Ενας μήνας ήταν αρκετός για να ανατραπεί το μπασκετικό σκηνικό που είχε διαμορφωθεί στην πρώτη φάση της φετινής σεζόν. Για την ακρίβεια, από τις 23 Δεκεμβρίου, βραδιά που ο Παναθηναϊκός νίκησε μέσα στο ΟΑΚΑ τον αήττητο Ολυμπιακό και προκρίθηκε στον τελικό του Κυπέλλου, λες και ήρθαν τα πάνω κάτω.

Σύμπτωση ή άλλη μια επιβεβαίωση ότι η «ζωή» των «αιωνίων» μοιάζει με συγκοινωνούντα δοχεία;

Από τότε, ο Παναθηναϊκός, ο οποίος αγκομαχούσε κόντρα σε ομάδες χαμηλότερου επιπέδου και με το ζόρι εξασφάλισε ως 4ος την πρόκριση από την πρώτη φάση της Ευρωλίγκας, άρχισε να «πετάει» από νίκη σε νίκη. Η ψυχολογία του, αλλά κυρίως η αγωνιστική του εικόνα πέρασαν σε άλλη διάσταση. Εξ ου και το πειστικό 3-0 στην εκκίνηση του ΤΟΡ 16.

Αντίθετα, τον Ολυμπιακό τον πήρε η κάτω βόλτα. Από το 23-0 και την κατάκτηση του Διηπειρωτικού στη Βραζιλία, μετράει 5 ήττες σε 7 αγώνες όλων των διοργανώσεων και δείχνει να παραπατάει. Είναι προφανές ότι έχει να λύσει και ψυχολογικά και αγωνιστικά προβλήματα, τα οποία προβάλλουν μεγαλύτερα μέσα από αυτή την τρανταχτή αντίθεση.

Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις η συζήτηση επικεντρώνεται σε εκείνον που καλείται να ξεπεράσει την κρίση. Πόσω μάλλον αν πρόκειται για τον δις πρωταθλητή Ευρώπης.

Αν εξετάσουμε τα πράγματα ψυχρά, το καμπανάκι του συναγερμού ηχεί στο λιμάνι, όχι τόσο γιατί τα αποτελέσματα πλήγωσαν τους στόχους του σε βαθμό που να χαρακτηρίζεται ανεπανόρθωτος, αλλά κυρίως επειδή η εικόνα του (π.χ. στο Μιλάνο) δεν εκπέμπει πλέον υγεία και τα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει είναι βαριά και του έχουν πέσει όλα μαζί την πιο ακατάλληλη εποχή.

Μην ξεχνάμε ότι οι δυο ήττες από τον Παναθηναϊκό έγιναν στο ΟΑΚΑ, μια έδρα όπου η ήττα είναι περισσότερο συνηθισμένη από τη νίκη τα τελευταία χρόνια. Ομως του έχουν στοιχίσει μόνο το Κύπελλο, το οποίο ούτως ή άλλως το είχε χάσει και πέρυσι και πρόπερσι και μάλιστα στο ουδέτερο Ελληνικό.

Στο πρωτάθλημα, η πρωτιά στην κανονική περίοδο, σε μεγάλο ποσοστό, είχε χαθεί από τον συνδυασμό του -2 που φορτώθηκε από την περσινή σεζόν και την αναπάντεχη ήττα στη Δράμα, η οποία είναι το μοναδικό βαρβάτο φετινό στραβοπάτημα.

Αλλά κι από την άλλη, τις τέσσερις φορές που έφτασε στα πλέι οφ με πλεονέκτημα έδρας, μόνο μία φορά (το 2012) κατέκτησε το πρωτάθλημα, το οποίο παρεμπιπτόντως κρίνεται σε τέσσερις μήνες. Στο ΤΟΡ 16, αυτή τη στιγμή μετράει 1 νίκη και 2 ήττες, ενώ πέρυσι που έφτασε μέχρι τον θρόνο, είχε πάρει μπρος μετά το 1-3.

 

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

 

Ο πράσινος τρόπος

 

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός δείχνει αυτή τη στιγμή να έχει την «πνευματική υπεροχή», η οποία αποτυπώθηκε και από τον τρόπο που επικράτησε τη Δευτέρα.

 

Ο τρόπος αυτός βασίζεται:

 

• Στη συνειδητή επιλογή μιας συγκεκριμένης αγωνιστικής τακτικής που στηρίζεται στην κλειστή και συμπαγή άμυνα, η οποία κλείνει τις διεισδύσεις και δίνει στον αντίπαλο τον πειρασμό του μακρινού σουτ. Παίκτης-κλειδί αναδεικνύεται ο Τζέιμς Γκιστ, ο οποίος έχει την ικανότητα να συμμετέχει στις αλλαγές στα σκριν και μπορεί να χαμηλώνει τόσο πολύ ώστε να μην αφήνει κοντούς όπως ο Σπανούλης να τον περάσουν στα πόδια.

 

• Το ρόστερ του έχει μπόλικους παίκτες προχωρημένης ηλικίας, άρα μεγάλης εμπειρίας, γι’ αυτό κρατάει το παιχνίδι σε αργό τέμπο με επιθέσεις «πέντε εναντίον πέντε», που του επιτρέπουν να διαβάζει τις αδυναμίες του εκάστοτε αντιπάλου και να τις χτυπάει. Είναι ζωτικής σημασίας γι’ αυτόν να κρατάει το σκορ χαμηλά, κάτω από τους 70 πόντους.

 

• Τα προβλήματα τραυματισμών τον έπληξαν σε μια περίοδο που είχε περιθώρια για ανώδυνες ήττες οι οποίες παραγράφηκαν. Μέσα από αυτές, ο Πεδουλάκης αξιολόγησε τους νεοαποκτηθέντες και κατέληξε ότι οι βασικοί του παίκτες είναι οκτώ. Οι υπόλοιποι τέσσερις (Μπατίστ, Μαυροκεφαλίδης, Παππάς, Γιάνκοβιτς) παίρνουν περισσότερο χρόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη χρησιμοποιούνται λιγότερο και όποτε το απαιτήσει η περίσταση.

 

• Ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, μπορεί να μην έχει πια τα φρέσκα πόδια που τον χαρακτήριζαν στο παρελθόν, αλλά αποτελεί εγγυητή ηρεμίας στις κρίσιμες αποφάσεις. Η παρουσία του κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους, ακόμη και στην κακή του μέρα.

 

• Ο Πεδουλάκης ξεπέρασε και φέτος τον σκόπελο της εκ των έσω αμφισβήτησης. Τα σενάρια που κυκλοφόρησαν για τον Γκέρσον δεν τα γέννησε κάποιος διεστραμμένος νους. Ωστόσο ο Ελληνας τεχνικός αποδείχθηκε εφτάψυχος και παραμένει αναβαθμισμένος, όσο έχει από κάτω τον Ολυμπιακό. Η Ευρώπη είναι μια άλλη υπόθεση.

 

• Το κρίσιμο σημείο για τον Παναθηναϊκό της Ευρωλίγκας είναι ο τρόπος που θα σταθεί -εντός και εκτός- στα ματς με τις ομάδες της υψηλής ταχύτητας του ομίλου. Τη Φενέρ, την Μπαρτσελόνα και τον Ολυμπιακό.

 

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Το κόκκινο ντόμινο

 

Για τον Ολυμπιακό, η σεζόν ξεκίνησε ειδυλλιακά. Το σερί συνοδεύτηκε από εξαιρετικές εμφανίσεις και την αίσθηση ότι, παρά την απώλεια του Χάινς και του Παπανικολάου και την απομάκρυνση του Αντιτς, βρήκε παίκτες με αξιόλογα χαρακτηριστικά οι οποίοι ταίριαζαν μεταξύ τους. Ολη αυτή η ατμόσφαιρα φάνηκε ότι άρχισε να «στραβώνει» από την ήττα στον ημιτελικό Κυπέλλου, αλλά θα μείνει αναπάντητη η υποψία ότι ακόμη κι αυτή ήρθε ως προϊόν δυο σοβαρών τραυματισμών, του Λο και του Πέτγουεϊ, την πιο ακατάλληλη στιγμή. Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα ντόμινο.

 

• Ο Ολυμπιακός, χάνοντας τον Λο, έχασε έναν παίκτη που συμπλήρωνε ιδανικά τον Σπανούλη. Ηταν «κλειδί» στις επιτυχίες της τελευταίας διετίας γιατί έπαιζε σκυλίσια άμυνα, ενώ στην επίθεση μπορούσε να αλλάξει ρυθμό με την ταχύτητα και τα εύκολα καλάθια του. Οταν διαπιστώθηκε ότι έπρεπε να βρεθεί αντικαταστάτης του, το περιθώριο ήταν όλο κι όλο μια μέρα. Ο Πέτγουεϊ έδινε τρομερή ενέργεια στο «τέσσερα» με τα αθλητικά του προσόντα και το σκοράρισμά του. Μένοντας έξω, επηρεάστηκε και ο Πρίντεζης, άρχισαν οι εσωτερικές αλλαγές και η χημεία διαταράχθηκε ανεπανόρθωτα. Να ξαναβρεθεί, χωρίς τον Λο, μοιάζει δύσκολο. Να αναζητηθεί ένα νέο κέντρο βάρους είναι πλέον απαραίτητο.

 

• Μπορεί οι παίκτες που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι να είναι καλής πάστας (Λοτζέσκι, Σίμονς, Πέτγουεϊ, Ντάνγκστον, Αγραβάνης), όμως φέτος παίζουν για πρώτη φορά στην Ευρωλίγκα και συνεπώς είναι ο χαρακτήρας τους, η σκληράδα τους και η αντοχή τους στην πίεση που δοκιμάζονται.

 

• Ο ηγέτης της ομάδας, ο Βασίλης Σπανούλης, στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό (ειδικά στο ΟΑΚΑ) που διαμορφώνουν κλίμα, κάνει τις χειρότερες εμφανίσεις του, είτε γιατί η αντίπαλη άμυνα έχει βρει το κουμπί του είτε επειδή ο ίδιος παρασύρεται από την επιθυμία του να παίξει καλά και σουτάρει με άσχημα ποσοστά, ακόμη και σε φάσεις που θεωρούνται το φαΐ του. Ομως δεν είναι ο μόνος. Ούτε ο Σλούκας ούτε ο Λοτζέσκι τα πήγαν καλύτερα.

 

• Είναι οφθαλμοφανές ότι ολόκληρο το κλαμπ νιώθει ανασφάλεια και ασχολείται με τη διαιτησία κάθε φορά που πλησιάζει το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Ανεξάρτητα αν έχει δίκιο ή άδικο, η ομάδα αυθυποβάλλεται και αποπροσανατολίζεται, με αποτέλεσμα να χάνει τη συγκέντρωσή της.

 

• Διαβάζοντας τη γλώσσα του σώματος του προπονητή Γιώργου Μπαρτζώκα αυτή την εποχή, διαπιστώνει κανείς ότι ο κόουτς νιώθει νευρικότητα. Τη μαρτυρούν οι υπερβολικές εκδηλώσεις του, που θυμίζουν το περσινό δύσκολο εγχείρημα της διαδοχής του Ιβκοβιτς. Εχασε την ηρεμία που είχε στο Λονδίνο αλλά και στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν, τότε που η ομάδα έπαιζε όπως την είχε σχεδιάσει. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν ο προπονητής νιώθει ότι οι παίκτες του δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που ζητάει και παράλληλα όταν νιώθει ότι βάλλεται ή αμφισβητείται.

 

• Ο Ολυμπιακός πρώτα και πάνω απ’ όλα, από εδώ και πέρα στην Ευρωλίγκα, δεν έχει περιθώριο για άλλη εντός έδρας ήττα και ψάχνει τουλάχιστον δύο εκτός έδρας νίκες. Την Παρασκευή στη Βιτόρια με τη Λαμποράλ είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να τον βγάλει από τη λάσπη ή να τον στείλει ακόμη πιο βαθιά.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός