Αυτόν τον άτιμο τον «κύκλο της ζωής» δεν τον νίκησε ποτέ κανείς. Δεν θα μπορούσε εύλογα να τον νικήσει έως και κανένας Μπερλουσκόνι ή κανένας Γκαλιάνι. Ο τροχός λοιπόν γυρίζει. Ο πολυπράγμων κύριος Σίλβιο υπήρξε για δεκαετίες ολόκληρες στην πρώτη γραμμή του πολιτικού κόσμου και κατ΄ επέκταση της «high society» της Δυτικής Ευρώπης. Λόγω του ασυγκράτητου ελιτισμού που πάντα τον διέκρινε, έφτασε επιπλέον να συζητείται σε κάθε γωνιά της γης λόγω των περιβόητων ξέφρενων πάρτι στα οποία συμμετείχε. Γιατί ως γνωστόν ακόμα και η αρνητική δημοσιότητα δεν παύει (όπως εύστοχα διατυπώθηκε και στην ροή της πρόσφατης «blockbuster» ταινίας «ο λύκος της wall street») να είναι δημοσιότητα.
Υπήρχε όμως γύρω του ανέκαθεν και μια τρανταχτή θετική δημοσιότητα/δημοφιλία/ασπίδα. Αυτή που απλόχερα του προσέφερε η ιδιότητα του αφεντικού/δημιουργού της μεγάλης Μίλαν. Και κυρίως της εποχής των τριών ιπτάμενων Ολλανδών (Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ) που... πονάει η καρδιά μου που το λέω (ως γνήσιος φαν της Γιούβε), αλλά δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ: εκείνη η Μίλαν συνέβη να είναι η μεγαλύτερη ιταλική ομάδα όλων των εποχών.

 

Στην Ιταλία, το γνωρίζω από πρώτο χέρι μέσα από συζητήσεις με ποδοσφαιριστές της Εθνικής που έπαιξαν ή παίζουν εκεί, το ποδόσφαιρο το βάζουν πάνω από... την ίδια την χώρα! Ο παμπόνηρος Μπερλουσκόνι, που την τρέλα του λαού για το κάλτσιο την ήξερε καλά, έκανε κάποτε την εξής ασύλληπτη ραδιουργία για να πετύχει τους εκλογικούς του σκοπούς: έβαλε στο κόμμα του ένα ποδοσφαιρικό μότο: Forza Italia! Αν περνούσε από το χέρι του θα το έκανε έως και... «Forza Squadra Azzura», που λέει ο λόγος. Αλλά είπαμε: από διπλωματία ο τύπος άλλο τίποτα. Απεχθάνομαι τον πολιτικό Μπερλουσκόνι και τις περισσότερες εκ των πεποιθήσεών του. Αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τον ποδοσφαιράνθρωπο Μπερλουσκόνι. Ο ελιτισμός που πάντα τον διέκρινε, όσο αντιπαθή κι αν τον έκανε στο πεδίο της πολιτικής δράσης του, στο ποδόσφαιρο λειτουργούσε γι' αυτόν ως μεγάλο ατού. Διότι τον ωθούσε στις επιλογές που έφερναν πάντα την Μίλαν στην ελίτ.

 

Ο τροχός όμως γύρισε. Ο Μπερλουσκόνι τα τελευταία χρόνια έχει καθοδική πορεία σε όλα τα μέτωπα της ζωής του. Σε πολιτικό, δικαστικό, προσωπικό, έως και αθλητικό επίπεδο. Ηταν εύλογο ότι θα έπαιρνε η μπάλα και την Μίλαν. Είναι πασιφανές ότι ο κύκλος του στο κάλτσιο έχει κλείσει, το ίδιο και του αιώνια πιστού «αυλικού», Αντριάνο Γκαλιάνι. Από κει και πέρα, με... θυγατέρες και υιούς στη διοίκηση δεν γίνεται δουλειά, παρά μόνο λίφτινγκ. Η Μίλαν για να ανακάμψει πρέπει εδώ και τώρα να πωληθεί, όπως έκανε η Ιντερ.

 

Το τωρινό ψάρι της αξιολύπητης Μίλαν, στην χειρότερη σεζόν της σύγχρονης ιστορίας της, βρωμάει λοιπόν από το κεφάλι. Και από κει ξεκινούν όλα τα «φαλτσοσφυρίγματα». Η κακή και παρωχημένη διοίκηση θα κάνει κακές επιλογές. Κάκιστη επιλογή ήταν ο Αλέγκρι. Ανεξήγητη επιλογή είναι τώρα ο διάδοχος Κλάρενς Ζέεντορφ. Μπορεί αύριο-μεθαύριο-σε έναν χρόνο-σε δέκα χρόνια ο Ολλανδός να αποδειχθεί αξιόλογος προπονητής, αλλά αυτό δεν αναιρεί το σχόλιο της παρούσης. Ετερον εκάτερον. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η επιλογή ενός ανθρώπου που δεν πρόλαβε να καθίσει ούτε δευτερόλεπτο στα προπονητικά θρανία και τελείωσε σε μία νύχτα κακήν κακώς την ποδοσφαιρική καριέρα του για να επιστρατευθεί να βγάλει το κάρο της Μίλαν από την λάσπη, είναι πέρα από κάθε λογική. Την ίδια ώρα μάλιστα που η Μίλαν είχε την λύση μπροστά στα μάτια της και την αγνόησε (!): Πίπο Ιντζάγκι, προπονητής ήδη δύο χρόνια στην πριμαβέρα της. Σαν έτοιμος από καιρό, να γίνει ο νέος Κόντε. Αλλά μάλλον δεν άρεσε στην... θυγατέρα του Σίλβιο.

 

Οι πρώτες μεταγραφές (με την καλή εξαίρεση Χόντα να επιβεβαιώνει τον κανόνα) δείχνουν του λόγου το αληθές: Εσιεν και Τααράμπτ. Τρεις λαλούν και δύο χορεύουν. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η Μίλαν -μόνο και μόνο λόγω της βαριάς φανέλας που έχει στην Ευρώπη- μπορεί να ξεπεράσει το εμπόδιο της Ατλέτικο και να περάσει στους οκτώ του Τσάμπιονς Λιγκ. Εχω όμως ζωηρότατη αμφιβολία για το αν η Μίλαν με το τωρινό ιδιοκτησιακό/διοικητικό καθεστώς μπορεί να ξαναγίνει αυτή που κάποτε ήταν.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS