το ότι ο αριθμός είναι πολύ μικρός, και για την ακρίβεια κανένας, οφείλεται στο γεγονός ότι και οι βιομηχανίες υδρογονικών αυτοκινήτων είναι επίσης μηδέν.

Εκτός αν ο Γιάννης Κωνσταντινίδης που θέλει να βάλει λεφτά για να αγοράσει τον Άρη, σκοπεύει να κάνει αυτοκίνητο υδατανθράκων, αφού πείστηκε από τον Πάνο τον Καμμένο ότι «ελληνικοί είναι οι υδατάνθρακες και το φυσικό αέριο».

Ένα μικρό πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν κυκλοφόρησε ότι ο Κωνσταντινίδης στο παρελθόν είχε δοκιμάσει να πάρει τη Δόξα Δράμας, αλλά ο Σάμιος δεν θυμόταν κανέναν που να τον λένε έτσι. Αλλά πού να θυμάται και ο Σάμιος τον Κωνσταντινίδη ανάμεσα σε όλους όσοι θέλουν να πάρουν τη Δόξα; Ο κάθε ένας και με ένα διαφορετικό σχέδιο επιχειρηματικό σχέδιο. Άλλος εκτροφείο στελεχών της κεντροαριστεράς, άλλος κέντρο παραγωγής σότου. Πού να θυμάται ο άνθρωπος.

Όπως και πού να θυμάσαι τους επενδυτές που πέρασαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι περισσότεροι των οποίων είχαν και δεύτερη δουλειά. Ας πούμε ο Bob Kozonis έφτιαχνε και αεροδρόμια. Όχι μόνο από τα μεγάλα, αλλά και μικρά. Μπορούσες να τον φωνάξεις και να σου φτιάξει αεροδρόμιο παντού. Σε αυλή, σε ταράτσα, σε μπαλκόνι, όπου τέλος πάντων γουστάρεις.

Ο αγαπημένος μου πάντως επενδυτής ήταν και πάλι για την ΑΕΚ. Αυτός που ήταν από την Εύβοια και είχε ιχθυοκαλλιέργειες και κατασκεύαζε εξαρτήματα των Μιράζ. Πήγαινε, ας πούμε, ο πελάτης και το αφεντικό τον ρώταγε: «Να σας βάλω δύο κιλά τσιπούρες ή ένα αυτόματο σύστημα ανίχνευσης πυραύλων εδάφους αέρα;».

Η πλάκα με τον συγκεκριμένο είναι ότι ο άνθρωπος δεν έφταιγε. Κάποιος το είχε γράψει και μετά άιντε να το διορθώσει. Έλεγε: «εγώ δεν έχω καμία σχέση με τα Μιράζ». Την άλλη μέρα βάζανε τη δήλωση και προσθέτανε: «Περιμέναμε βέβαια να το διαψεύσει…».

Με τον Κωνσταντινίδη όμως έχουμε το απόλυτο diversification. «Εκτός από τον Άρη και το εργοστάσιο των υδρογονικών δραστηριοποιείται και στο real estate με αγορές και πωλήσεις στα νότια προάστια της Αττικής». Θα παίρνεις δηλαδή στο τηλέφωνο και θα λέει «όσοι ενδιαφέρεστε για τιμές των διαρκείας του Άρεως πατήστε το 1. Για αγορά υδρογονικών το 2. Για το διαμέρισμα που νοικιάζεται στα Βλάχικα της Βάρης το 3. Όσοι θέλετε να επικοινωνήσετε με τον Γιάννη Κωνσταντινίδη περιμένετε».

Σαφής ως ιδέα

Το ποδόσφαιρο είναι ένα σοβαρό και παραδοσιακό παιχνίδι. Το καταλαβαίνεις από τη δυσκολία με την οποία αλλάζουν οι κανονισμοί του. Λαμβανομένης λοιπόν υπ’ όψιν της δυσκολίας με την οποία αλλάζει η ιδέα του Μισέλ Πλατινί για τις αλλαγές στη χρήση των κίτρινων καρτών, αποτελεί είδηση.

Καταρχάς ο Μισέλ Πλατινί ήταν σαφής. «Είναι μία ιδέα. Τώρα πρέπει να ωριμάσει και να δούμε αν είναι για το καλό του παιχνιδιού. Είναι μια πρόταση που πρέπει να δοκιμαστεί πρώτα». Κάτι προβλεπόμενο αν αναλογιστούμε ότι η τελευταία σημαντική αλλαγή που έγινε στους κανονισμούς του ποδοσφαίρου ήταν πριν 20+ χρόνια όταν απαγορεύτηκε ο τερματοφύλακας να σηκώνει την μπάλα από πάσα αμυντικού και καταργήθηκε το παθητικό οφσάιντ. Σαν ιδέα όμως ήταν σαφής. «Θα γίνει όπως γίνεται στο ράγκμπι, τιμωρώντας τον παίκτη που έχει παραβεί έναν κανονισμό με 10 έως 15 λεπτά αποβολή». Σαν αιτιολόγηση προσέθεσε: «Με αυτόν τον τρόπο η ομάδα που ωφελείται είναι η αντίπαλη στο ίδιο ματς κι όχι κάποια τρίτη, λόγω της μεταφοράς καρτών σε άλλα ματς».

Κάτι απόλυτα λογικό μόνο που για να εφαρμοστεί πρέπει να γίνει κάτι άλλο. Το εδώ και δεκαετίες απαραίτητο το ποδόσφαιρο να παίζεται σε καθαρό χρόνο. Ας πούμε δύο ημίχρονα των 60 λεπτών που το χρονόμετρο όμως θα σταματάει στα φάουλ, τα πλάγια, τα άουτ και τους τραυματισμούς. Το αναφέρω γιατί αν η κίτρινη κάρτα συνδεθεί με 10-15 λεπτά αποβολής, οι καθυστερήσεις θα είναι συχνές από την ομάδα που θα παίζει με αριθμητικό μειονέκτημα.

Τέλος η δευτερεύουσα πρόταση του Πλατινί, ο τερματοφύλακας που κάνει πέναλτι να μην αποβάλλεται μου φαίνεται απόλυτα λογική. Τα περισσότερα πέναλτι τερματοφύλακα γίνονται στην προσπάθειά του να μαζέψει την μπάλα από τα πόδια του αντιπάλου με τις παραβάσεις να γίνονται κατά κανόνα κατά λάθος. Όπως σωστά είπε ο Πλατινί το πέναλτι που προκύπτει από την τιμωρία είναι αρκετή ποινή για την ομάδα.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS