Τελικά τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Εδώ και 20 ημέρες ο Παναθηναϊκός δεν θυμίζει ούτε στο ελάχιστο την ομάδα που προβλημάτιζε μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη και γέμιζε με ερωτηματικά τους φίλους του. Ειδικά μετά την εντός έδρας ήττα από την Μακάμπι -και μάλιστα με χαρακτηριστική ευκολία- είχαν αρχίσει να πέφτουν οι πρώτες... ταφόπλακες.

Πόσοι του έδιναν τύχη στο ντέρμπι με τον αήττητο -τότε- Ολυμπιακό που ακολουθούσε; Πόσοι πίστευαν στην αγωνιστική ανάκαμψη και πόσοι ήταν εκείνοι που τον είχαν στείλει στα μπασκετικά τάρταρα; Με πρώτο και καλύτερο τον Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος συγκέντρωνε τα περισσότερα πικρόχολα σχόλια και την... απαίτηση για απομάκρυνση!

Τι έλειπε τότε από τον Παναθηναϊκό; Να επιστρέψουν οι τραυματίες στην ενεργό δράση, να γίνουν κανονικές προπονήσεις και να έρθει μια μεγάλη νίκη. Οπερ και εγένετο! Στο ντέρμπι κυπέλλου, οι «πράσινοι» υπέγραψαν την αγωνιστική τους ανάκαμψη και από εκεί που έμοιαζαν... «τελειωμένοι», έφτασαν στο σημείο να οδηγούν την κούρσα του ΤΟΡ-16 με δύο νίκες σε ισάριθμες αναμετρήσεις! Ναι, ξέρω. Νωρίς είναι ακόμα και τα πάντα μπορεί να αλλάξουν στο μέλλον, πόσω μάλλον από τη στιγμή που ακολουθεί ένας ολόκληρος μαραθώνιος στην β' φάση της Ευρωλίγκας.

Αλλού θέλω να το εστιάσω. Όπως έχω γράψει από το ξεκίνημα της σεζόν, ακόμα και τότε που έκανε τις άσχημες εμφανίσεις στη ρέγκιουλαρ σίζον, οι δυνατότητες υπήρχαν. Απλά όταν μια ομάδα αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να βγάλει κάποια πράγματα στο παρκέ.

Είναι δυνατόν να γίνει σωστή δουλειά στις προπονήσεις, όταν απουσιάζουν βασικά εργαλεία; Είναι το ίδιο να δηλώνουν ετοιμοπόλεμοι Ματσιούλις, Λάσμε, Γκιστ, Ούκιτς και Παππάς και το ίδιο να χάνουν προπονήσεις, να απέχουν από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις και να χάνεται η χημεία; Ρητορικό το ερώτημα.

Ο Παναθηναϊκός είχε τα υλικά και το βάθος για να παρουσιάσει ανάλογο πρόσωπο (αν όχι καλύτερο) με αυτό της περσινής σεζόν, όταν και κατέκτησε το νταμπλ. Από τη στιγμή που άπαντες έδωσαν το «παρών» ήταν ζήτημα χρόνου να έρθουν οι νίκες και οι καλές εμφανίσεις. Όχι ότι θέλγει με το μπάσκετ που παίζει, αλλά μετά την ψυχολογική «ένεση» στο ντέρμπι και από τη στιγμή που είχε πετύχει τον μεγάλο στόχο που ήταν η πρόκριση στο ΤΟΡ-16, άρχισε να φτάνει στο ζητούμενο. Στη διάρκεια!

Άλλωστε από τους νταμπλούχους έλειπε η ψυχολογία προκειμένου να τους δώσει την ώθηση για ένα σερί νικών! Και το ματς κυπέλλου ήρθε στο κατάλληλο timing, προκειμένου να ανεβάσουν ρυθμούς και να αλλάξουν το τσιπάκι ενόψει της συνέχειας. Όπως θα μπορούσε να συμβεί και το αντίθετο, στην περίπτωση της ήττας. Κάτι που αποτυπώθηκε στο πρόσωπο του Ολυμπιακού από εκείνο το σημείο και μετά, αφού μετά το 23/23 ακολούθησαν τρεις ήττες σε πέντε παιχνίδια.

Γι' άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ένα αποτέλεσμα σε ντέρμπι «αιωνίων» που κρίνει κάποιο τρόπαιο, μπορεί να παίξει τεράστιο ρόλο στην μετέπειτα πορεία των δύο ομάδων. Ξεχνάτε το πρόσωπο που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός μετά τον περσινό τελικό κυπέλλου και πόσο πολύ τον βοήθησε (και) στους τελικούς;

Στην προκειμένη περίπτωση ο Παναθηναϊκός ανέβασε την ψυχολογία στα ύψη, άρχισε να λειτουργεί πολύ πιο ομαδικά, οι ρόλοι έγιναν πιο ξεκάθαροι και μέσα από την ομαδικότητα άρχισαν να επιστρέφουν στις καλές εμφανίσεις και παίκτες κλειδιά από την περσινή σεζόν. Πρώτος και καλύτερος ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο οποίος τον τελευταίο μήνα είναι ΑΛΛΟΣ παίκτης και δεν θυμίζει ούτε στο ελάχιστο έναν κουρασμένο και ταλαιπωρημένο γκαρντ. Το αντίθετο.

Από τη στιγμή που είδε και τους συμπαίκτες του να λειτουργούν σωστά και να μπαίνουν στην εξίσωση της ομάδας, (ξανα)βρήκε τα πατήματά του και μπόρεσε να προσφέρει τις δικές του, πολύτιμες, βοήθειες. Άλλωστε δεν είναι (πια) ο παίκτης που θα πάρει 10-20 προσπάθειες, αλλά θα φανεί (και εκείνος με τη σειρά του) μέσα από το σύνολο!

Από την άλλη, όταν ο Στεφάν Λάσμε είναι υγιής και δεν διστάζει να βάλει με δύναμη το κορμί του σε όλες τις φάσεις, αποδεικνύεται πόσο σημαντική μονάδα είναι για τον Παναθηναϊκό. Άλλωστε τι έλεγαν οι παλιοί; «

Δείξε μου τον άσο και το πεντάρι σου για να σου πω τι ομάδα έχεις» και στον Παναθηναϊκό όταν συνεργάζονται καλά οι Διαμαντίδης-Λάσμε τα πράγματα γίνονται πολύ πιο εύκολα. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που και ο Ραμέλ Κάρι άρχισε να μπαίνει για τα καλά στην «πράσινη» εξίσωση, να... ξαναβρίσκει το χέρι του και να δίνει ποιοτικά λεπτά από τον πάγκο. Άλλωστε στο ματς με την Λαμποράλ ήταν εκείνος που κράτησε τα... μπόσικα αποτρέποντας τους Βάσκους να ξεφύγουν στο σκορ.

Όσο να `ναι, 10 πόντοι στα 12 τελευταία λεπτά (με 4/5 σουτ) δεν είναι και λίγο πράγμα. Από κοντά και ο πάντα πολύτιμος Τζέιμς Γκιστ, ο οποίος –εκτός από τις βοήθειες στην επίθεση- ήταν η κολόνα ης «πράσινης» άμυνας! Ένα all around τεσσάρι, αφού μπορεί να μαρκάρει εξίσου καλά από τον αντίπαλο πλέι μέικερ, μέχρι τον αντίπαλο σέντερ.

Όπως και στο ματς με την Αρμάνι, έτσι και στη Βιτόρια ο Πεδουλάκης παρουσιάστηκε κάτι παραπάνω από διαβασμένος. Ήξερε πως να αναχαιτίσει το παιχνίδι της αντίπαλης ομάδας, ήξερε που να «χτυπήσει», όπως και τον τρόπο με τον οποίο θα έβγαζε εκτός ματς τα ατού της Λαμποράλ, όπως ο Νοτσιόνι (τον οποίο ο Φώτσης δεν άφησε να πάρει ανάσα) και ο Σαν Εμετέριο. Είπαμε, μπορεί να μην θέλγει στην επίθεση, αλλά ο Παναθηναϊκός έκανε τα απλά πράγματα σωστά, είχε το καθαρό μυαλό, τη συγκέντρωση και μπόρεσε να αποδράσει με τη νίκη από τη Βιτόρια. Μια έδρα από την οποία -κατά την ταπεινή μου άποψη- δεν πρόκειται να φύγουν πολλές ομάδες με το «δίποντο».

Βέβαια εξακολουθεί να προκαλεί ερωτηματικά η σμίκρυνση στο rotation. Ο Πεδουλάκης στηρίχθηκε και πάλι στις «παλιοσειρές» (σ.σ. ο Φώτσης δεν θεωρείται... νέος) και στους παίκτες που έβγαλαν τα κάστανα από τη φωτιά κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν. Αντίθετα, ο Παππάς (αν και ξεκίνησε πεντάδα στο β' ημίχρονο) βρέθηκε μόνο 1:49 στο παρκέ, ο Γιάνκοβιτς των 17,7 λεπτών στο ελληνικό πρωτάθλημα έπαιξε μόνο έξι δευτερόλεπτα, ενώ ο Μαυροκεφαλίδης είδε όλο το ματς από τον πάγκο. Την ώρα που ο Μπατίστ πάτησε μόνο 5:32 λεπτά στο παρκέ της «Φερνάνδο Μπούρσα Αρίνεα». Τι θέλω να πω με αυτό; Με οκτώ παίκτες δύσκολα βγαίνει μια χρονιά με πολλά και συνεχόμενα παιχνίδια, τα περισσότερα εκ των οποίων υψηλού επιπέδου.

Για τον Μαυροκεφαλίδη το καταλαβαίνω. Αν και πίστευα ότι είναι παίκτης που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στον Παναθηναϊκό με βάση τις εμφανίσεις του σε Ρωσία και Ισπανία, αποδεικνύεται «μαύρη τρύπα» στην άμυνα. Τουλάχιστον ως πεντάρι! Κάθε φορά που βρίσκεται στην πεντάδα, οι αντίπαλοι προπονητές τον σημαδεύουν και –τις περισσότερες φορές- παίρνουν εύκολους πόντους.

Αν και εφόσον «κατέβει» στο «τέσσερα» ίσως να προσφέρει περισσότερα στον Παναθηναϊκό, ωστόσο η συγκεκριμένη θέση θεωρείται «καπαρωμένη» από Γκιστ και Φώτση. Μόνο σε ειδικές καταστάσεις μπορεί να τον δούμε, αν και ο Πεδουλάκης ξέρει καλύτερα τους παίκτες του και τους τρόπους με τους οποίους θα τους αξιοποιήσει.

Όσον αφορά τους υπολοίπους, θεωρείται βέβαιο ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού τους υπολογίζει στο άμεσο μέλλον, γιατί χρειάζονται ανάσες, φρέσκα πόδια και καθαρό μυαλό. Και όσο πιο γρήγορα τους βάλει στην εξίσωση, τόσο το καλύτερο. Αρκεί να διαχειριστεί εξίσου καλά στο rotation και τους 12 παίκτες που θα έχει στη διάθεσή του...

Πλέον ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο 2/2 στο ΤΟΡ-16, μοιράζεται την πρώτη θέση με τη Μπαρτσελόνα και την επόμενη εβδομάδα έχει τη μεγάλη ευκαιρία να διατηρήσει το απόλυτο στο ΟΑΚΑ κόντρα στην Αναντολού Εφές.

Η μεγάλη ευκαιρία για να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αφού θα βρίσκεται με τρεις νίκες σε ισάριθμες αναμετρήσεις στην β' φάση της Ευρωλίγκας θα έχει μπροστά του δύο μεγάλες προκλήσεις σε διάστημα τριών ημερών!

Αφενός να «καθαρίσει» και... τυπικά την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος κόντρα στον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ (20/1) και αφετέρου να ταξιδέψει πολύ πιο άνετος στην Πόλη για το ντέρμπι με τη Φενέρ του Ομπράντοβιτς (23/1). Ίσως να είναι και το ματς που θα του χαρίσει τη μισή πρόκριση στα προημιτελικά...

Πηγή: Goal

Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS