Μου αρέσει να ξαναβλέπω τα παιχνίδια της Ευρωλίγκας έστω και αποσπασματικά. Οι θολές εικόνες γίνονται ξεκάθαρες και τα πρόχειρα συμπεράσματα επισημοποιούνται. Αυτό ακριβώς έκανα και με την αναμέτρηση του Παναθηναϊκού στο Κράσνονταρ. Στα βάθη της Ρωσίας, ο πρωταθλητής πλησίασε όσο ποτέ άλλοτε φέτος στον εαυτό του, τον περσινό πρόσωπό του. Το πιο εύκολο για τον οποιοδήποτε είναι να ισχυριστεί ότι ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης, ότι πλησίασε η στιγμή που ο Αργύρης Πεδουλάκης περίμενε από την αρχή της χρονιάς. Μπορεί να είναι κι έτσι και μακάρι να είναι.

Όπως και για τον Ολυμπιακό, μακάρι όλη η θριαμβολογία για τις μεγάλες ανατροπές που έχει πετύχει, να επιβεβαιωθεί και στο Τοπ 16. Δεν είμαι κακοπροαίρετος, ούτε ξεκινώ από αρνητική βάση τη σκέψη μου, αλλά διακρίνω ότι ελάχιστοι στέκονται στο γεγονός ότι σε ένα όμιλο χωρίς καμία σπουδαία ομάδα ο Ολυμπιακός χρειάστηκε να πετύχει, τουλάχιστον στα μισά παιχνίδια του, απίστευτες ανατροπές για να φτάσει στη νίκη. Η νίκη είναι αυτό που μένει, αλλά συλλογίζομαι τι θα συμβεί, όταν ο Ολυμπιακός συναντήσει στο δρόμο του ομάδες με καλύτερους προπονητές, με μεγαλύτερη εμπειρία και ποιότητα. Ελπίζω την ίδια σκέψη να έχει και ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του Ολυμπιακού, διότι οι διθύραμβοι πουλάνε και φτιάχνουν πρωτοσέλιδα, αλλά η γνώμη μου είναι ότι η ανατροπή κατά τη διάρκεια ενός αγώνα οφείλεται εξ ημισείας στην ικανότητα της ομάδας που την επιδιώκει, αλλά και στην ανικανότητα (ή την έλλειψη εμπειρίας, ταλέντο, ποιότητας) του αντιπάλου να την απαγορεύσει.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS