Για κάθε πικραμένο του ποδοσφαίρου υπάρχει η ΕΠΟ να εξηγήσει τη δυστυχία του. Δύο ιστορίες εντελώς διαφορετικές, αλλά με κοινό παρονομαστή. Η ιστορία της απόφασης για το πόσες ομάδες θα υποβιβαστούν από τη Σούπερ Λίγκα εφέτος και του Άρη των 120 προσφυγών.

Η ιστορία με τους υποβιβασμούς των δύο ή τριών ομάδων είναι απλή. Η Σούπερ Λίγκα θέλει να πέσουν δύο ομάδες ή δύο και την τρίτη να πέφτει μετά από μπαράζ,  ενώ η Football League δέχεται μόνο τις τρεις. Λογικό αφού η κάθε λίγκα εκπροσωπεί τα συμφέροντα των ομάδων της, εντελώς παράλογο αν το δεις δημοκρατικά. Ότι δηλαδή οι επαγγελματικές ομάδες θα έπρεπε να συμφωνούν για τις λίγκες τους κι όχι να ζητάνε να τους επιβάλλεται μια απόφαση από τα πάνω. Όχι όμως, αφού το να αποφασίσει η ΕΠΟ, συμφέρει τις δύο διοικήσεις. Γιατί αν αποφασιζόταν να πέσουν οι τρεις, οι ομάδες της Σούπερ Λίγκας θα την έπεφταν στη διοίκηση ότι δεν τις υπερασπίστηκε και το ίδιο θα γινόταν από τις ομάδες της Β' Εθνικής στην περίπτωση που έπεφταν δύο. Ενώ έτσι μια χαρά. Θα αποφασίσει η ΕΠΟ και θα τη βρίζουν άνετα.

Όχι βέβαια ότι η ΕΠΟ δεν έχει ευθύνη. Όταν αναλαμβάνεις μια εξουσία, πρέπει να έχεις και την αντοχή να δέχεσαι τις επιθέσεις που οι αποφάσεις σου θα φέρουν. Η ΕΠΟ θα έπρεπε να είχε αποφασίσει αντί να στέλνει την υπόθεση στο Διαιτητικό Δικαστήριο, που ασχολείται με νομικά θέματα. Κυρίως τις οικονομικές διαφορές ανάμεσα σε ομάδες και παίκτες. Το συμπέρασμα είναι ότι η ΕΠΟ έχει ευθύνη. Αλλά όπως ο καταδικασμένος σε θάνατο ελπίζει ότι θα έρθουν στο κελί του με πέντε λεπτά καθυστέρηση και η διοίκηση της ΕΠΟ είναι ανθρώπινο να καθυστερεί τη στιγμή που θα αρχίσουν να τη βρίζουν.

Στον Άρη συμβαίνει κάτι ανάλογο. Ξέρουν ότι δεν σώνονται. Αγωνιστικά η ομάδα δεν έχει κερδίσει ματς στην έδρα της και μάλλον δεν πρόκειται να σωθεί, παίρνοντας οκτώ νίκες που του χρειάζονται για να φτάσει τους 34 βαθμούς, που υπολογίζω ότι θα πάει ο πήχυς του υποβιβασμού. Εκτός όμως από το αγωνιστικό υπάρχουν και οι βαθμοί που θα κόψει το Διαιτητικό Δικαστήριο, αφού ο Άρης δεν έχει πληρώσει τους διακανονισμούς των Τόχα, Σανκαρέ, Κοτταρίδη, Νάτσο Γκαρσία, Χουάνμα, Αραβίδη, ενώ στις 28 Ιανουαρίου ακολουθούν οι υποθέσεις των Φατί, Καστίγιο και Ντίκο. Τι μπορεί λοιπόν να κάνει η διοίκηση του Άρη; Μα φυσικά να τα ρίξει στην ΕΠΟ. Προσφεύγοντας σε πολιτικό δικαστήριο για να μπει στο άρθρο 99, παίρνοντας μια προσωρινή απόφαση αναστολής πληρωμής των χρεών και λέγοντας στην ΕΠΟ ότι αγνοεί τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Δεν ξέρει ο Άρης ότι δεν μπορείς να προσφύγεις στα αστικά δικαστήρια για χρέη από αθλητικές διαφορές; Το ξέρει. Όπως και κάθε άλλη ομάδα. Μόνο που στην απελπισία του βολεύει να το «ξεχνάει». Θα πει μετά η διοίκηση ένα «Όταν ο ΟΦΗ είχε πάει στα πολιτικά δικαστήρια, γιατί το είχατε κάνει γαργάρα;», θα ξεχάσει ότι τότε ήταν άλλες εποχές κι άλλη διοίκηση και θα ελπίζει ότι οι οπαδοί του θα τα βάλουν με την ΕΠΟ και όχι με τους ίδιους. Έτσι για να μπορεί να λέει «μας ρίξανε» και να το έχει παρηγοριά στη Β' ή την Γ' Εθνική. Θα πιάσει; Μπορεί σε λίγους και για λίγο, αλλά εκτός αν ο Επιλεκτικά Κρυπτώμενος Σαρρής άφησε να φύγουν ο Παπαζαχαρίας, ο Γιαννιώτας και ο Βελλίδης, είναι δύσκολο να του χρεώσεις τον υποβιβασμό του Άρη, που και δύο ομάδες να πέσουν, δεν καταλαβαίνω ποιες δύο θα βάλει από κάτω.

Όχι στο...λαϊκό αίτημα

Ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός πρέπει σύντομα να αποφασίσουν αν θα κάνουν μεταγραφή. Παίρνοντας στόπερ κι οι δύο αλλά με διαφορετικά κριτήρια και λόγους.

Στον Ολυμπιακό ο στόπερ, αν αποκτηθεί, θα είναι για το Τσάμπιονς Λιγκ. Αήττητος, με οκτώ βαθμούς διαφορά από τον ΠΑΟΚ και με διαφορά στην ποιότητα για να χάσει το πρωτάθλημα θα πρέπει να προκύψει απρόβλεπτος λόγος. Εξ ορισμού όμως οι απρόβλεπτοι λόγοι δεν παίζουν στα προγράμματα κι ο Ολυμπιακός τον στόπερ τον χρειάζεται μόνο για την Ευρώπη. Η μεταγραφή θα μπορούσε να γίνει και για να φτιάξει τους οπαδούς, αλλά τα στόπερ δεν γεμίζουν γήπεδα. Οπότε, αξίζει ο κόπος να τον πάρει; Κατηγορηματικά όχι. Την πρόκριση από τους  ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ δεν την έδωσαν τα στόπερ αλλά ο τερματοφύλακας, η επίθεση. Αμυντικός στη μέση της σεζόν είναι ρίσκο. Και στις άλλες θέσεις οι παίκτες έχουν πρόβλημα να προσαρμοστούν, αλλά στην επίθεση άιντε να χαλάσει ένας συνδυασμός. Στην άμυνα το λάθος είναι γκολ. Άσε που ένας αμυντικός που κάνει λάθη δημιουργεί ανασφάλεια στους συμπαίκτες του που προσαρμόζουν το παιχνίδι τους για να τον καλύψουν. Το συμπέρασμα για τον Ολυμπιακό είναι ότι αν υπάρχει ένας βετεράνος παίκτης με χαρακτήρα και ικανότητες  Μέλμπεργκ, η μεταγραφή έχει νόημα. Ένας μέτριος παίκτης τύπου Μετζανί θα μπλέξει την ομάδα, παρά θα βοηθήσει.

Στον Παναθηναϊκό ο στόπερ για να έχει νόημα πρέπει να είναι ακόμα καλύτερος από του Ολυμπιακού. Όχι επειδή ο Παναθηναϊκός μέχρι το τέλος της σεζόν θα αντιμετωπίσει κάποια Μάντσεστερ, αλλά γιατί το στόπερ του Παναθηναϊκού πρέπει να καλύπτει τις αδυναμίες και τις αμαρτίες πολλών. Πρέπει να καλύπτει το άλλο στόπερ και τον πλάγιο της πλευράς του, να καλύπτει τον κενό χώρο στις στημένες φάσεις στην περιοχή του, να τρέχει για τον Μέντες όταν στο δεύτερο ημίχρονο κουράζεται, όπως έγινε στη φάση του γκολ στο ματς με τον Ολυμπιακό και πρέπει να κατεβαίνει και να βάλει και δύο, τρία γκολ από κόρνερ. Ταυτόχρονα δεν πρέπει να παίρνει περισσότερα από τον Σίλντενφελντ ώστε να πείσει την UEFA ότι γίνονται οικονομίες. Αν υπάρχει τέτοιος παίκτης γιασασίν του μάγκα του Νταμπίζα!

Επειδή όμως στη μέση της σεζόν Μέλμπεργκ ή φτηνοί Χένρικσεν δεν βρίσκονται, νομίζω ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να υποκύψουν στην πίεση των οπαδών και του Τύπου. Είναι από τις φορές που το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην κάνεις τίποτα.

Πηγή: Sportday

Ποδόσφαιρο SPORTS