Δικαιωμένος και όχι... κρεμασμένος!

Αμέσως μετά το τέλος του ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, ο Πεδουλάκης έβγαλε από μέσα του κάτι που κρατούσε καιρό. Κάτι που του «έτρωγε» τα σωθικά. Κάτι που τον «έπνιγε», όπως η… θηλιά που του είχαν περάσει αρκετοί «καλοθελητές» από το ξεκίνημα της σεζόν μέχρι και το παιχνίδι κυπέλλου με τον Παναθηναϊκού.

Με αφορμή τα προβλήματα τραυματισμών που αντιμετωπίζει αυτήν την περίοδο ο Ολυμπιακός με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μια κάκιστη –έως αποκαρδιωτική- εικόνα στο παρκέ, ο προπονητής των «πρασίνων» θυμήθηκε πως είχε βρεθεί στην ίδια θέση με τον Μπαρτζώκα πριν από μερικούς μήνες. Μόνο που τότε δεν υπήρχε «πίστωση χρόνου» και πίστη ότι το κλίμα θα αντιστραφεί, αλλά μια… διαπίστωση. Έφταιγε ο προπονητής, έφταιγε ο ένας, έφταιγε ο άλλος, να έφευγε αυτός, να έφευγε εκείνος και πήγαινε λέγοντας. Γι' αυτόν τον λόγο είπε με νόημα και σαφές υπονοούμενο ότι «τότε εμάς μας είχαν κρεμάσει. Αυτή είναι η διαφορά μας». Άδικο είχε; Αυτό δεν συνέβαινε; Δεν είχε βρεθεί με το ένα πόδι στην έξοδο; Δεν είχε αμφισβητηθεί όπως και την περσινή σεζόν;

Να όμως που τα πράγματα άλλαξαν άρδην μετά τον ημιτελικό του κυπέλλου. Ήταν σαφές ότι όλη η ομάδα είχε «σημαδέψει» εκείνο το ματς για την ολική επαναφορά. Τώρα θα πει κάποιος. Μα αν έχανε, δεν θα υπήρχαν τριγμοί; Μπορεί. Όμως με τα «αν» δεν γράφετε ιστορία και από εκείνο το σημείο και μετά ο Παναθηναϊκός άρχισε να παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Παιχνίδι με το παιχνίδι ολοένα και βελτιωνόταν, τόσο λόγω της ψυχολογίας που ανέκτησαν οι παίκτες, αλλά πολύ περισσότερο ότι είχαν μείνει πίσω τα προβλήματα τραυματισμών και η καταπόνηση από τα συνεχόμενα ταξίδια λόγω της γνωστής τιμωρίας στο ξεκίνημα της Ευρωλίγκας.

Θυμάστε τι λέγαμε μέσα από αυτό το blog; Ότι τα προβλήματα τραυματισμών ΔΕΝ αποτελούσαν μια απλή δικαιολογία και ένα άλλοθι για το πρόσωπο της ομάδας, αλλά μια πραγματικότητα. Ότι ήταν άδικη η άσχημη κριτική που ασκούνταν στον Πεδουλάκη, ακόμα και από τους ίδιους τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού. Ότι μπορεί να μην έπαιζε καλά μέχρι τότε, αλλά οι ομάδες που κοουτσάρει αρχίζουν να ρολάρουν μετά την περίοδο των Χριστουγεννιάτικων εορτών. Δεν θέλουμε να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά παρουσιάζαμε κάποια δεδομένα. Κάτι που ίσχυε τότε. Ήταν δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός θα άλλαζε μορφή κάποια στιγμή, αρκεί να πετύχαινε τους δύο πρώτους στόχους του. Την πρόκριση στο ΤΟΡ-16 και την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου. Και ιδού τα αποτελέσματα!

Οι «πράσινοι» όχι μόνο έχουν πάρει τα πάνω τους, αλλά μέσα σε έναν μήνα έχουν αντιστρέψει τελείως το κλίμα. Οκτώ νίκες σε ισάριθμα ματς, οι δύο εκ των οποίων απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο και οι τρεις για το ΤΟΡ-16 της Ευρωλίγκας. Μέσα σε αυτό το διάστημα άρχισαν να παίζουν μπάσκετ ουσίας –ενίοτε και εντυπωσιασμού- έχοντας βάλει συγκεκριμένα πράγματα στο παιχνίδι τους, τα οποία φέρουν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του προπονητή.

Ο Πεδουλάκης είπε και κάτι ακόμα ΠΟΛΥ σωστό: «Όποιος δεν παίζει άμυνα δεν μπορεί να παίξει στον Παναθηναϊκό» και αυτό άρχισε να φαίνεται στα τελευταία παιχνίδια. Ο Παναθηναϊκός έχει αναγάγει το αμυντικό κομμάτι στο κυρίαρχο στοιχείο του παιχνιδιού, κάτι που αποτελεί σήμα κατατεθέν του έμπειρου τεχνικού. Παράδειγμα ο Κάρι. Εκτός από τους 12 πόντους που σημείωσε δίνοντας πολύτιμες επιθετικές λύσεις (σ.σ. σε στιγμές που βρίσκει ρυθμό, μπορεί να τα βάλει και με κλειστά τα μάτια) ήταν «σκυλί» στην άμυνα. Τα τέσσερα κλεψίματα δείχνουν μέρος της αμυντικής του προσφοράς, αφού –και παρά τα 34 χρόνια του- βγάζει τρομακτική ενέργεια και στις πλευρές του παρκέ. Το ίδιο και οι Φώτσης, Γκιστ, οι οποίοι δεν αφήνουν φάση για φάση να πάει χαμένη.

Όμως σε αυτό το ματς ο Πεδουλάκης παίρνει ένα ακόμα credit αφού έβγαλε… τεσσάρι (και όχι άσο) από το μανίκι του. Ο «τελειωμένος» Μαυροκεφαλίδης, ο οποίος δεν αγωνίστηκε ούτε δευτερόλεπτο κόντρα στην Εφές όχι μόνο μπήκε στο ντέρμπι, αλλά στα έξι λεπτά που έμεινε στο παρκέ μπόρεσε να χαρίσει το μομέντουμ στον Παναθηναϊκό για να κάνει το ξέσπασμα και να πάρει διαφορά 14 πόντων (56-42) στην τελευταία περίοδο. Και σε αυτό το ματς αποδείχθηκε και κάτι που είχα υπογραμμίσει εδώ και καιρό.

Ότι πρέπει να «κατέβει» στο «τέσσερα» για να «χωρέσει» στην «πράσινη» εξίσωση, κάτι που φάνηκε στο ντέρμπι. Σε αυτή τη θέση έδωσε τις λύσεις και μπόρεσε να «ανοίξει» με τον τρόπο του την άμυνα του Ολυμπιακού. Ο Πεδουλάκης ουδέποτε έπαψε να τον υπολογίζει. Απλά κάποια πράγματα χρειάζονται χρόνο, δουλειά και υπομονή. Και απ' ότι φαίνεται ο Μαυροκεφαλίδης την έχει προκειμένου να γίνει ενεργό μέλος αυτής της ομάδας.

Για τον Διαμαντίδη δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Απλά όταν παίζει σύμφωνα με τις δυνατότητές του (ακόμα και τις μέρες που είναι άστοχος) και έχει τις απαραίτητες «ανάσες» από τον Κάρι, τότε θα συνεχίσει να κάνει τις ζωές των συμπαικτών του –αλλά και του ίδιου- πολύ πιο εύκολες. Το σίγουρο είναι ένα. Ο Παναθηναϊκός άρχισε να αποκτά την ταυτότητα του προπονητή και να αποδίδει σύμφωνα με τη δυναμική του ρόστερ, ακόμα και στις άσχημες βραδιές βασικών παικτών, όπως οι Ματσιούλις και Ούκιτς.

Μόνο και μόνο που έχει βρει τη φόρμουλα για να αφοπλίζει τον Σπανούλη από τη μέρα που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού και μετά (ρίχνοντας πάνω του ψηλό –σ.σ. Γκιστ- κάτι που άρχισαν να υιοθετούν και οι… υπόλοιπες ομάδες στην Ευρωλίγκα με επιτυχία!!) φτάνει και περισσεύει.

Βέβαια κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει την επιτυχία ή την αποτυχία, με την απόσταση μεταξύ αποθέωσης-απαξίωσης (και τούμπαλιν) να είναι πολύ μικρή. Προς το παρόν ο Πεδουλάκης έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος για την εικόνα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός και σε καμία περίπτωση «κρεμασμένος» όπως στο ξεκίνημα της σεζόν. Τις απαντήσεις τις δίνει ο ίδιος και η ομάδα του μέσα στις τέσσερις γραμμές…

ΥΓ: Ο Μπαρτζώκας είναι καλός προπονητής. Πολύ καλός για την ακρίβεια. Όμως έχει αρχίσει να αδικεί τον εαυτό του. Όσο χάνει την ψυχραιμία του, λειτουργεί με παρορμητισμό και δεν μπορεί να κρατήσει καθαρό μυαλό κατά τη διάρκεια ενός αγώνα –και δη στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό- άλλο τόσο βάζει σε κίνδυνο την ομάδα του.

Πηγή: Goal