Την περασμένη Κυριακή στο Περιστέρι, δόθηκε σε πολλούς η εντύπωση πως αν ο Σαβιόλα και ο Βάις περνούσαν πιο γρήγορα στο ματς, ή έπαιζαν από την αρχή ο Ολυμπιακός δεν θα… πετούσε στα σκουπίδια ένα ημίχρονο, απέναντι στον πολύ ικανό Ατρόμητο.

Έξι μέρες αργότερα, χθες στο Φάληρο την ίδια εντύπωση έδωσε ακριβώς η χρησιμοποίηση του Ολαϊτάν και του Τσόρι σαν αλλαγές. Η «κίνηση» του Νιγηριανού, οι πολλές μικρές κούρσες χωρίς τη μπάλα, τα «μέσα-έξω» που ανοίγουν διαδρόμους και… τρύπες στην αντίπαλη βασική γραμμή άμυνας. Και βέβαια η πολύ μεγάλη ικανότητα του Αργεντινού στη δημιουργία με τις πάσες στο χώρο, η μία ντρίμπλα που δίνει αριθμητικό πλεονέκτημα και χαλάει την… ισορροπία των άλλων. Σημαντικά εργαλεία για να βγεις από ένα μικρό αδιέξοδο σαν αυτό που θέλησε να δημιουργήσει (και εν μέρη πέτυχε για μισό ματς) ο Λεβαδειακός. Μοιάζει λογικό λοιπόν να υποστηρίξει κανείς ότι τους χρειάζονταν νωρίτερα η ομάδα τους.

Χθες ο Σαβιόλα και ο Βάις έπαιξαν από την αρχή. Ο Σλοβάκος ήταν αποκαρδιωτικός, σε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια του στην Ελλάδα. Ο Σαβιόλα είχε διάθεση, είχε και συμμετοχή, είχε όμως και τον Κονέ να τον κυνηγάει στο μισό γήπεδο και να μην του επιτρέπει να παίξει με πρόσωπο. Να μην τον αφήνει να «χτίζει» εκείνα τα κοντινά 1-2 έξω από την αντίπαλη περιοχή που αυτομάτως δημιουργούν προϋποθέσεις. Είχε άδικο ο Μίτσελ που τους χρησιμοποίησε από την αρχή; Επ ουδενί. Όπως πολύ σωστά έβαλε και τον Μήτρογλου, από τη στιγμή που όπως ο ίδιος εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου, τον πίστεψε ότι είναι απόλυτα έτοιμος. Είχε άδικο που δεν έβαλε από την αρχή τον Τσόρι και τον Ολαϊτάν οι οποίοι είναι σταθερά στους διακριθέντες από τον Δεκέμβρη και έπειτα; Ίσως. Μπορεί. Όμως όπως και να το κάνουμε, με επτά «βασικούς» μέσο-επιθετικούς δεν γίνεται να παίξουν όλοι από την αρχή. Έστω και αν άπαντες σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό δείχνουν (τουλάχιστον στα ματς που χρησιμοποιούνται) ότι αξίζουν ευκαιρίες.

Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός